Mia de Lorenzo: “Met angst heb je geen leven”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijf. Mia de Lorenzo: “Met angst heb je geen leven.”

Toen ik Mia de Lorenzo de laatste keer sprak was zij druk met de voorbereidingen voor de viering van de tachtigste verjaardag van haar man Italo. Nu kon zij mij vertellen hoe het was. Het was geweldig, de hele familie, vrienden maar vooral de komst van de jeugdvrienden uit het dorp waar Italo in Italië was opgegroeid en de “jongens” waar hij de officiersopleiding mee had gedaan. De komst van het draaiorgel was gelukt en het was een onvergetelijk feest geweest. “Ik ben zo blij dat we dat toen zo groots hebben gevierd, dat zou misschien nu niet meer kunnen. Maar toch kan ik niet zeggen dat ik de tijd nu als heel negatief ervaar. De angst beheerst mij niet, maar ik ben wel heel voorzichtig omdat Italo, mijn man eenentachtig is. Met angst heb je geen leven. Ik leef wel heel erg mee met de kleine ondernemers hier in de binnenstad en zal ook mijn best doen om hen te blijven steunen. Ik ben blij dat de kleine winkels open zijn gebleven en ik neem mijn petje af voor deze winkeliers. Ik denk dat het koopgedrag van de mensen ook is veranderd, wat minder rommel en wat meer kwaliteit.”

“Het heeft geen zin om te klagen, daar schiet niemand iets mee op”

“Wij zijn natuurlijk ook altijd ondernemers geweest en hebben ook te maken gehad met tegenslagen. Maar wij hebben altijd geprobeerd om het negatieve toch weer tot het positieve om te buigen. Zo heb ik altijd in het leven gestaan: het positieve overal uithalen. Het heeft geen zin om te klagen, daar schiet niemand iets mee op. Wij zijn altijd plannen blijven maken als je dat niet doet dan houdt je leven op. Wij hebben ook altijd gezorgd voor een goede buffer. Italo en ik werkten samen in de zaak en we hebben er altijd rekening mee gehouden dat één van ons ziek zou kunnen worden of dat er iets zou kunnen gebeuren. Als we tien gulden verdienden gaven we er niet elf uit, maar legden er een paar opzij. Ik heb de laatste maanden mijn levensstijl aangepast. Ik deed altijd al mijn boodschappen zelf, wilde alles voelen, zien en ruiken. Maar nu laat ik alles bezorgen. Ik bel Bond en Smolders en zij brengen alles thuis. De rest van de boodschappen worden ook bezorgd en mocht er iets bij zitten waar ik niet echt blij van word dan verzin ik er wel iets mee, ik accepteer het zoals het is. Ik kook veel en ben ook weer anders gaan koken, had ik jaren geen tijd voor gehad of genomen. We waren veel weg en gingen vaak ergens eten.”

“Het leek iedere dag wel zondagochtend, zo heerlijk”

“Nu loop ik mijn rondje in de stad om zeven uur en is er niemand op straat. We hebben een tafel voor het raam gezet en dan keek ik de eerste weken uit op een doodstille Oudegracht, met de bomen die lichtgroen kleurden en het leek iedere dag wel zondagochtend, zo heerlijk. We zitten veel op ons dakterras en ik heb mijn hometrainer buiten gezet zodat ik toch kan bewegen in de buitenlucht. Italo en ik zijn al vijfenvijftig jaar getrouwd en hebben altijd alles samen gedaan, we werkten en leefden dag en nacht samen. Dus nu we thuis zitten is dat voor ons niet zo veel anders. We hebben elkaar nog altijd heel veel te vertellen, ik oordeel niet iedereen moet zijn leven invullen zoals hij of zij dat wil. Maar ik zou het vreselijk vinden om niets meer met elkaar te bespreken te hebben, daar is het leven te kort voor. Gelukkig zien wij onze kinderen op afstand, maar ik heb zo’n medelijden met mensen in een bejaarden of verzorgingstehuis die niemand meer mogen zien, dat vind ik echt heel erg. Juist die mensen hebben contact met de buitenwereld zo nodig. Wat ik nog even wil zeggen is dat ik ook mijn petje af neem voor Rutte. Hij kan het nooit iedereen naar de zin maken en zal het altijd gedaan hebben.”

Lees hier het interview met Mai dat eerder op De Nuk stond.