Tijdens het indalen van een voortreffelijke en evenzo verontrustende analyse in De Nuk (29 november 2022) over de mate waarin bestuurlijk en zakelijk leven (overleven?) zich in de Domstad hebben kunnen verweven en vestigen, is het zinvol om het wettelijk raamwerk en de morele kernwaarden van een dergelijke symbiose – is het niet eerder parasitisme? – nog eens kort in de schijnwerpers te zetten.
Meerdere signalen, reden tot groeiende onrust, irritatie en wantrouwen vanuit een nog aarzelende minderheid, verdienen nog eens onderstreept te worden. Duidelijk aangegeven in de analyse van De NUK is dat er een innige band lijkt te zijn ontstaan tussen de Gemeente Utrecht (College en Raad) en ondernemer DUIC, de spin in het fijn vertakte web dat een puur commerciële onderneming is, afhankelijk van zakelijke transacties. Een verdienmodel dus, helemaal in de geest van de zo ooit door Laurens-Jan Brinkhorst (D66) bejubelde privatisering van (zelfs!) nutsvoorzieningen.
Een netwerk van vastgoedbedrijven, communicatiebureaus, persoonijke bv’s, dienstverleners en stichtingen. Let op die laatste categorie: verduiveld handig om aanvragen te doen, gelden te ontvangen en verdelen – onderhunniezelf, wel te verstaan. Maar OK, moet kunnen, business is business, maar niet gesubsidieerd door de overheid! En verder is het natuurlijk verwerpelijk dat een overheid die er moet zijn voor iedereen, zich bindt aan een commerciële partij.
Gelukkig is er het Commissariaat voor de Media dat toezicht houdt op de naleving van de Mediawet en de onafhankelijkheid, pluriformiteit en daarmee toegankelijkheid beschermt van het media-aanbod en op die manier de informatievrijheid ondersteunt.
Bij het woord onafhankelijkheid gaat het in het voorliggende plan al fout. Vooralsnog dromerijen van het aanvraag-consortium bestaande uit DUIC, RTV Utrecht, FUN X en U-in-de-Wijk, want niets is nog besloten – dat wordt wel april 2023 – het Commissariaat wacht nog op details. Goed dat we nog eens nadenken over wat onafhankelijk betekent. We weten nu dat een omarming van baas DUIC, in welk soort conglomeraat dan ook, warm of puur zakelijk, in dit verhaal niet door de beugel van het Commissariaat zou moeten kunnen. De Gemeente Utrecht ziet het plan echter wel zitten. Er is een puike PRelatie opgebouwd tussen College en Raad en Het DUIC-concern. Puik, want tussen partijen heeft zich onder aanvoering van DUIC een nieuw harmoniemodel ontwikkeld (communicatiebureaus!).
De talloze reacties op een artikel in DUIC over extreme verhoging van de tarieven stadsverwarming (slachtoffers spreken eerder van stadsverwarring) oogsten in DUIC een aai over de bollen van Raad en College. Ach die zielepietjes zitten gevangen en moeten machteloos toezien, hoe vreselijk zwaar hebben zij het. Reacties waarmee iedereen alle kanten op kan. Luchthuilers zonder duidelijke boodschap. Holle klanken waartegen niemand iets hoeft in te brengen. Rust in Raad en College, want het is dus allemaal de schuld van Eneco en DUIC hoeft niet in te grijpen met een eigen mening of standpunt hierover.
Niet alleen de gemeente heeft niks op met onafhankelijke kwaliteits- en onderzoeksjournalistiek, zo blijkt, maar vele lezers kennelijk evenmin. Adverteerders natuurlijk al helemaal niet. Utrecht als Klein Kremlin. Meelifters op de flow zijn dikdikdik in de meerderheid. Over het Kremlin gesproken: intussen wordt Navalny langzaam vemoord met injecties tegen de rugpijn die hij heeft opgelopen tijdens zijn lange celstraf in een ruimte waar hij 24/7 maar net kan staan of op een ijzeren kruk zitten, met een inmate die vreselijk vies is, stinkt en voordurend ruzie met hem zoekt en handtastelijk is. Dankzij een artikel in de New York Times, 28 december 2022 kan dit nieuws langzaam doorlekken naar andere onafhankelijke kanalen.
Voor wie het verband van bovenstaand niet duidelijk is: afhankelijke, op omzet, handjeklap en winst gerichte informatie en nieuwsgaring is een barrière voor onafhankelijke journalistiek die onterecht in het verdomhoekje wordt gemanipuleerd.
Zo wordt het wel erg lastig voor onafhankelijke journalisten die zich zouden willen melden bij het conglomeraat, te weten met DUIC aan het hoofd, om te mogen bijdragen aan onafhankelijke en onderzoeksjournalistiek. Intussen bedient de afhankelijke journalistiek – lees: journalistiek als verdienmodel, DUIC – zich royaal uit de ruif, gevuld door de Gemeente Utrecht.
Het is al erg genoeg dat de samenwerkende grootheden Utrecht en DUIC, de laatste met een op z’n minst gezegd ingewikkelde, ondoorzichtige relatie met “onafhankelijke journalistiek”, kennelijk overeengekomen zijn een belangrijk stuk onroerend goed in hartje stad te verkwanselen aan een kennelijk ook alweer dichtgetimmerd initiatief dat Utrecht Media House zou moeten gaan heten. Wie gaat daar de boekhouding doen? Precies!
Felix Visser
De foto bij dit artikel is een perfecte illustratie van hetgeen Felix Visser schrijft. Duic is de pr-machine van de gemeente.
Natuurlijk is de gemeente niet geïnteresseerd in onafhankelijke, kritische journalistiek. Waarom zou ze ook? Ze zijn ook niet geïnteresseerd in kritische burgers.
Nou maar hopen dat de raad ook meeleest. Onafhankelijke journalistiek is essentieel voor een democratie.
Vanaf het begin trek ik aan de (alarm) bel! Motie ingediend, vragen gesteld. De nieuwe raad was net geïnstalleerd en dit werd gebracht als zijnde een al langer lopend plan. De raadsleden van de college partijen waren lyrisch over de samenwerking van RTVUTRECHT en DUIC! Mij viel als nieuw raadslid, de agressieve toon op, bij het stellen van kritische vragen.
Op de bagagedrager van de gemeente is het heel comfortabel ondernemen.
Als je het inhoudsloze interview met wethouder Oosters in de DUIC-krant leest, wordt het allemaal duidelijk. Haar woordvoerder zou het niet beter doen.
De volgende stap is dat de gemeente het AD/UN gaat steunen. Dan is het helemaal gedaan met de journalistiek in Utrecht.
Duic is een marketingvehicel, gericht op het genereren van clicks. Kwade tongen beweren dat befaamde reaguurders (zoals ene scherpschutter) duic-“redacteuren” zijn, puur gericht op het genereren van ophef.
Het FvD-geluid viert er hoogtij in de reacties. Heel eng allemaal!
De constatering dat dit niet door de beugel kan, lijkt me juist. Maar het zou me verbazen als de raad tot het zelfde inzicht komt. Ik denk dat ze het allemaal wel best vinden. Met een onderwerp als onafhankelijke journalistiek kan je niet scoren met een regenboogpad wel.
Nooit gedacht dat ik het Stadsblad zou missen. Die krant blijkt achteraf een toonbeeld van journalistieke onkreukbaarheid te zijn geweest.
Ik lees die krant vanwege de uitstekende verhalen van Arjan den Boer. En dat was het dan verder wel.
Op twitter zag ik dit bericht van Utrecht Solidair. Er is dus wel degelijk aandacht gevraagd voor dit onderwerp. En daarmee wordt de vraag wel zeer relevant waarom de rest van de raad dit heeft genegeerd. Wie heeft het antwoord?
Utrecht Solidair maakt zich zorgen over de samenstelling van het beoogde mediahuis. De partijen waarmee verkend wordt zijn de huidige licentiehouder en DUIC.
Persvrijheid is een groot goed. We dienen er waakzaam voor te zijn, dat een overheid door middel van subsidies, de nieuwsvoorziening beïnvloed. Dit is ook een reden, dat de subsidieverstrekking vanaf 2025 bij de rijksoverheid komt. De schijn van belangenverstrengeling moeten we niet willen.
Utrecht Solidair heeft na aanleiding van de beantwoording van de SV 28 augustus nog enige vragen aan de wethouder. Volgens de wethouder is het een eerste open verkenning met de partijen voor het zomerreces en nog geen concreet verzoek tot samenwerking. Wel de mededeling, dat de gemeente het interessant vindt, als de partijen een plan kunnen maken, dat beantwoord aan het raadsvoorstel (samenwerking in mediahuis).
In 2018 is Journal Lab, voortgekomen uit De Utrechtse Internet Courant (DUIC). Nog vóór het rapport Daalmeijer, is door de gemeente een subsidie van € 75.000 verleend aan Journal Lab, waar onderstaand idee is ontwikkeld. Hier wordt een pand in de binnenstad voorgesteld om samenwerken gemakkelijker te maken.
In juli 2022 is de Stichting ‘Nieuws in de etalage opgericht’. Deze stichting van een uitgever van DUIC gaat zich richten op verhuur van onroerend goed (niet van woonruimte) en het voeren van een onderneming op het gebied van de verhuur van ruimten aan mediapartijen. Dit is één van de 11 bedrijven van de eigenaar van DUIC, allen gevestigd op Helling 13.
Vraag 1: Kan de wethouder toelichten, hoe de gemeente is betrokken bij het ontwerp van ‘nieuws in de etalage’ van journallab en waaraan de € 75.000 subsidie aan precies is besteed?
Vraag 2: In hoeverre is de wethouder op de hoogte van een pand in de binnenstad, die beheert gaat worden door de Stichting Nieuws in de etalage?
Vraag 3: De eigenaar van DUIC is een bijna oncontroleerbare symbiose van Stichtingen en B.V ‘s. ( Gansgoed BV, Tussengans BV, Camping Ganspoort, DDK BV, Modaal 2.0 BV, Klappercompany BV, Divers BV, Duic BV, Lokale Omroep Stichting, Stichting Nieuws in de Etalage, Ondernemersvereniging Vaartsche Rijn)
Bent u het met ons eens, dat we extra alert moeten zijn met subsidies naar commerciële bedrijven?
Gesteld door: Yvonne Hessel – Utrecht Solidair
Maar in de DUIC zijn de artikelen wel beter leesbaar dan dit epistel. 9 alinea’s klonters.
Een vraag zodat ik het allemaal goed begrijp. Dit gaat dus over belastinggeld?
Heel goed, die aanklacht (want dat is het) van Felix Visser en de grote bijval in de reacties. Maar is Utrecht, op weg naar 400.000 inwoners, niet toe aan – heeft zelfs recht op – een echte dagelijkse complete onafhankelijke krant zoals dat vroeger het Utrechts Nieuwsblad was? (In het interbellum hadden we hier zelfs VIER (of zelfs vijf?) echte kranten, maar dat is niet meer haalbaar en zinvol, de ontzuiling is nagenoeg compleet.)
Het is wel in de lijn van Aleid Wolfsen, de burgemeester die nieuwsberichten (over hemzelf) wilde censureren. Kennelijk vindt ons stadsbestuur dit een inspirerende weg om verder op te gaan.
Eens met A. Boldewijn. Heimwee naar het Stadsblad!
@Henk.
Maar natuurlijk Henk, niemand die jou verbiedt een krant naar jouw smaak te lezen. (Het zijn overigens 10 alinea’s klonters, niet slechts 9. Ik weet dat, want ik kan tellen.)
Het wonderlijke met de zo gevreesde publiek-private constructie van RTVUtrecht met een commerciële partij als DUIC, is dat dit krachtig wordt bepleit door de commissie Daalmeijer. In die commissie zaten allemaal verstandige mensen die niet blind zijn voor de gevaren van een door de overheid gefaciliteerde lokale omroep. Die mag onder geen beding deel gaan uitmaken van het gemeentelijk communicatiebeleid, schrijven ze in hun rapport. Invloed op inhoud en keuzes dreigt.
Dat is de kern van het verhaal: hoe voorkom je dat dit toch gebeurt?
Daalmeijer denkt dat journalistieke innovatie voortkomt uit uitwisseling met heel veel verschillende partners: studenten, wetenschappers, ondernemers, kunstenaars, buurtbewoners, kennisinstituten…. Zorg voor een dynamisch platform en dan ga je het zien. Het zou kunnen. Je weet het niet. Haal de schotten weg, open een winkelpandje in hartje stad, doe de deuren open en zet ‘m op.
Daarmee is controle op de macht en ware journalistieke onafhankelijkheid bepaald niet gewaarborgd. Onderhand weten we dat je (lokale) onderzoeksjournalistiek niet aan de markt kunt overlaten. Er is te weinig tijd en te weinig geld voor. En misschien ook wel te weinig belangstelling. Aan hoogwaardige lokale journalistiek (Uitzoeken hoe het zit, niks voor waar aannemen, je altijd blijven afvragen of iets misschien ook niet zo zit als het lijkt, jagen op de feiten) wordt vooral lippendienst bewezen. Want oh, wat vindt iedereen dat belangrijk. Tegelijkertijd zijn de marges zo smal dat zeer intensieve onderzoeksprojecten – de formulering is van de commissie Daalmeijer – ‘binnen normale bedrijfsvoering niet uitvoerbaar zijn’.
Een ruimhartig gemeentelijk mediafonds is inmiddels bittere noodzaak. Beheerd en bewaakt door tot de tanden gewapende professionals die aan niets en niemand verbonden zijn en zeker niet aan partijen die deel gaan uitmaken van een publiek-private constructie. Dan kunnen ze het aan Achter Clarenburg geweldig op een innoveren zetten (dat kan – zonder ironie – heus tot mooie dingen leiden) en kunnen anderen – om maar eens iets te noemen – betaald in de gaten houden of het allemaal wel goed gaat.
Maar vooral: hun eigen, liederlijke journalistieke gang gaan. Dat is tegenmacht!
Het gaat niet om de vraag of DUIC een goede of slechte krant is. Het gaat om de vraag of de gemeente een commerciële krant moet subsidiëren. Het antwoord is nee. Er ontstaat daardoor een ernstige vorm van cliëntelisme. Kwalijk dat de raad dit niet inziet.
Misschien moet de critische onpartijdige! muurkrant weer eens terugkomen!
Destijds, 70-jaren! geplakt op de muur van het stadhuis.
Goed, terecht en zeer duidelijk verhaal Felix Visser.
@WMJ. Die heb ik ook geplakt. Mooie tijden maar wie gaat dat weer leven inblazen? En werkt dat nog in deze tijd van social media? Felix Visser geeft in elk geval een duidelijk signaal af dat er iets moet gebeuren.
Ik neem aan dat het Commissariaat voor de Media hier goed naar kijkt. Maar ergens heb ik het idee dat de juristen van de gemeente een geitenpaadje hebben gevonden om deze constructie te laten slagen. Is er al naast Utrecht Solidair al een partij die zich zorgen maakt?
@G. Bauwens
Een commerciële onderneming (DUIC) moet haar eigen broek ophouden. Dat is een prima principe, een verdienmodel. Geleide berichtgeving heeft dan een duidelijke signatuur. Een commerciële onderneming moet niet worden gefinancierd met door de gemeenschap beschikbaar gestelde fondsen voor niet-commerciële doelstellingen – onafhankelijke journalistiek bijvoorbeeld. Waarheidsvinding is kostbaarder dan ooit.
De gemeente heeft bepaald dat de subsidie voor onderzoeksjournalistiek naar de nieuwe licentiehouder gaat, onder meer DUIC en RTV Utrecht. Absoluut niet in de haak, want waarop is dat gebaseerd? DUIC bepaalt o.a. wie zou mogen toetreden tot de via de gemeente verkregen “HUB”, het onroerend goed aan Achter Clarenburg.
De Gemeente verheugt zich in de fantastische ‘samenwerking’. Dat slaat natuurlijk nergens op, intussen kan DUIC (met betaalde kopij) zich bedruipen met geld dat voor onafhankelijke journalistiek zou moeten worden aangewend.
De Gemeente Utrecht en de commerciële partij DUIC wekken vooralsnog ernstig de indruk te zijn beïnvloed door de verklieking van beider belangen. DUIC stemt haar publicaties af met broodvrouwe Gemeente Utrecht met door DUICse communicatiebureaus gemodelleerde, geleide berichtgeving. Een Utrechts Pravdaatje, als het ware, Kremlin’s Keuvelhoekje. Als DUIC en de Gemeente dat willen, ook goed, maar laat DUIC dat uit eigen middelen financieren, of laten de politieke krachten die gebaat zijn met inhoudelijk keurig gladgestreken, rechtgebogen, nietszeggende stukken, daar een potje met hun eigen centen voor maken. Ideetje, dames heren politici?
Hopelijk, beste G. Bauwens, is het zo duidelijk. Vraag anders gerust weer. Het is echt, bittere ernst en de lezer moet zich vaak even inleven. Het gaat over mores, fatsoen.
Wat nu dreigt te gebeuren is niet fatsoenlijk.
Ben het bijna met iedereen eens. Zeker met Bert van den Hoed en Felix Visser. Ik veronderstel dat e.e.a. door “de gemeente” ook wordt gelezen. Er is daar vast wel iemand die ook eens hierop wil reageren. Ik ben daar oprecht en echt nieuwsgierig naar.
De vergelijking met burgemeester Wolfsen is terecht. Het feit dat hij druk heeft uitgeoefend om de oplage van een krant te laten vernietigen was een smet op zijn toch al niet zo bijzondere blazoen. Dat een uitgeverij voor die druk is gezwicht was diep triest. Triest dat de gemeente op een andere (slimmere) manier ook de pers naar haar hand wil zetten.
Wat opvalt is dat er aan de samenwerking tussen DUIC en RTV Utrecht door de twee mediapartijen geen aandacht is besteed. Misschien heb ik het gemist.
De meeste mensen schreeuwen hun verloving van de daken. Wordt het een verstandshuwelijk?
Valt inderdaad op. Misschien met de gedachte dat het wel overwaait.
De situatie waartoe afhankelijke, politiek of commercieel gebonden verslaggeving leidt zal dan wel pijnlijk duidelijk worden. De enkele kanalen die nu worden voorzien door eerlijke journalisten met gevaar voor eigen leven zijn broodnodig. Goede bestemmingen voor subsidies, dus gemeenschapsgeld.
@ Felix,
kun je niet beter vanuit eigen kracht gaan werken i.p.v. je oude werkgever hier te vuur en te zwaard bestrijden.
Want het risico wat ik in de toekomst op zie doemen is dat je afbreuk doet aan het gene je nu hebt opgezet nadat je daar de deuren hebt dicht getrokken.
Wees daar trots op!
Waarom steekt de gemeente Utrecht geld in een obscuur internetkrantje van rechtse signatuur?!
@Paul
1) Ik heb nooit een werkgever gehad.
2) Nooit ‘hier’ iets te vuur en te zwaard bestreden. Lees mijn commentaar zoals het er staat: het gaat over zaken waarvoor men zich zou moeten schamen dat ze ‘bestreden’ moeten worden. Wetten, fatsoen, mores, vrije journalistiek.
3) Je ziet een risico opdoemen voor wat ik zou hebben ‘opgezet’? Dat klinkt bijna als een dreigement, beste Paul! Hoe heb ik het nu met je, zakken we af naar social media-niveau?
4) Wie heeft wat ‘opgezet’? Ben jij misschien opgezet?
5) Waar ben ik vertrokken?
6) Welke deuren heb ik dichtgetrokken?
7) Waar moet ik trots op zijn?
Paul, wees een held, wees duidelijk en laat even rustig indalen waarover het precies gaat.
Hmmm….volgens mij is hier enigszins sprake van klok en klepel. Jammer dat er hier weinig hoor en wederhoor is toegepast, maarja daarvoor is het dan ook een opiniestuk. Ik ben overigens al 3 jaar met veel plezier (zo goed als onbetaald) werkzaam voor DUIC en dan ook nog over het door journalisten meest verguisde onderwerp ever, ondernemen in Utrecht. En ja ondernemers betalen voor deelname, maar op basis van waardebepaling achteraf. Geloof mij, dat zijn minimale bijdragen uit een goed hart. Ik had het in dit opiniestuk schoonheid gevonden als Felix ook een tipje zou oplichten over de financiering van De NUK. Niet omdat ik jullie van iets verdenk of beschuldig, maar puur omdat ik nieuwsgierig ben hoe hij zijn hypotheek betaald. Want ik neem aan dat je dit werk niet voor niks kunt doen met de hoeveelheid tijd en energie die je erin steekt. En even voor mijn duidelijkheid, hebben jij en Michael nou wel of niet ooit voor DUIC gewerkt?
Tot zover mijn persoonlijke reactie met enige vrees dat ook ik door de mangel gehaald ga worden.
Vriendelijke groet van Gert-Jan!
Gert-Jan, wat een goede vragen en kanttekeningen. Fijn dat je ze aanstipt, wellicht leven ze bij anderen die niet de reacties op mijn artikel ter zake hebben gelezen.
Goed te lezen dat je je werk bij DUIC met veel plezier doet. Dat kan haast niet anders, je bent trouwens broodnodig voor DUIC. Zonder tekst zou de stoffering van DUIC immers totaal uit foto’s met captions bestaan. Nu is er nog een soort mix voor mensen die kunnen lezen.
Laat ik nogmaals beklemtonen dat er niets mis is met commerciële pers, in de lucht gehouden door adverteerders, maar… waar getinte berichtgeving op de loer ligt. Waar wel iets mis mee is, is dat een gemeentebestuur de verantwoordelijkheid voor een correcte koers over de schutting dondert, daarmee het roer overgeeft aan een commerciële partij die de vrije hand heeft ten eigen bate overheidsgelden te besteden én, niet te vergeten: de taak verzoeken voor andere initiatieven aan die commerciële partij te richten. Overheidsgeld, dus, dat zou moeten worden besteed aan vrije, onafhankelijke en onderzoeksjournalistiek door hen die niet kunnen terugvallen op advertentie-inkomsten.
Ik was graag in aanmerking gekomen voor je schoonheidsprijs, maar ik kan geen tipje oplichten over de financiering van De NUK. Simpelweg omdat ik daar niets van weet. In een reactie op een vraag van een andere lezer heb ik duidelijk geantwoord dat ik nooit een werkgever heb gehad, lees: dat ik zzp’er was ‘avant la lettre’. Ik heb NOOIT een cent gezien voor welk stuk(je) dan ook dat ik voor De NUK heb geschreven. O ja, let op ook: niet in natura, dus geen geschenkjes, flessen, etentjes, boeken – enfin, bedenk maar wat.
Voor zover ik weet ambieert De NUK geen enkele status zoals die in deze casus aan de orde is: straks op een kluitje zitten met door gemeentelijke fondsen gefinancierde, zakelijke belangen in binnenstedelijk onroerend goed dat voor een scheet en drie knikkers ‘beschikbaar’ wordt gesteld.
Gert-Jan, je zit dichtbij het vuur, je zou moeten weten dat Michael Kroonbergs na een kleurrijke en mooie carrière, hoofdredacteur is geweest bij DUIC.
Je hebt gelijk dat de tijd en energie die velen, waaronder ik, ergens insteken om af en toe aan de bel te trekken als fundamenten, principes en mores op de tocht staan door besluiten en afspraken die publiek zouden moeten worden behandeld, in het schemerduister plaatsvinden. Ondanks mijn hoge leeftijd is er geen moment dat ik me verveel en ik kom niets tekort. Daar komt bij dat ik een compulsieve schrijver ben. Ik schrijf hier, want ik moet – zoiets dus.
Ik heb alle vertrouwen dat jij niet (‘ook’, wie nog meer, weet je meer?) door de mangel gehaald gaat worden. Dat zou de mangelaars of hun uitvoerders wel in een héél fout daglicht stellen. Inmiddels is uitentreuren in de media voorgekauwd wat grensoverschrijdend gedrag is, vaak zelfs verlucht met de plaatjes van de overschrijders – mangelaars – erbij!
Sterkte en groet,
Felix Visser
Hoi Felix,
Dank voor je heldere reactie. Ik denk alleen dat je in een utopische wereld leeft als je denkt dat onafhankelijke pers/journalistiek niet kan bestaan als de financiering van het medium een mix is van publieke en private middelen. Noem mij een medium dat dit niet bezigt. Publieke Omroepen, Dagbladen (krijgen vaak ‘onderzoeksgelden’ van overheden), ja zelfs het vermaarde Stadsblad werd gefinancierd vanuit een mix. Het gaat mijns inziens om de eind/hoofdredacteur die de objectiviteit en de hoor en wederhoor in de journalistiek bewaakt. Daarvoor kan hij altijd gebruik maken van het ‘redactiestatuut’ wat de meeste omroepen en dagbladen en zo ook DUIC en ik hoop ook De NUK hebben waarbij de redactie het recht krijgt op onafhankelijkheid en niet beïnvloedt wordt door belangenverstrengeling. Als er sprake is van verstrengeling, staat moet er onder een artikel altijd staan dat het een advertorial is wat inhoudt dat het artikel gekleurd kan zijn. Ik ben trots op wat de mensen achter DUIC in bijna 11 jaar voor elkaar gebokst hebben. Helemaal geweldig vind ik het dat het DUIC gelukt is om gezamenlijk met RTV Utrecht, Hogeschool Utrecht en ROC Midden Nederland een nieuwshub in onze binnenstad te creëren. Na ruim 20 jaar werkervaring in journalistieke omgevingen, merk ik dat het journalisten ontbreekt aan enig inlevingsvermogen of gevoel van sympathie t.a.v. concullega’s wat soms bijdraagt aan gekleurde berichtgeving. Dat is jammer want samen zouden we veel verder kunnen komen zo blijkt wel uit “Nieuws in de etalage”.
@Gert-Jan,
Ik wilde me hier eigenlijk buiten houden maar uw opmerkingen vereisen een reactie.
Het klopt dat een hoofdredacteur verantwoordelijk is voor de inhoud en dat hij zonder bemoeienis van de uitgever de scheiding tussen redactie en commercie scherp in de gaten houdt. U schrijft dat DUIC een redactiestatuut heeft. Dat is nieuw en dan kennelijk ingegeven vanwege de voorwaarden die het Commissariaat voor de Media stelt aan een licentiehouder. Historisch waren de woorden van uitgever Daalhuisen: “Als er een redactiestatuut komt, trek ik de stekker er uit.” In het ooit door DUIC-uitgever uitgever Gert-Jan Oelderik (vertrokken bij NRC omdat hij de redactionele onafhankelijkheid principieel ontkende) opgestelde redactiestatuut werd het hoofd van de hoofdredacteur op een hakbijl gelegd. Het was nog gevaarlijk dan werken zonder redactiestatuut.
Overigens heeft een redactiestatuut pas zin als een redactie de moed heeft om daar gebruik van te maken. Want een conflict met je baas is niet gunstig voor je loopbaan.
Ik ben hoofdredacteur geweest bij de VARA, Sanoma en Veronica. Bij geen van die organisaties was er een uitgever die het in zijn hoofd haalde om zich met de inhoud te bemoeien. De laatste aanvaring (een van de velen) met Joris Daalhuisen was toen hij , geassisteerd door twee andere uitgevers, urenlang tekeer ging over een tostitest op DUIC. Een futiel onderwerp maar niet als je eigenaar van Camping Ganspoort bent en vreest dat ook jouw tosti’s getest worden. Het was in de tijd dat ik wekelijks collega’s moest ontslaan ( ik heb dat niet gedaan) , redacteuren werden uitgescholden voor homo’s en mongolen en een redacteur opstapte omdat hij zich fysiek bedreigd voelde. Tegenwoordig noemen ze dat grensoverschrijdend gedrag, ik vond dat toen al.
Ik was trots op wat ik bij DUIC had opgebouwd en opgelucht dat ik het achter me liet. Ik wens RTV Utrecht sterkte met de samenwerking.
Voor het overige verwijs ik naar het stuk van Felix Visser die klip en klaar uitlegt hoe de luis in de pels een promotiekanaal voor diverse bv’s op de Helling en helaas ook van de gemeente is geworden.