Kroegverhalen

Horecaverhalen van toen: de imponerende Koos Hoogenboezem van de Carafon

Laten we wel wezen, een van de hot spots in town in de jaren zeventig was zonder meer de Carafon in de Hamburgerstraat. Hij werd gerund door Koos Hoogenboezem. Zijn huisbaas was Rob Koops die je van veraf kon herkennen aan de VVD-fraudelucht die om hem heen hing. Daar in het kleine cafeetje verzamelde zich hip en los Utrecht. Je mocht er wel in als je 45 was, maar dan ging je rustig achterin staan, in de buurt van het toilet, niet te veel in het licht.

De sfeer was ongedwongen, maar er hing wel altijd iets in de lucht, het kon elk moment gebeuren. Vooral de muziek die Koos draaide, was top. Hij had een bandrecorder met spoelen als wagenwielen, goed voor drie uur non stop muziek. Als hij het nieuwe Stones album Black and Blue draaide, dan ging je er eens voor zitten, want zijn boxen waren puik. Behalve bier verkocht hij mooie whisky’s en een super malse saté van hamlappen. Er stond een grote emmer in de koeling met een stuk of dertig van die sticks in de marinade. Koos zelf lustte er ook wel pap van, hij werd alsmaar breder. Iedereen in de stad kende hem van zijn donkerbruine Snoek, waar we na sluiting menigmaal in net iets meer dan een uur mee naar Antwerpen gleden om lekker te dollen met de Belg.

Er was niemand die met hem een loopje durfde te nemen, hij was doodgewoon te imponerend. Het was mooi om te zien hoe hij zich beheerste om een lastige klant juist niet een ram voor zijn kop te verkopen. Normaal gesproken was hij een en al gemoedelijkheid en lachte hij makkelijk. Maar Koos had wel een hekel aan Maria, de vriendin van Bertje Ruiter, de bassist van Focus, de groep die toen zelfs in Hammersmith Odeon in Londen optrad. Koos ging wel eens mee als road manager. Maria haalde gemene dingen uit Koos omhoog. In die tijd kon je nog parkeren in de Hamburgerstraat. Zag hij Bertje en zijn vriendin aankomen in hun Peugeot 504, dan wisselde hij snel de spoel met muziek die hij op had staan en zette er een nieuwe op. Hij wist precies op welke stand hij moest zijn. Schreed Maria dan in haar bontjas binnen, rondkijkend of iedereen haar wel zag, dan zette Koos de muziek lekker hard en klonk het: ‘It was the third of september, that day I always remember, cause that was the day my daddy died…’ van de Temptations. Koos wist dat Maria’s vader ook op die dag gestorven was. Ze bleef er stoïcijns onder en bestelde een gin tonic met citroen en ijs en voor Bertje een Bacardi Cola. Die grijns op de kop van Koos had ik moeten kunnen filmen.

Koos trouwde zijn prachtige Zuster Anna, ze werkte als verpleegster op het Ouderijn ziekenhuis, vandaar. Het was een groot feest in de Catacombe, waar echt heel Utrecht langskwam. Die kelder werd toen gerund door Jean Rosier, de man met maar acht vingers. Wijs- en middelvinger waren er af gebeten door zijn herdershond. Ook de dieven hadden het feest in de gaten. Koos had net alle cadeaus boven in zijn Snoek gepropt en ging zijn Anna halen, maar toen ze terug bij de auto kwamen, was die helemaal leeg gehaald. Hij kon er vijftien jaar later, toen ze al lang gescheiden waren, nog steeds heel boos over worden.

Memorabel was de triestigheid in de zomer van 1974

Avond aan avond de Carafon. Meestal toepen of Klaverjassen, met beter spelen. Ging aardig wat geld mee over de tafel. Tegen elven werd het te druk, dan gingen mensen op je tafel zitten. Na afloop nog even naar 234, de homo-tent op de Oude Gracht, waar zo’n mooi burlesque sfeertje hing.

Memorabel was de triestigheid in de zomer van 1974, toen Oranje van West Duitsland verloor in de finale. Iedereen had de smoor in, behalve Uli Bilger, die zat met een glimlach van een meter breed pal op de voorste hoek van de bar zodat niemand om hem heen kon. Iedereen gunde het Uli wel. Hij studeerde Nederlands en sprak het beter dan wie ook. Vooral staande uitdrukkingen en spreekwoorden schudde hij bij het kaarten los uit zijn mouw.

Op een zomeravond hingen we een beetje buiten tegen de auto’s aan, er was geen terras. Binnen hoorden we opeens een enorm geraas. Ik zag Dikke Adje Mol langzaam voorover vallen. Toen het stof was opgetrokken, lag hij daar als een gevallen boom, één arm omhoog, met in zijn hand het glas Duvel nog halfvol. Hij dronk dat straffe Belgische bier voor het eerst, het was nog nieuw. Na zes flesjes merkte hij dat het iets steviger binnenkwam dan hij gewend was. Maar het glas was heel. Applaus, zelfs van Koos.

Auteur Will Jansen
Auteur

Will Jansen

Will Jansen is van juni 1949. Hij gaf eind 1977 de brui aan zijn studie Rechten en begon in februari 1978 met Wouter de Cocq Café de Zaak, wat meteen een groot succes werd. In 1981 stapte De Cocq op en begon de Morgenster aan de Oudegracht. Twee jaar later nam Jansen De Twijfelaar aan 't Wed over en noemde het Orloff. In 1989, na vijf jaar bakkeleien met de fiscus, hing hij zijn kroegbaasschap aan de wilgen. In '93 begon hij van lieverlee te schrijven, vooral over de horeca. Onder meer voor Horeca Journal, Esquire en Miljonair. Voor dat laatste blad maakte hij samen met Alain Caron reportages van tientallen drie sterren restaurants in heel Europa. Will Jansen schreef twee romans die beiden gedeeltelijk in Utrecht afspelen: Coke en Gladiolen (2001) en De Zelftemmer (2018). In 2003 startte hij zijn eigen culinaire magazine Bouillon. Samen met zijn vrouw Anka doet hij dat nog steeds: elke drie maanden een nieuwe editie. Ze zijn nu 36 jaar getrouwd en hebben twee kinderen, Boye (35) en Didi (33). Zie ook: https://bouillonmagazine.nl/

Laat uw reactie achter

Reactie

11 reacties

  • Rob schreef:

    Prachtig beschreven. Het komt allemaal weer boven. Avond aan avond de Carafon. Het zal vaker gezegd worden, maar zulke kroegen zijn er niet meer. Helaas.

  • ivan schreef:

    leuk

  • Mirjam schreef:

    Heerlijk! Oude tijden herleven!

  • m.j.jasperse rien schreef:

    Leuk om terug tekijken rien

  • Eric Bijl schreef:

    Ha Wil weer zo’n super verhaal. Wat een mooie tijd was het toen.

  • Vincent schreef:

    Kan ik al inschrijven voor het boek?

  • Gas schreef:

    Ik denk dat de laatste eigenaar, Rani, even imponerend was.

  • Niels Bokhove schreef:

    Dag Will, een mooi verhaal. Ik was zeer goed bevriend met Koos, al in de tijd dat wij beiden werkten in het legendarische en beruchte café De Tregter, rond 1970, dus nog vóór de Carafon. Regelmatig zaten we ’s nachts na sluiting in het Pandje bij Cor aan de bar of aten we biefstuk in Albert’s Corner op Lage Weide. Ik zal nooit de tocht in zijn Snoek naar de luchtvaartdag op Le Bourget bij Parijs vergeten, waar wij (ook Pim Bouhuys) de Russische Concorde zagen neerstorten op een dorp. Het plezier was eraf en we gingen meteen weer naar huis. (Heb er nog foto’s van.)
    Tijdens een andere rit met de Snoek was het hydraulisch systeem uitgevallen en moest met alle macht aan het stuur getrokken worden om een bocht te maken.
    Anna en hij sliepen af en toe bij mij op mijn woonboot als hij weer eens geen huis had.
    Tragisch is het einde van Anna, die Koos tot haar dood heeft verzorgd ondanks de scheiding. En ook met Koos liep het uiteindelijk niet goed af.

  • John noy schreef:

    Goed verhaal Will. Ik weet ook
    Nog dat jij er gewerkt hebt. Ikzelf trouwens ook. Koos wilde tijdens de lunch open zijn voor
    Gasten die bij de rechtbank waren geweest. Het duurde maar kort wegens gebrek aan belangstelling. Wat mij naast de door jou al beschreven gebeurtenissen is bij gebleven dat je bij Koos ook kroketten kon krijgen. Die waren vaak heet van buiten maar nog bevroren van binnen. Als je er een opmerking over maakte kreeg je de wind van voren. Wij van de Oude gracht 187 kwamen er graag. Mooie herinneringen.

  • Marike Louwrier schreef:

    Wat een fijne vent was Koos, stond altijd voor me klaar, ook Anna heb ik goed gekend. Mooie vrouw die veel te vroeg, na een vreselijke ziekte op 45 jarige leeftijd is overleden. Anna liep altijd in korte rokjes, met “oude kaas benen” zoals ze hetzelf noemde, terwijl ze prachtige benen had. Allebei mooie mensen, had ik ze maar eerder in mn leven leren kennen.

  • Kees van der Leij. schreef:

    Tja, een paar jaar bij hem in z”n eigen huis de zolder gehuurd samen met m’n vriendin Fieke.Behalve het kroeg gebeuren was het plezierig en fijn om Koos en Anna privé mee te maken. Warmhartig en altijd bereid een praatje te hebben, soms nachten door. Kan me herinneren toen ik nog op de Oude Gracht woonde en een verjaardagsfeest gaf waar Koos en Anneke ook waren. Halverwege zag ik het feest niet meer zitten en Koos/Anneke namen me mee naar z’n snoek en we reden naar Antwerpen voor een ontbijt. Daarna weer thuis afgezet,geen feestgangers meer en ik kon lekker slapen. Zo was Koos.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *