Horecaverhalen van toen: de imponerende Koos Hoogenboezem van de Carafon

Laten we wel wezen, een van de hot spots in town in de jaren zeventig was zonder meer de Carafon in de Hamburgerstraat. Hij werd gerund door Koos Hoogenboezem. Zijn huisbaas was Rob Koops die je van veraf kon herkennen aan de VVD-fraudelucht die om hem heen hing. Daar in het kleine cafeetje verzamelde zich hip en los Utrecht. Je mocht er wel in als je 45 was, maar dan ging je rustig achterin staan, in de buurt van het toilet, niet te veel in het licht.

De sfeer was ongedwongen, maar er hing wel altijd iets in de lucht, het kon elk moment gebeuren. Vooral de muziek die Koos draaide, was top. Hij had een bandrecorder met spoelen als wagenwielen, goed voor drie uur non stop muziek. Als hij het nieuwe Stones album Black and Blue draaide, dan ging je er eens voor zitten, want zijn boxen waren puik. Behalve bier verkocht hij mooie whisky’s en een super malse saté van hamlappen. Er stond een grote emmer in de koeling met een stuk of dertig van die sticks in de marinade. Koos zelf lustte er ook wel pap van, hij werd alsmaar breder. Iedereen in de stad kende hem van zijn donkerbruine Snoek, waar we na sluiting menigmaal in net iets meer dan een uur mee naar Antwerpen gleden om lekker te dollen met de Belg.

Er was niemand die met hem een loopje durfde te nemen, hij was doodgewoon te imponerend. Het was mooi om te zien hoe hij zich beheerste om een lastige klant juist niet een ram voor zijn kop te verkopen. Normaal gesproken was hij een en al gemoedelijkheid en lachte hij makkelijk. Maar Koos had wel een hekel aan Maria, de vriendin van Bertje Ruiter, de bassist van Focus, de groep die toen zelfs in Hammersmith Odeon in Londen optrad. Koos ging wel eens mee als road manager. Maria haalde gemene dingen uit Koos omhoog. In die tijd kon je nog parkeren in de Hamburgerstraat. Zag hij Bertje en zijn vriendin aankomen in hun Peugeot 504, dan wisselde hij snel de spoel met muziek die hij op had staan en zette er een nieuwe op. Hij wist precies op welke stand hij moest zijn. Schreed Maria dan in haar bontjas binnen, rondkijkend of iedereen haar wel zag, dan zette Koos de muziek lekker hard en klonk het: ‘It was the third of september, that day I always remember, cause that was the day my daddy died…’ van de Temptations. Koos wist dat Maria’s vader ook op die dag gestorven was. Ze bleef er stoïcijns onder en bestelde een gin tonic met citroen en ijs en voor Bertje een Bacardi Cola. Die grijns op de kop van Koos had ik moeten kunnen filmen.

Koos trouwde zijn prachtige Zuster Anna, ze werkte als verpleegster op het Ouderijn ziekenhuis, vandaar. Het was een groot feest in de Catacombe, waar echt heel Utrecht langskwam. Die kelder werd toen gerund door Jean Rosier, de man met maar acht vingers. Wijs- en middelvinger waren er af gebeten door zijn herdershond. Ook de dieven hadden het feest in de gaten. Koos had net alle cadeaus boven in zijn Snoek gepropt en ging zijn Anna halen, maar toen ze terug bij de auto kwamen, was die helemaal leeg gehaald. Hij kon er vijftien jaar later, toen ze al lang gescheiden waren, nog steeds heel boos over worden.

Memorabel was de triestigheid in de zomer van 1974

Avond aan avond de Carafon. Meestal toepen of Klaverjassen, met beter spelen. Ging aardig wat geld mee over de tafel. Tegen elven werd het te druk, dan gingen mensen op je tafel zitten. Na afloop nog even naar 234, de homo-tent op de Oude Gracht, waar zo’n mooi burlesque sfeertje hing.

Memorabel was de triestigheid in de zomer van 1974, toen Oranje van West Duitsland verloor in de finale. Iedereen had de smoor in, behalve Uli Bilger, die zat met een glimlach van een meter breed pal op de voorste hoek van de bar zodat niemand om hem heen kon. Iedereen gunde het Uli wel. Hij studeerde Nederlands en sprak het beter dan wie ook. Vooral staande uitdrukkingen en spreekwoorden schudde hij bij het kaarten los uit zijn mouw.

Op een zomeravond hingen we een beetje buiten tegen de auto’s aan, er was geen terras. Binnen hoorden we opeens een enorm geraas. Ik zag Dikke Adje Mol langzaam voorover vallen. Toen het stof was opgetrokken, lag hij daar als een gevallen boom, één arm omhoog, met in zijn hand het glas Duvel nog halfvol. Hij dronk dat straffe Belgische bier voor het eerst, het was nog nieuw. Na zes flesjes merkte hij dat het iets steviger binnenkwam dan hij gewend was. Maar het glas was heel. Applaus, zelfs van Koos.