Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.
Ik interview mensen over hun hond bij hen thuis, leuk omdat ik dan de hond zie in zijn omgeving en ook omdat een huis zo veel over de bewoners zegt. Ik zocht het adres van Jolanda op en vond zelfs op Funda een afbeelding van het interieur. Dat kon niet kloppen een huis vol frutsels en een beetje een rommeltje. Had ik Jolanda zo verkeerd ingeschat? Bij haar paste een strak, beetje design omgeving. Jolanda bleek net een jaar in het huis te wonen en de foto was van het interieur van de vorige bewoners. Het huis is nu strak met een matzwarte keuken en inderdaad design. “Ik woonde eerst in een appartement op de Ledig Erf boven Piero’s, maar daar moest ik wel met oordoppen in slapen. Nu woon ik aan de Singel, dat is heel goed voor mijn nachtrust en we staan met vijf stappen in het park.”
Even voorstellen
Jolanda Reinink, geboren In Hardenberg, een stadje in Salland, waar haar ouders een slagerij hadden. “Ik ging na de middelbare school Geschiedenis studeren in Utrecht, ik koos voor Utrecht omdat mijn “verkering” hier woonde. De studie was niets voor mij en dat had ik al snel door. Ik besloot dat de lerarenopleiding Beeldende Vorming mij beter zou passen. Na mijn afstuderen vond ik een baan aan het Oosterlicht College in Nieuwegein. Mijn collega’s verzekerden mij dat alle begin moeilijk is, maar dat ik na drie jaar voor de klas echt wel gewend zou zijn. Ik heb het totaal zes jaar voor de klas uitgehouden, maar ik heb nooit kunnen wennen. Als bijbaantje werkte in bij “Optical Art” op de Lijnmarkt en dat vond ik wel heel erg leuk. Ik maakte de switch, ging zelf weer terug naar school en volgde de versnelde opleiding Optiek. Het was leren en werken en na twee jaar was ik klaar. Ik moest een keuze maken, bleef ik in de zaak van een ander werken of wilde ik voor mijzelf beginnen als zelfstandige zoals mijn ouders dat ook hadden gedaan?
Op een zaterdag in 2008, tijdens een “brillenbeurs”, kwam ik een opticien tegen die ook wel iets voelde voor een eigen zaak. Ik heb er precies één zondag over nagedacht. Op maandag ik liep door de stad en zag dat een makelaar een bordje te huur op een pandje in de Korte Jansstraat hing. Het was een kleine zaak op een hoek en eigenlijk geknipt voor een brillenwinkel. Hall of Frame had een plek en samen met de opticien van de beurs heb ik negen jaar de winkel gerund. Mijn compagnon ging zijn eigen weg als vertegenwoordiger van een brillenmerk en ik besloot de winkel alleen voort te zetten. Ik hou van mooi gemaakte monturen van onafhankelijke, kleine merken. Tijdens Corona moest ik op afspraak werken, dat is mij heel goed bevallen. Alle tijd voor een klant en geen mensen die even binnenlopen om te kijken. Ik zoek de bril uit die bij iemand past, je moet knapper worden van een bril. De bril moet een sieraad zijn en niet alleen een bril. Ik zie wel eens mensen met bril die niet bij hun gezicht past, met een heel uitgesproken montuur. Dan praat je niet tegen een persoon maar alleen nog maar tegen de bril.”
Wat heb jij met een hond?
“In Hardenberg hadden wij buren met een poedel Buffy en tussen de middag en na schooltijd ging ik altijd naar hem toe. Een hond zoals Buffy dat was mijn grootste wens. Ik heb, als kleuter, lang in mijn bad geplast omdat ik domweg niet wakker werd. Mijn ouders beloofde mij een hond wanneer ik niet meer in bed plaste, dat lukte en toen kreeg ik een poedel: Bobby”.
Waarom een Tibetaanse terriër?
“Mijn eerste Tibetaan Chef is ruim zeventien jaar oud geworden. Het ras sprak mij aan: een herdershond die de kuddes, de kinderen en de tenten van de nomaden in de Himalaya bewaakte. Hij alarmeerde de bewoners voor onraad. Door hun grootte en lenigheid konden ze dienst doen waar grotere honden niet konden komen. De hond werd ook gehouden als gezelschapsdier door de boeddhistische monniken die in geïsoleerde kloosters woonden, dat sprak mij ook aan. De Tibetaan is vrolijk, zelfstandig en eigenwijs. Ik vond een Belgische fokker die nog één pup overhad. Ik had geen keuze en ik kreeg Chef. Wat een portret, hij heeft nooit kunnen luisteren. Ik heb met hem twee puppycursussen gedaan en ook nog een hele strenge training na negen maanden, maar het heeft niet mogen baten.
Chef is zelfs tweemaal geroyeerd bij een “hondenwandelvereniging”, hij had geen banaan in zijn oren maar een hele tros. Toen hij 17 jaar en vier maanden was ging het niet meer, hij had altijd al last van zijn poot en hij werd een patiënt, dat wilde ik niet voor hem en ik moest hem laten gaan. Ik vertelde het aan de fokker dat Chef er niet meer was en zij gaf aan dat ze een aan een nieuw nestje wilde beginnen. Ik zou voorrang krijgen en de eerste keus, toen was ik om. Ik lag met Corona in bed, toen de fokker mij belde dat de puppy’s geboren waren. Er was één zwart reutje en dat was wat ik wilde, die was voor mij en zo heb ik nu Ted van vijf en een halve maand. Hij is dus geen Corona-pup, maar wel mijn Corona-pup. Hij lijkt helemaal niet op Chef, het is een makkelijke hond en hij luistert. Hij voelde zich meteen thuis bij mij.”
Lijk jij op je hond of lijkt je hond op jou?
“Deze keer lijkt de hond op mij. Ik ben heel graag buiten, ik ben ook wel aardig, meegaand en niet gauw in de contramine. Ted is graag bij mij en let ook op mij wanneer ik met hem loop. Hij is op cursus bij Will Luters, zoals veel honden uit deze rubriek en doet het goed”.
Waar laat je Ted uit?
“Mijn favoriet plekje met Chef was De Middelwaard, een hondenlosloopgebied. Een natuurgebied en uiterwaard bij de Lekbrug over de A2 bij Vianen. Maar met Ted loop ik nu langs de Singel van mijn huis op het Geertebolwerk tot aan de winkel in de Korte Jansstraat. De tienduizend stappen halen we makkelijk samen”.
…
Die Ted, dat is een leukerd !