Janneke Heinen: “Midas veranderde het leven van Jop in goud”

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Zoals onze hond Crosby in zijn puppytijd en vaste groep hondenvrienden had van dezelfde leeftijd is er nu, zes jaar later, weer een groepje jonge honden. Yui, Midas en Loetje zijn iedere ochtend weer uitzinnig van vreugde wanneer ze elkaar zien. Ze rollen over elkaar heen, hollen rondjes op het veld en hangen in elkaars oren. Onze Crosby bekijkt de “jongelui” van een afstand en denkt:”Ach, laat ze maar”. Vandaag vertelt Janneke haar verhaal over Midas, nu zeven en een halve maand oud. De hond die het leven van haar zoon Jop in goud veranderde.

Even voorstellen:

Janneke Heinen, geboren in Dinxperlo in de Achterhoek. Ze ging naar de Havo in Aalten haalde met zestien jaar haar eindexamen en wilde naar de Heao in Utrecht. Maar haar ouders vonden haar nog te jong om op kamers te gaan. Janneke deed nog “twee jaar in één” Vwo en slaagde. Ze vond een kamer aan de Kromme Nieuwegracht en volgde de opleiding communicatie aan de Heao.

“Ik woonde in een fantastisch huis en had daar samen met de zoons van de eigenaresse een eigen verdieping. De hospita woonde er zelf ook, met de rest van haar gezin, maar zij was alles wat een typische hospita niet is. We hebben nog steeds contact en gaan zelfs met elkaar op vakantie: het werd mijn “bonusgezin”. Direct na het behalen van mijn diploma vertrok ik naar de Filipijnen. Mijn oom woonde en werkte daar, hij exporteerde houtsnijwerk uit de Filipijnen. Mijn broer had stage bij hem gelopen en was ook in Manila gebleven. In Manilla liep ik mee met verschillende projecten en zag zoveel ellende dat ik een kindertehuis wilde beginnen. Maar in de praktijk bleek het eenvoudiger om een programma uit te zoeken en dat te gaan ondersteunen. Het werd een bestaand kindertehuis waar drieëntwintig jongetjes op een kamer sliepen. Ik had geld nodig voor een nieuwe verdieping en richtte de stichting Kalinga op. Kalinga betekent “to care for”, zorgen voor en geven om. De eerste donatie van tienduizend gulden kwam van de man van mijn “hospita”. Samen met zijn zoon ging ik terug naar Manilla, we lieten offertes maken en de uitbreiding kwam er. Inmiddels bestaat de stichting al ruim twintig jaar en in plaats van het bestaande kindertehuis, hebben we met mensen ter plaatse een school opgericht voor de allerarmste kinderen. Zij leven van het vuilnis scheiden op de grootste vuilnisbelt van Manilla. We bieden structurele hulp en zien onderwijs als de meest duurzame vorm van ontwikkeling. Naast mijn vrijwilligerswerk voor Stichting Kalinga, ging ik werken bij Multo in Woerden en ontmoette daar mijn man Bart. Samen kregen we twee zonen Pim en Jop. Later werkte ik voor mijn broer die in Manilla een fabriek was begonnen die beeldjes van o.a. Betty Boop in licentie maakte. Ik regelde de verkoop voor Europa, maar toen de licentie afliep besloten we die niet te verlengen. Ik heb nu mijn eigen bedrijf in marketing en communicatie, ik doe de communicatie en marketing voor grote projecten zoals nu een winkelcentrum in Haarlem, maar ook help ik bloemenzaak “De Korenschoof” in de Twijnstraat met hun communicatie”.

Wat heb jij met een hond?

“Ik heb van kinds af aan een hond gewild. We hebben wel altijd katten gehad, die eerst in de schuur moesten slapen maar van lieverlee toch in huis mochten. Vlakbij ons huis was een nestje jonge hondjes geboren en soms leende ik een hondje om samen met de pup op het grasveldje bij ons huis te gaan spelen. Ik kon dan smekende blikken op mijn ouders werpen, maar dat mocht niet baten. Jop kon dergelijke blikken ook op ons werpen, maar wij hadden altijd allerlei praktische overwegingen om geen hond te nemen. We hadden al katten, maar Jop is gek op honden. Hij lijdt aan ernstige migraine en mist daardoor veel van school. Ook op sociaal gebied is het lastig om niet mee te kunnen doen omdat je hoofdpijn hebt. Zijn therapeut opperde dat een hond misschien wel heel erg goed zo kunnen zijn voor Jop, maar om nu ons leven om te gooien voor hem. Pim, zijn oudere broer, heeft niet zo veel met honden, maar op een dag had Jop weer zo’n vreselijke aanval en Pim vond het afschuwelijk om zijn broertje zo ziek te zien. We hielden beneden met z’n drietjes familieberaad en we besloten een hond voor Jop te nemen. Pim mocht hem het nieuws gaan brengen”.

Hoe komen jullie aan Midas?

“Jop was stiekem al opzoek gegaan naar een hond die goed met onze katten overweg zou kunnen en een golden retriever stond bovenaan zijn lijstje. We belden fokkers maar overal waren lange wachtlijsten omdat iedereen midden in “Corona” een hond wilde. We kwamen een advertentie tegen van mensen op een boerderij in Zwartsluis die een nestje verwachtten. We namen contact op en werden daarna op de hoogte gehouden: we kregen de echo te zien en toen moeder Roos beviel was er bijna een live verslag. We hadden de eerste keus uit het nest van elf puppy’s en Jop werd helemaal gek van vreugde. Hij kon niet wachten dat hij “zijn” hondje mocht uitzoeken. Hij koos een reutje en had zijn naam al bedacht: Midas, de koning die alles in goud veranderde. Het was zijn “gouden” wens en deze hond zou inderdaad zijn leven in goud veranderen. Eigenlijk zou Jop ook het liefst samen met Midas de puppy-training bij Will Luters doen maar dat mag niet omdat er een volwassene bij moet zijn.”

Eigenlijk is Jop het baasje van Midas dus stelde ik aan Jop de vraag: “Lijk jij op je hond of lijkt je hond op jou?”.

“We zijn allebei blond.” En voegt Janneke eraan toe:” Allebei dol op aandacht.” “We houden ervan om te luieren, maar ook actief bezig te zijn, lekker rennen. Alleen is Midas sneller dan dat ik ben. Janneke: ”Jullie geven ook allebei niet snel op, jij zet ieder keer je schouders er weer onder wanneer je ziek bent geweest en Midas geeft in een andere opzichten niet snel op”. “En we hebben ook allebei onze favoriete plekje op de bank”, lacht Jop.

Waar laten jullie Midas uit?

“In het Zocherpark, Houdringhe, de Soesterduinen en Schalkwijk, we ontdekken steeds weer nieuwe plekken. Maar het hoogtepunt is wel de speelweide onder de Sonneborgh wanneer Loetje er ook is. We liepen met Midas door het park en een andere golden retriever pup holde op Midas af. We raakten in gesprek met de baasjes van de pup, het bleek dat zij ook op twintig augustus geboren is, uit Zwartsluis komt en een moeder heeft die Roos heet. Midas en Loetje zijn broer en zus en hadden elkaar direct herkend.