Radia Elgarbi: “Het voelt alsof ik in twee tijdzones leef, de wereld voor en tijdens Corona”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden. 

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijf. Radia Elgarbi: “Zelf mis ik het fysieke contact, ik ben nogal knuffelig.”

Wat ben je aan het doen? 

“Ik ben aan het werk, hoewel dat nu wel even anders is dan hoe ik gewoonlijk werk. Ik werk sinds september bij Meander Omnium in Zeist, daar ondersteun ik kinderen met leerachterstanden en hun ouders. Dat betekent veel huisbezoeken, bij sommige gezinnen kom ik bijna wekelijks over de vloer. Vaak betreft het kinderen met taalachterstand en dan is juist in dit werk het fysieke contact zo belangrijk. Taal is dan wel een mondeling gebeuren maar de interactie, de “body language”, die je met mensen hebt,  maakt een wezenlijk onderdeel uit van mijn werk. Het is zo gewoon om een kind  op schoot te nemen om met elkaar een boekje te lezen. Dat is toch moeilijk te realiseren op afstand door middel van video bellen. Ik bedacht dat we elkaar toch konden ontmoeten door naar buiten te gaan en elkaar op gepaste afstand te zien. Maar ouders durfden dat toch niet aan en toen ben ik door het park gaan lopen met mijn Ipad en maakte ik met de kinderen een “lentewandeling” die zij thuis konden meemaken. De kinderen waar ik mee werk zijn vaak kleuters in de leeftijd van twee tot zes jaar. Hun aandachtspanne is maar kort zodat ik tijdens mijn wandelingen steeds weer dingen moest bedenken: we gaan nu op zoek naar een wit konijn of een bepaalde kleur bloem. Het gaat erom dat ik contact blijf houden en een praatje maak met de kinderen zodat ik wanneer ik weer bij hen thuis kom geen vreemde ben geworden.”

“Ik vlieg niet meer van A naar B, maar kan nu rustig kijken naar A”

“Niets is meer vanzelfsprekend je moet nadenken over alles wat je doet, het voelt alsof ik in twee werkelijkheden leef, in twee tijdzones: de wereld voor en tijdens Corona. Het voelt ook wel dubbel ondanks alle beperkingen denk ik ook wel wat een rust. Voor Corona was het altijd rennen en vooral zorgen dat je niets mist. Nu kan ik wandelen in het park en daar ook rustig gaan zitten, ik kijk met andere ogen naar de omgeving en ik heb “rust in mijn ogen”. Ik vlieg niet meer van A naar B, maar kan nu rustig kijken naar A. Mijn werk als coördinator voor een project van de HKU en de bibliotheek Utrecht kreeg ook een vreemde wending toen de opening van de Bieb op de Neude niet doorging. Wij zouden daar theatervoorstellingen organiseren en die moesten plots vertaald worden naar online voorstellingen en een podcast. De studenten die de bibliotheek in Hoograven fysiek zouden overnemen, moest dat nu via de website. We probeerden opnieuw te verbinden en contact te houden maar nu op een andere manier. Mijn doel is altijd twee werelden bij elkaar te brengen: studenten en alle Utrechters, maar ook allochtone en autochtone vrouwen. Ik ben nu ook blijven zoeken naar wat iedereen nodig heeft, hoe blijf ik mensen motiveren en hoe houd je regie over je eigen leven. Behalve ikzelf, werken mijn man en dochter ook thuis.”

Een familieknuffel.

“Couscous moet je met veel mensen eten, dat is met drie personen echt heel sneu”

“Mijn dochter doet een opleiding tot theater docent en zij had nu haar stage moeten lopen, maar dat komt er voorlopig nog niet van. Zij mist het contact met haar klasgenoten en haar vrienden. Zelf mis ik het fysieke contact, ik ben nogal “knuffelig”, de enige mensen die ik nu kan knuffelen zijn mijn man en mijn dochter en die zijn nu wel een beetje klaar met mij. We maken het thuis maar een beetje gezellig, ik kook veel meer dan dat ik altijd al doe. We gaan met elkaar picknicken, we organiseren een Franse avond of een Italiaanse avond en ook Hollandse avond met kippensoep, broodjes kaas en leverworst. Couscous moet je met veel mensen eten, dat is met drie personen echt heel sneu.”

Lees hier het interview met Radia dat eerder op De Nuk stond.