Marlies van Maren: “In het begin voelde thuiswerken als spijbelen”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijfje. Marlies van Maren: “ In het begin voelde thuis werken als spijbelen, maar ik merk nu dat het heel productief kan zijn.”

Wat ben je aan het doen? 

“Ik kom net uit het ziekenhuis daar moest ik het kastje inleveren waarmee mijn hartslag gecontroleerd wordt. Ik heb begin maart een TIA gehad waar ik nu herstellende van ben. Daarna ben ik bij Maria langsgegaan om haar wat te lezen te brengen. Ik ben via Nextdoor met haar in contact gekomen, een zeer vitale dame van achtenzeventig. Haar dochter woont in Australië en zij heeft een beetje hulp nodig. Ik doe bijvoorbeeld boodschappen voor haar en het bleek dat zij bij het Universiteits Museum voor Diergeneeskunde gewerkt heeft. De faculteit waar ik nu al zo’n twintig jaar met veel plezier werk. Boodschappen doen voor iemand anders is weleens een puzzel, maar Maria geeft mij de lege verpakkingen van de dingen die zij wil hebben. Zodat ik wel de goede Tucjes voor haar meeneem.”

“Dat is misschien wel het mooie van deze tijd: de solidariteit”

“Ik hoor om mij heen dat mensen in de buurt elkaar nu in de gaten houden en hand en span diensten verrichten. Dat is misschien wel het mooie van deze tijd: de solidariteit. Ik hoop dat we dat kunnen vasthouden en niet wanneer we uit dit dal kruipen, ons weer verliezen in de waan van de dag en ieder zijn ding weer gaat doen. Waar we wel voor moeten oppassen is dat we niet doorslaan in onze behulpzaamheid, dat kan wel eens een valkuil zijn. Te veel willen zorgen waardoor mensen te afhankelijk worden en hun zelfstandigheid verliezen. Wat voor mij zelf een valkuil kan zijn is dat ik weer te veel ga doen. Na mij TIA mag ik nu vijftig procent werken, ik doe dat nu natuurlijk thuis en dat gaat goed. In het begin voelde thuis werken als spijbelen, maar ik merk nu dat het heel productief kan zijn: je hebt weinig afleiding. Ik merk wel dat je agenda gauw volloopt met online overleg en voor je het weet zit je de hele dag achter je beeldscherm te vergaderen. Ik werk veel met jonge mensen en ik zie dat zij vaak op en neer moeten vliegen. Misschien kunnen we dat ook van deze tijd leren dat er best veel thuis kan en dat dit meer rust geeft.”

“Misschien kunnen we van deze tijd leren dat ook veel thuis kan.”

“Ik mis wel mijn sociale leven: de biljartclub, het bridgen en het sporten”

“Op de faculteit gebeurt er ook veel online zoals het onderwijs dat loopt goed door. Maar voor de dierenartsen in opleiding die hun co-schappen moeten lopen is dit anders, zij zijn de eersten die weer naar de faculteit moeten wanneer dit mogelijk is. Het onderzoek gaat ook door er staat te veel op kweek om dat af te breken. Op het ogenblik is natuurlijk ook veel onderzoek naar de overdraagbaarheid van het Corona virus van dier op mens en visa versa. Ik verwacht dat wanneer we weer gaan opstarten wij, als ondersteunende dienst, de laatsten zullen zijn. Ik zit prima thuis en heb uitgevonden hoe ik van mijn telefoon een hotspot kan maken zodat ik ook in mijn huisje aan de Wilgenplas kan gaan werken. Wanneer we in een vergadering gestoord worden door het lawaai van broedende ganzen pak ik mijn laptop en laat ik aan de vergadering zien waar het lawaai vandaan komt. Is iedereen ineens ook een beetje buiten. Ik mis wel mijn sociale leven: de biljartclub, het bridgen en het sporten. Buiten de solidariteit en de voordelen van het thuiswerken, maak ik mij ook zorgen bijvoorbeeld om de mensen in de horeca. Ik heb een groot deel van mijn leven in die branche gewerkt en ken nog steeds veel mensen die daar in werken. Het zijn zulke harde werkers in kleine bedrijfjes en hoe gaan zij het redden? Misschien kunnen we ook solidariteit tonen door hen nu te blijven steunen.  

Lees hier het interview met Marlies dat eerder op De Nuk stond.