Mijn hond en ik

Inge van Wezel: “Bij Yui moest ik even mijn voorkeur voor het vrouwelijke opzij zetten”

Inge en Yui

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de serie “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Wanneer ik binnenkom word ik enthousiast begroet door Yui, de zes maanden oude Berner sennehond van Inge van Wezel en haar dochter Zoé. Om Yui een beetje te kalmeren krijgt hij een gedroogd varkensoor, dat hij veel te gulzig verslindt. Het oor blijft halverwege zijn keel hangen en de eerste minuten van dit interview hebben wij een kokhalzende en hoestende pup om ons heen. Inge probeert nog iets van een Heimlich-greep voor honden toe te passen en we vragen ons af of we dit interviewtje niet bij de dierenarts moeten voortzetten. Langzaam zakt het oor en we kunnen beginnen.

Even voorstellen:

Inge van Wezel, geboren in Utrecht en na wat omzwervingen toch weer terug in de stad samen met haar dochter Zoé, hond Yui en een poes. Ze werkt bij de Belastingdienst Utrecht, zij studeerde accountancy, fysiotherapie en bedrijfskunde. Onlangs begon ze aan een studie Informatica aan de Open Universiteit. “Ik vind studeren namelijk heel erg leuk, maar iets afronden moeilijker. Ik voetbal, boks en kickboks, dat vind ik geweldig om te doen. Ik ben getrouwd geweest, ontdekte vrouwen en beleefde, vijftien jaar geleden, een vakantieliefde met een man uit Californië. Ik leefde drie weken op een roze wolk, ik ben nu eenmaal snel verliefd. De verliefdheid en de man zijn niet gebleven, maar ik wel bleek in verwachting van Zoé. Zij is mij “Californian dream”, niet gepland maar heel erg welkom. We gingen terug naar Utrecht, ik werkte fulltime en had mijn dochter, dat was mijn leven. 2016 was een heel moeilijk jaar, ik kreeg borstkanker. Ik negeerde iets van verharding in mijn borst eigenlijk niet zoveel bijzonders. Maar op aanraden van mijn toenmalige vriendin ging ik toch naar de huisarts. Ik had niet veel later moeten zijn. Dat en natuurlijk de artsen hebben mijn leven gered. Ik vind het belangrijk om tegen iedere vrouw te zeggen: “Ga ook bij iets vaags naar de dokter!” Ik ben nu genezen en “schoon”. Ik heb dat jaar in een “laatje” gestopt en dat is dicht. Ik merkte wel dat ik dingen had laten zitten en dat ik verplichtingen was aangegaan die ik niet meer wilde. Ik heb opgeruimd, het voelde bijna als verhuizen.”

Wat heb je met een hond?

“Ik woonde in Almere, had een accountancy-bureau en studeerde fysiotherapie. In die periode zat ik veel thuis en wilde een hond. Ik las over verschillende rassen: de bordercollie en de Ierse setter spraken mij aan. Maar dit zijn honden die heel erg veel beweging nodig hebben waar je dus veel mee moet lopen en fietsen. Toen ontdekte ik de Berner sennehond en die bleek met niet zo veel beweging eerder gelukkig te zijn. Wij bleken goed bij elkaar te passen, we hobbelden over de paden en af en toe gingen we naar het strand. Onze Ace overleed net voor ik Zoé kreeg. Zij zakte door haar poten en moest naar de dierenarts. Ik heb iemand van straat geplukt om mij te helpen haar in de auto te krijgen omdat ik dat in mijn eentje niet gedaan kreeg. Bij de dierenartsenpraktijk aan de Vossegatselaan is zij overleden. Ik heb lang niet langs die plek kunnen rijden en voor de poes heb ik altijd een beetje geshopt bij andere praktijken. Maar nu met Yui heb ik mij er toch weer overheen kunnen zetten en ben weer bij die praktijk.”

Hoe kom je aan Yui?

“Ik had een kind, werkte fulltime en na het overlijden van Ace nam ik twee poezen. Eén poes overleed en we overwogen een andere poes erbij te nemen, maar het werd een hond als gezelschap voor de poes. Ik kwam een oude kennis tegen met een pup en ik vond dat weer zo leuk. We zaten midden in de lockdown en het was niet makkelijk om een pup te vinden, iedere fokker had lange wachtlijsten. Maar we hoorden van een kleine Berner senne fokker die af en toe een nestje had. Hij had een nestje en wij wilden graag, in ons vrouwenhuishouden, een teefje. We belden, maar er was geen hondje meer beschikbaar. Een week later belde hij terug dat hij toch nog een pup voor ons had: een reu. Ik moest even mijn voorkeur voor het “vrouwelijke” opzij zetten, maar deze hond leek zoveel op mijn vorige hond qua tekening dat ik verkocht was. Op de weg terug bedacht Zoé zijn naam: Yui. Het is een figuur uit een Japanse tekenfilm en de naam klonk leuk. Yui is ook de naam van een Japanse singer-songwriter, die is heel erg verlegen maar dat is onze Yui niet”.

Sneeuwpret

Waar laat je Yui uit?

In het begin tot de hoek van de straat, maar een pup mag per week één minuut verder lopen en toen ik met hem een klein stukje in het Zocherpark mocht lopen voelde dat als vanouds. We gaan naar de speelweide voor honden onder de Sonnenborgh en ik loop graag naast het fietspad naar Lunetten waar je ook speelweides en andere honden hebt. We kunnen inmiddels ruim een uur lopen en gaan naar de Kromme Rijn en de plas in Maarsen, dat is net een lekker rondje voor hem. Sinds ik weer een hond heb voel ik mij veel meer thuis in de buurt. Je ziet bekende gezichten van mensen uit het park en ik merk dat ik dat toch wel heel erg leuk vind. Je maakt snel contact omdat het zo laagdrempelig is. Het lijkt wel het contact dat je vroeger maakte op het schoolplein met de mede-ouders maar nu zijn het de honden baasjes.”

Lijk jij op je hond of je hond op jou?

“Yui is een “chille” hond, een tikje eigenwijs, zelfstandig, vrolijk en veel slimmer dan hij eruit ziet. Voilà, dan heb je mij ook. Alleen blaft hij, met een heel schel blafje, wanneer hij zijn zin niet krijgt en dat doe ik nu weer niet.”

“Californian Dream” Zoé met pup op schoot

Laat uw reactie achter

Reactie

3 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *