Nuchter

Donderdag, 12 maart 2020 

Rond kwart over drie des middags hoorde ik het resumé van de persconferentie op NPO 2 betreffende Covid-19, van onze regering. Het was rustig op lijn 34. Wel wat volk maar wel minder dan normaal. Rond half vier stapte er een dame in bij de Jordanlaan. Ze zei keurig gedag, ging voorin zitten en stak meteen van wal.

‘Nou… het is me toch nog wel wat… die maatregelen!’

‘Zeker, ik hoor het ook net.’

 ‘Ik mot er gelijk mee aan de slag… ik zit in de evenementen!’

‘Da’s vervelend! Ik ga mijn baas zo ook even bellen of ik morgen een bus thuis kan krijgen.’ Het kwam al niet meer aan want ze was al in haar slimfoon gedoken om aan de slag te gaan, terwijl ‘The Chain’ van Fleetwood Mac op de radio via m’n hoortoestel begon. Gelukkig… effe wat moois voor de balans.

De spits was rustiger dan normaal. Fijn dat ik eens geen file had op de A28 richting Utrecht vanaf Zeist rond 17:30, wat best uitzonderlijk is voor een donderdag met code geel. Thuis nam ik m’n mail door. Twee mails van het U-OV. Mededelingen over het virus met een enkele toevoeging op de mededeling van een dag tevoren en een noodoproep vanwege openstaande diensten. 

Chauffeurs dienen de losse kaartjes niet meer te overhandigen maar op het loket te leggen om handcontact te voorkomen. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog. Stel dat ik de bugger op mijn hand zou hebben… dan zou dat ettertje van een virus op dat kaartje terecht kunnen komen en alsnog via dat kaartje een nieuwe gastdame/heer kunnen vinden. Neh… ik probeer nuchter te blijven en neem deze avond een desinfecterend drankje voor de inwendige mens. Vanaf nu zal ik vragen of mensen de uit de kaartjescomputer rollende kaartjes, zelf eraf willen pakken. 

Vrijdag, 13 maart 2020

Vrijdag? Het leek wel zondag. Wat een rust. Een surrealistische rust. Heel bevreemdend. Anders kan ik het eigenlijk niet zeggen. Op de vestiging was er geen uitrijdienst want die reden de bussen van ziekgemelden, dus moest ik me telefonisch aanmelden bij de verkeersleiding. 

‘Verkeersleiding!’ Oud militair?

‘Ja… Goedemorgen… Michael Schuurmans, vestiging Zeist voor dienst 3041.’

 ‘Meld je je af of aan?’ Okay… dit zou een bijzondere dag worden.

In de omgang merkte ik nog weinig anders, iets minder passagiers… de bus was hetzelfde en toch was alles anders omdat ik wist waardoor. Dat merkte ik toen Utrecht CS aandeed en bijna lege perrons aantrof. Met collega’s ging het nergens anders over maar ik schrok me dood toen ik in Maarssen naar de AH ging in een lange pauze waar ik graag de benen even strek! Zeker meer dan 100 mensen als gekken langs elkaar scherend met overvolle karren. Ik had die gekte vernomen en wist dat we nog maar een paar sneetjes in de vriezer hadden, ging voor een volkoren brood en had geluk want de schappen waren bijna leeg. 

Gyoza als soulfood op het Sushi-eiland liep gelukkig niet zo hard… binnen! Zo verzette ik mijn geest, even geen virus, gewoon een lekkere beloning voor zo’n dag. Een uur ervoor deed ik hetzelfde door m’n ogen op de eerste bloesems te laten vallen en vast te leggen, juist op deze dag. 

Nieuw leven, lente.

Rond 15:30 kwam er een communiqué via de boordcomputer van de verkeersleiding namens het gehele OV. Passagiers mochten niet meer voor instappen. Los kaartje kopen? It’s your lucky day! Onderweg zag ik reeds behandelde bussen met oranje afzetlinten achter de ‘cockpit’. Dat aanzicht voelde unheimisch. Dit werd… herstel… wordt de komende tijd! Geen normaal groeten, hooguit een blik in de binnenspiegel. 

Nog minder ècht contact? Nuchter blijven denken wordt moeilijker. Zeker na die Amerikaanse toestanden met die gepanikeerde halve zolen in de AH. Stiekem… eigenlijk niet eens stiekem… hou ik m’n hart vast terwijl ik die opkomende bloesem probeer te blijven herinneren. Nieuw leven, lente. 

Good night & good luck! 

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)