Het mooiste meisje van de stad/Rita Harren-Bonenkamp (70): Geen Marilyn Monroe maar wel de koningin van de smartlap

Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Rita Harren-Bonenkamp:”“Ik heb het er veel last van gehad, vooral na het overlijden van Piet.”

Rita Harren-Bonenkamp, haar naam was al vaker gevallen. Lot Wolf, mijn eerste “Mooiste Meisje”, had haar genoemd als een vrouw die ik in mijn rubriek moest hebben. Toen Marlies van Maren het stokje aan haar doorgaf ging ik op weg naar Rita, of zoals veel mensen haar zullen kennen naar “Krieke Riet, zangeres van smartlappen. Bij haar in huis vallen de talloze foto’s op van mensen die een belangrijke rol in haar leven hebben gespeeld. Vooral die van Marilyn Monroe in alle mogelijke gedaantes springen in het oog. Waarom die fascinatie voor Monroe? Ik zal het allemaal te weten komen. 

Rita Harren-Bonenkamp geboren in Bilthoven in de Koekoeksdwarstraat, een buurtje achter de Julianalaan dat ook wel “Het Jodendom” werd genoemd. “Die naam was afgeleid van het kleine Joodse kerkhofje dat daar lag en waar je als kind absoluut niet mocht spelen. Als je in “Het Jodendom” geboren was heette dat wel aan de verkeerde kant van het spoor. Het was een echte volksbuurt met een hechte samenleving, iedereen stond klaar voor elkaar. Mijn vader was schoenmaker en had de zaak achter het huis. Later zou hij in Utrecht gaan werken voor de Bata naast tearoom Van Angeren waar mijn moeder werkte, zo hebben zij elkaar leren kennen. Mijn moeder kwam uit Hengelo, waar haar ouders een pension hadden. Op zolder hadden ze tijdens de oorlog een illegale radio staan en verraden door NSB’ers werd aanvankelijk mijn grootvader opgepakt. Toen hij te zwak en te ziek bleek besloot mijn moeder zijn plaats in te nemen. Zij werd te werk gesteld in chemische fabriek in Duitsland waar zij twee jaar lang werd blootgesteld aan de meest giftige chemicaliën. Dit heeft haar gezondheid verwoest. Mijn vader trouwde met mijn moeder, het was zijn derde huwelijk. Na mij werd mijn broertje geboren en niet lang daarna overleed mijn moeder. Ik was vijf jaar oud en voor ons begon een zwerftocht van pleeggezin naar tehuis, tot mijn vader  hertrouwde en we weer naar huis gingen.”

De moeder van Rita werd te werk gesteld

“Zelf heb ik nooit geleden onder de tehuizen waar wij in geplaatst werden, ik bleef een vrolijk kind”

Toen deze moeder ook weer uit ons leven verdween begon het zwerven voor ons weer opnieuw. Zelf heb ik nooit geleden onder de tehuizen waar wij in geplaatst werden, ik bleef een vrolijk kind. Ik vond het altijd wel gezellig al die mensen om mij heen, maar mijn broertje heeft het er wel erg moeilijk mee gehad. Toen ik tien jaar was,  hertrouwde mijn vader en deze vrouw zou mijn derde moeder worden. Gelukkig was zij een lieverd, maar met mijn vader heb ik nooit een goede relatie gehad. Toen ik zestien was ging ik intern wonen en werken in het Ziekenhuis Berg en Bosch in Bilthoven. Na twee jaar verhuisde ik naar Utrecht, vond een kamer op de Vleutenseweg en een baan in Pannenkoekrestaurant “De Oude Muntkelder” aan de Oude Gracht. Ik was een echt hippie in die tijd, zowel in de liefde als in de strijd. Ik kleedde mij zo, bezocht festivals, demonstreerde, kraakte en voerde actie. Ik was te vinden in “De Heksenketel”, “de Trechter” en de kelders. Ik deed me aan de Baas in eigen Buik-acties van Dolle Mina en demonstreerde in Amelisweerd. Ik was twintig toen ik trouwde en tweeëntwintig toen ik mijn zoon kreeg. Mijn man had een motor en van hem heb ik leren reizen, drie maanden achterop naar Albanië en Italië. Terug in Nederland heb ik ook meteen mijn motorrijbewijs gehaald en kreeg ik mijn eerste motor. Na twaalf jaar was ons huwelijk op en ik ging in mijn eigen huis wonen met mijn zoon.”

“Het enige wat ik altijd wilde was acteren, zingen en vooral heel beroemd worden”

“Ik vond een andere baan op het Arbeidsbureau waar ik koffie rondbracht. Ik was mijn baas opgevallen tijdens mijn rondjes en hij dacht dat hij wel een andere baan voor mij zou kunnen vinden. Ik moest wel eerst de Moeder-Mavo doorlopen. Van onderwijs was thuis niet veel gekomen. In een huis waar geen orde heerst en geen richting wordt gegeven, heb je eigenlijk geen idee hoe belangrijk ontwikkeling is. Het enige wat ik altijd wilde was acteren, zingen en vooral heel beroemd worden. Mijn idool was Marilyn Monroe, zij was voor mij een mythe die mij kracht gaf. Zij had ook een moeilijke jeugd gehad, had alles overwonnen en was beroemd geworden. Hoewel zij het imago van sekssymbool nooit van zich af heeft kunnen schudden had zij veel meer in haar mars. Ik vond een baan op het districtsbureau voor de Arbeidsgelegenheid dat onder het Ministerie van Sociale Zaken viel en bij het Centrum Vakopleidingen. We verzorgden opleidingen voor mensen om hen een kans op werk te bieden, veelal praktijk gericht zoals schilderen, lassen en metaalbewerking. Maar voor vrouwen ook een opleiding tot secretaresse. Ik deed de secretaresse opleiding en slaagde.”

Met Harry Muskee

“Harry Muskee en ik zouden tot zijn dood vrienden blijven”

“Bij mijn werk bleef ik reizen, ik spaarde al mijn vakantiedagen op en vertrok voor drie maanden naar Azië, naar Corsica, Spanje en Portugal. Ontmoette een Amerikaanse militair en vertrok voor zes maanden met hem naar Kreta, waar ik zong en Karaoke-avonden voor toeristen organiseerde. Ik haalde mijn horecadiploma en op zaterdag werkte ik in koffie café Neudezicht (nu Voortuin). Maar ik wilde nog steeds beroemd worden! Bij café Binnen-Best dat een smartlappen festival organiseerde, begon de victorie. Als Krieke Riet, werd ik daarna veel gevraagd om te komen zingen in cafés in Utrecht maar ik trad ook veel op in Amsterdam. Naast het zingen presenteerde ik de personeelsavonden van het Arbeidsbureau, speelde toneel en was figurant in verschillende speelfilms. In “De Kleine Blonde Dood”, met Anthonie Kamerling, had ik zelfs een klein rolletje. Ik had Harry Muskee (Cuby van de Blizzards) leren kennen en bezocht al zijn optredens. Ik was lid van de fanclub en op een clubdag zong ik voor hem “Oh liefste, ik kan niet zonder jou”. We zouden tot aan zijn dood bevriend blijven. Hij had nog net de opening van het Harry Muskee Museum in Grollo mee kunnen maken. Ik zou daar tot vorig jaar als vrijwilliger blijven werken. In 2002 kocht ik, oude hip die ik was, een Westfalia hippiebus en trok met een goede vriend maanden door Spanje.”

Het huwelijk op het ziektebed van Piet.

“Toen ik achtenvijftig was leerde ik de liefste, leukste en eerlijkste man ooit kennen: Piet Bonenkamp”

“Toen ik achtenvijftig was leerde ik de liefste, leukste en eerlijkste man ooit kennen: Piet Bonenkamp. Hij was de eerste eigenaar van café Fokus en was bezig om van het clubhuis van Kampong een echte goede tent te maken. Hij kwam van goede huize en hoewel ik geen straatmeisje was, kwam ik wel uit een ander milieu. Het was wel even wennen voor zijn familie maar dat is allemaal goed gekomen. We hebben het zo leuk gehad samen, hij ging altijd naar hetzelfde hotel op Grand Canaria, maar ditmaal leerde ik hem reizen. We gingen wel drie keer per jaar weg zelfs toen hij ziek werd zijn we dat blijven doen. Bij hem in Haarzuilens waren we lekker buiten en hier in Utrecht konden we uitgaan. Piet, die aan een ernstige vorm van prostaakanker leed, werd steeds zieker. Ik besloot toen hier in huis mijn kamer te veranderen in een hospice voor Piet. Iedereen kon langskomen voor een praatje, een hapje of een drankje, het is vier maanden lang een komen en gaan van mensen geweest. Ik heb hem kunnen verzorgen samen met onze fantastische huisarts. Op 8 februari 2018 zijn we nog op zijn ziekbed getrouwd, een onvergetelijke dag helemaal verzorgd door zijn broer en schoonzus. Toen iedereen vertrokken was voelde Piet zich slecht en moesten we naar het ziekenhuis. Ik had mijn feestjurk nog aan en de versiering in mijn haar. De arts zei:” Wat ziet u er feestelijk uit”. Waarop ik antwoordde:” We hebben ons huwelijk gevierd.” “Hoeveel jaar bent u dan getrouwd?” “Drie uur”. Op 26 april overleed Piet. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad. Ik kon niet meer alleen thuis zijn en wanneer ik naar vrienden ging vroeg ik meteen of ik ook kon blijven slapen. Het is nu de realiteit geworden die ik langzaam onder ogen moet zien. De mooie en goede herinneringen koester ik. Als ik verdriet heb dan ga ik hier thuis op de bank zitten met een biertje want je moet nooit gaan zitten janken in de kroeg”. 

Hoe is het om ouder te worden? 

“Ik heb het er veel last van gehad, vooral na het overlijden van Piet. Ik heb alles nu een plek kunnen geven en heb gelukkig mijn vrienden en vriendinnen. Mijn vriendinnen zijn mijn leven en ik leer er nu twee klaverjassen voor als we samen in het bejaardentehuis zitten. Toen ik op 7 mei zeventig werd hebben al mijn vrienden een feest voor mij georganiseerd. Voor mij omdat ik de zeventig had gehaald en ook een beetje voor Piet die de zeventig niet mocht halen. Ik kreeg een E-Bike en die werd gestolen en ik was daar zo ziek van. Juist die fiets herinnerde mij iedere dag aan alle vriendschappen. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik hem een week later door de ingebouwde track and trace weer terug had.” 

Wat is je geheim? 

“Ik ben eigenlijk altijd vrolijk en dat is bijna altijd zo geweest. Ik ben graag onder de mensen en hou ervan om mensen te helpen. Sinds een jaar of acht zing ik met mensen met een verstandelijke beperking in “De Wilg”, ik kom daar graag. Behalve zingen gaan we met elkaar bowlen, bloemen plukken voor in het huis, dansen of darten. De mensen zijn zo leuk en of ze nu kunnen praten of niet, we hebben altijd plezier. Bezig blijven en mensen blijven zien, dat is het geheim.” 

Is je stijl veranderd? 

“Ik was een echte hippie, maar nu zou dat een beetje raar zijn. Ik heb nog wel altijd dingen uit die tijd zoals de tasjes in de gang, die vind ik zo mooi die doe ik nooit weg. Ik heb motor gereden en een rode buggy gehad , maar nu een E-Bike. 

Yoga, tennis of bridge? 

“Biljarten met de meidenbiljartclub, boetseren met de kleiclub en klaverjassen met de klaverjasclub één maal per maand in café Binnen-Best. Tweemaal per week fitness en fietsen op mijn lievelingsfiets.” 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw? 

“Ik mag ze wel! Ik groet altijd iedereen en iedereen groet mij terug. Utrechters zijn geen stugge mensen, ik vind ze leuk.” 

Aan wie geef jij het stokje door? 

“Bea Brakkee Wateler. Zij heeft Fokus overgenomen.”

Bladeren door het familiealbum.

Rita met haar zoon.

Als Krieke Riet.

Moeder met een jonge Rita

Een rolletje in de Kleine Blonde Dood met Antonie Kamerling.

Riet op haat zeventigste verjaardag.