Marja Oosterman: “Soms overvalt mij het gevoel dat de aarde bezig is ons uit te kotsen”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden. 

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijf. Marja Oosterman: “Ik merk wel dat er sinds een paar weken bij de mensen een “verslapping” is opgetreden. Het wordt weer steeds drukker op straat, mensen geloven het wel en hebben geen zin meer om de richtlijnen strikt te volgen.”

Wat ben je aan het doen?

“Ik heb net mijn hond Baba uitgelaten, hij brengt mij iedere dag naar buiten. Gelukkig facetimen wij niet want dan zou je mij met ongekamde haren door het huis zien lopen. Voor mij is er de afgelopen tijd niet veel veranderd, ik werkte al veel thuis en ik heb mijn moestuin waar ik ook gewoon naar toe kan gaan. Ik mis wel even de treint in voor een bezoek of op stap voor een interviewtje. Ik woon alleen en heb alleen de hond voor de knuffels. Ik ben mijn dochter en mijn kleindochter blijven zien, we hebben daar goede afspraken over gemaakt: zodra iemand klachten zou hebben zouden we uit elkaars buurt blijven. Ik merk wel dat er sinds een paar weken bij de mensen een “verslapping” is opgetreden. Het wordt weer steeds drukker op straat, mensen geloven het wel en hebben geen zin meer om de richtlijnen strikt te volgen. Ik had dat in het begin van de crisis, ik maakte mij niet zo druk, had mijn twijfels en ik las zulke rare nieuwsfeiten. Mijn nieuwsgierigheid als journalist maakte dat ik zelf maar eens ben eens gaan googlen. Kwam het virus van de versmarkten of ergens anders vandaan? Ik vond dat het grootste viruslaboratorium van China in Wuhan staat, toen ik dat een paar dagen later weer eens opzocht was alle informatie verdwenen en nu is die weer terug. Mijn instelling veranderde toen ik met de hond langs het Diak liep. Ik was er getuige van de aankomst van een ambulance met een patiënt die met naar de IC moest. De noodtent, de beschermende pakken, de spoed, het maakte diepe indruk op mij. Het werd ineens niet meer belangrijk hoe we aan het virus waren gekomen, maar hoe zorgen we ervoor dat zo min mogelijk mensen het krijgen.”

“Wij hadden het geluk dat ons gezin niet uit zes kinderen bestaat want dan hadden we moeten loten”

“Het bezoek aan het verzorgingshuis, waar mijn vader van ruim vijfennegentig lag, was ook aan banden gelegd. Ik bedacht weleens als hij nu maar niet komt te overlijden. Misschien had ik daar niet over nadenken, als je iets niet wilt, gebeurt het juist: de kosmos kent geen nee. Op 14 mei kregen mijn broer en ik het bericht dat het slecht ging met onze vader. We haastten ons naar het huis en kregen daar te horen dat er slechts twee mensen toegelaten werden bij mijn vader. Die twee personen mochten ook niet afgewisseld worden. Wij hadden het geluk dat ons gezin niet uit zes kinderen bestaat want dan hadden we moeten loten. We mochten éénmaal per dag even weg anders mochten we niet meer terugkomen. Tevens hoorden we dat, mocht mijn vader te komen overlijden, binnen drie uur zijn lichaam uit het huis moest zijn. Het ging steeds slechter met vader en in plaats van een moment van serene rust, contemplatie en herinneringen, werd het nu een moment van stress en begrafenisondernemers bellen. Drie uur na het overlijden van mijn vader reed de wagen van de begrafenisondernemer voor. De uitvaart, met maximaal dertig mensen, geen condoleanceregister, de grote zaal met lege rijen en stoelen en geen troostende armen of handen. Geen koffie-cake moment en ik denk dat mijn vader dat het ergste zou hebben gevonden. Mijn vader had Bourgondisch geleefd, hij werkte in de horeca en hield van een goed gevulde dis en een glas wijn. Voor hem zou het ondenkbaar zijn dat we onze gasten zonder iets te eten en te drinken weg zouden laten gaan. We vonden een catering bedrijf dat uit hun karretje op de parkeerplaats toch een lunch to go en iets te drinken wilde serveren. Maar iedereen moest wel snel doorlopen met de gevulde lunchbag en die elders opeten. Het bedrijfje had al eerder een boete van 4000 euro gehad omdat er te veel mensen in de buurt van hun karretje waren blijven staan. Begraven in Corona-tijd, ik had zo gehoopt dit niet mee te hoeven maken.”

“We moeten nu luisteren naar wat de aarde ons te vertellen heeft”

“Deze crisis is zo ingrijpend, zoveel levens zijn verwoest, mensen raken hun bedrijf of hun baan kwijt. Contracten worden niet verlengd en wanneer je nu werkeloos raakt, heb je nog steeds de sollicitatieplicht. Vier maal per maand solliciteren maar op welke baan? Soms overvalt mij het gevoel dat de aarde bezig is ons uit te kotsen, wij hebben de hele aarde in beslag genomen en we hebben er maar iets mee gedaan. Dieren, insecten, bomen en planten sterven uit, we doen maar. We zijn de aarde aan het leegzuigen. In 1972 waarschuwde de Club van Rome ons al, maar er is niets meegedaan. Is dit de prijs die wij moeten betalen als de economie je God is? Wanneer alles gebaseerd is op groei zullen we nu het roer om moeten gooien. We zullen moeten krimpen, ons reisgedrag beperken en de natuur respecteren. Ik hoop van harte dat deze crisis een wake-up call is, anders kunnen we wachten op de volgende virus uitbraak, de volgende tsunami of bosbranden die nauwelijks nog te blussen zijn. We moeten nu luisteren naar wat de aarde ons te vertellen heeft. Wij zijn in dit hele universum een heel klein blauw bolletje en kijk eens hoe we daar mee om zijn gegaan. Waar zijn we mee bezig?”

Lees hier het interview met Marja dat eerder op De Nuk stond.