Het mooiste meisje van de stad/Jacqueline Louwerse: Blauw bloed

Een serie over inspirerende Utrechtse vrouwen die een jaartje ouder worden. Jacqueline Louwerse (58): “Ik hoef niet meer alle ballen in de lucht te houden en voel mij niet meer de manager van mijn eigen leven. Het moeten is eraf en het is nu mogen.”

Ik dacht altijd “blauwer bloed” dan dat van Jacqueline Louwerse bestaat niet. Haar vader was al een KLM’er en zij zou vierendertig jaar bij dezelfde luchtvaartmaatschappij werken. Ik kende haar bijna niet anders dan strak in het korenblauwe uniform met haar rolkoffertje op weg naar weer een exotische bestemming. Ze had Armin van Buuren aan boord en vloog het Nederlands elftal naar de WK’s. Een jaar geen safari was een verloren jaar. Maar dan is er Covid en alles wordt anders.  

Jacqueline Louwerse geboren in Haarlem, groeide op in Badhoevedorp. “Mijn vader was purser bij de KLM en kon, wanneer zijn vlucht de landing inzette, zien dat het lichtje van het koffiezetapparaat thuis brandde. Ik groeide op met een broer en een zus, ik was een vreselijk kind. Ach, vreselijk zeg maar ondernemend. Ik deed boodschappen bij de COOP en liep zonder te betalen de winkel uit toen ik drie was, ging steppen op de snelweg, zat uren verstopt in de etalage van de fourniturenzaak en verfde het haar van mijn zusje met schoensmeer zwart. Zo’n kind. Ik leerde Aap-Noot-Mies in Badhoevedorp en Boom-Roos-Vis op de lagere school in Mijdrecht. En kreeg om de twee jaar drie maanden thuisonderwijs door mijn moeder wanneer we in Rio woonden. Om de twee jaar werd mijn vader voor drie maanden gestationeerd in Rio de Janeiro. Hij vloog dan een weekend op Zuid-Amerikaanse bestemmingen en had de week daarna vrij. Het was de tijd dat het niet op kon bij de KLM, de hele familie mee, prachtig appartement aan het strand en een meisje voor dag en nacht. Dat alles voelde voor mij als drie maanden feest.”

“Dan weer terug naar de Jenaplanschool in Mijdrecht en als ik ergens niet geschikt voor ben is het zo’n school wel. Ik zat in de zesde klas toen we naar Beusichem verhuisden. Ik kwam in de zesde klas bij meester Nout en dat is mijn redding geweest. In de rij staan, klassikaal les, orde en structuur. Beusichem was een heel suf dorp met tweeduizend inwoners, tussen de middag en op dinsdagmiddag de winkels dicht. Ik ging tennissen en woonde op de club. Ik ging naar het KWC in Culemborg en zat op school voor de pauzes. Ik bleef zitten in de tweede, werd getest, omdat mijn ouders en de leraren twijfelde of ik de Havo wel aankon maar in de vierde zag ik het licht en haalde mijn eindexamen. Ik was een “pittige” puber, had leuke vrienden en een heerlijke middelbareschooltijd. Fietsen, fietsen en nog eens fietsen, van Beusichem naar Culemborg en weer terug. Naast tennis had ik hockey en mijn werk bij boekhandel Boldingh in Culemborg. Ik kreeg wel kleedgeld maar dat was snel op.  Ik wilde financieel niet afhankelijk zijn, dat heb ik de rest van mijn leven gehouden. Juffrouw Boldingh leerde mij lezen, ik mocht alle boeken meenemen die ik maar wilde als ik ze maar niet “brak”, ze moesten weer verkocht worden.”

“Met mijn buik in het gras de oorlog verslaan. Ik wilde naar de School voor Journalistiek in Utrecht”

“Ik las de existentialisten: Sartre, Camus en Simone de Beauvoir en “Brief aan een ongeboren Kind” van Oriana Fallaci. Door haar boeken en interviews leerde ik dat je ook de achterkant van het gelijk kunt zien. Iedere zomer gingen we op vakantie naar Griekenland naar een klein eiland Moni en op een eiland vlakbij, Aegina, zat de Griekse verzetsstrijder Alexandros Panagoulis gevangen. Ik had het interview van Fallaci met hem gelezen en dat sprak tot mijn verbeelding. Met mijn buik in het gras de oorlog verslaan. Ik wilde naar de School voor Journalistiek in Utrecht en vond een kamer in Utrecht. In het  kleine witte huisje op de hoek van de Servetstraat en de Lichte Gaard, bijna onder de Dom. Twee achtereenvolgende keren werd ik uitgeloot en ik besloot dan maar de Lerarenopleiding te gaan doen. Geen voor de hand liggende keuze voor iemand die niet echt een lieverdje op school was geweest. Ik had voor Geschiedenis moeten kiezen maar koos Gezondheids-en Huishoudkunde, we woonden bij een docent in de straat en het leek mij wel leuk. Het lesgeven ging mij goed af: seksuele voorlichting aan pubers. De stoutste jongens hadden toch moeite met een condoom om een banaan te krijgen. Ik werd eindelijk ingeloot voor Journalistiek, maar ik was bijna klaar met mijn studie en om nu weer helemaal opnieuw te beginnen. Door de baan van mijn vader kon ik goedkoop vliegen en ging ik samen met mijn vriendin Marleen naar Bangkok en Dubai. Toen ik daar op het strand lag, wist ik dat ik dit wilde. Maar als ik geen student meer was zou het voorbij zijn.”

“Ik was links en verruilde nu mijn spijkerbroek voor een vleeskleurige panty”

“Op mijn walkman hoorde ik op dat moment “Holding back the Years” van Simply Red en ik dacht waarom ga ik niet een zomertje vliegen? Ik maakte mijn studie af en werd aangenomen als zomer-stewardess. Ik was links, had meegelopen in menig demonstratie en verruilde nu mijn spijkerbroek voor een vleeskleurige panty. Ik vloog naar New York en naar Sydney, waar ik 21 dagen sliep in een luxueus hotel en at in restaurants waar je normaal niet eens naar binnen durft te kijken. Ik kreeg daggeld en had aan het einde van de maand 1600 gulden verdiend. Ik voelde mij mevrouw Heineken en ik had werk dat voelde als een groot feest. Ik ben het vierendertig jaar blijven doen. Ik ontmoette mijn man, een piloot, we woonden in Amsterdam en wilden verhuizen. Haarlem was een goed alternatief, maar hij wilde naar het Gooi, naar Huizen. Het Gooi, wat denk je zelf, dat was niets voor mij. We kregen onze zoon en daar zat ik dan in de nieuwbouwwijk, met als enige uitje de AH met de wandelwagen. Ik wilde weer vliegen, maar ik moest een oplossing zien te vinden voor de dagen dat  mijn man en ik weg waren. De redding was Willemien. Zij was jaren de nanny geweest bij een gezin in Laren en zij zou tien jaar lang mijn steun en toeverlaat blijven. Het werkte perfect, wanneer ik wegging, kwam Willemien in huis en nam alles over.”

“Hij viel voor een ander en ik moest het veld ruimen, het was niet langer wij maar ik”

“Ik moest leren loslaten ook de opvoeding van onze, inmiddels, drie kinderen. Dan stond mijn dochter ineens op de klassenfoto van de peuterspeelzaal zonder rokje. “Dat wilde ze niet aan”, zei Willemien dan. De jaren gingen voorbij, allebei vliegen en voordat je het weet groei je uit elkaar. Het moment kwam van: “Is this all there is?” Hij viel voor een ander en ik moest het veld ruimen, het was niet langer wij maar ik. De helft van wat er niet meer is, hoe ga ik dat inrichten met drie kinderen.”

“De kinderen vonden dat ik mij moest inschrijven op Relatieplanet en mijn dochter van negen vond mijn huidige man. Hij was mijn eerste date en het klikte. Ik wilde hem voorstellen aan mijn kinderen en die hadden bedacht om hem op de proef te stellen. Ze hadden al hun vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd. Toen hij binnenkwam vond hij een zwijgende groep kinderen om de tafel met hun armen over elkaar om hem te keuren. “Zo”, zei mijn dochter van 9 met een brilletje op haar neus. “dit heb je allemaal aan mij te danken. Ben jij een ouder? Dan kun je mij nu meenemen naar de Harry Potter film want ik moet mij laten vergezellen door één ouder.”  Het volgende weekend moest ik vliegen en mijn nieuwe liefde zou oppassen. Hij heeft geen kinderen en ik was heel benieuwd hoe dat zou gaan. Op zondagavond kwam ik terug en ze hadden het geweldig gehad: er was niet gehockeyd en niet getennist, ze hadden pizza’s besteld en precies gedaan waar ze allemaal zin in hadden.”

“Ik was een beetje huiverig, drie opgroeiende kinderen en een nieuwe man die aan een nieuwe studie begon”

“We besloten samen te gaan wonen in Utrecht en we vonden in de binnenstad twee huizen naast elkaar. Als we een muur doorbraken dan hadden we twee huizen. Ik was een beetje huiverig, drie opgroeiende kinderen en een nieuwe man die aan een nieuwe studie begon. Hij was anesthesist in opleiding en op een half jaar na klaar, maar voor een heel sociale man als hij waren de zwijgende patiënten onder narcose toch niet wat hij wilde. Hij koos een ander specialisme waarin hij juist veel met mensen moet praten. Als ons avontuur niet zou werken dan konden we altijd de muur weer dicht laten metselen. We verbouwden en we trouwden. De kinderen groeiden op tot zelfstandige kinderen met veel eigen verantwoordelijkheid. We leerden ze de consequenties van hun eigen handelen te aanvaarden. Onvoldoende gehaald, dan is dat sneu als je er hard voor gewerkt hebt, maar heb je er niet gedaan dan is het je eigen schuld. De hele straat wakker maken wanneer je uit de kroeg komt, dat betekent de hele straat je excuses aan gaan bieden. De kinderen vlogen uit en ik zag dat mijn opvoeding goed had uitgepakt. Moeder zijn is het moeilijkste wat er is. Er bestaat geen opleiding voor en je neemt je eigen jeugd ook mee. Mijn moeder maakte altijd het bed opnieuw op wanneer ik het had gedaan. Maar ik ga er vanuit dat het goed is wanneer je er zelf blij mee bent.”

“Ik vloog naar China en daar werden we door “robots” naar een hotel vervoerd”

“Inmiddels werkte ik vierendertig jaar voor de KLM en heb, behalve een paar jaar aan de grond al unit-manager, altijd gevlogen. Ik was 57, senior purser, en er zat geen groei meer in mijn functie. De nachten door werken daar kon dit lijf steeds minder goed tegen, het duurde steeds langer om bij te komen. Ik had net besloten om minder te gaan werken toen Covid kwam. Plotseling veranderde dat wat vliegen zo leuk maakt in iets vreselijks. Je hebt geen contact meer met de passagiers, je ziet je crew niet meer. Ik vloog naar China en daar werden we door “robots” naar een hotel vervoerd, je wist niet of je een man of een vrouw tegenover je had. Opgesloten in een hotelkamer waar je niet vanaf mocht en je eten werd drie keer per dag voor de deur gezet. De vluchten met drie man heen en alleen maar vracht terug. Het was vermoeiend en verschrikkelijk en ik kreeg de kans om weg te gaan. Ik besloot om er mee te stoppen en maakte mijn laatste vlucht naar Buenos Aires. Na een aantal dagen in een mooie hotelkamer waar ik niet af kon en uitkijkend op het zwembad waar je niet in mocht, nam ik afscheid van mijn vliegende leven. Ik kan nu iedere nacht in mijn eigen bed slapen en bij elke verjaardag of feestje zijn. Maar zou ik in een gat vallen?

Aan boord gebeurt er altijd iets, er is reuring en ik heb altijd verhalen te vertellen. Ik ging tweemaal per week naar de film een concert of een museum, maar door de lockdown was er niets meer. Ik besloot een uitvaart-cursus online te volgen. Ik ben heel flexibel, ben gewend om autonoom te werken en kan omgaan met iets volstrekt onvoorspelbaars. Op incourante tijden werken is mij niet vreemd en een uitvaart is, net als een vlucht, op een gegeven moment klaar en afgerond. Op een nachtvlucht zie je mensen op hun kwetsbaarst en bij een overlijden ook. Ik ben wel achtenvijftig en zou bij een bestaand bedrijf onderaan moeten beginnen, terwijl ik gewend was leiding te geven. Het alternatief is voor mijzelf beginnen en wie weet? Nooit te oud…….  “

Hoe is het om ouder te worden?  

“Fantastisch, totaal geen problemen mee, terwijl alles hangt en zakt. Het is rustgevend en je weet nu een beetje wie je bent. Ik heb geen hekel aan mijn rimpels, vandaag is het altijd beter dan morgen. Ik hoef niet meer alle ballen in de lucht te houden en voel mij niet meer de manager van mijn eigen leven. Het moeten is eraf en het is nu mogen. Ik kan nu overdag een boek lezen, dat doe je toch niet, dacht ik weleens. Nu denk ik wat is daar mis mee? “  

Wat is je geheim?  

“Ik blijf nieuwsgierig. Je vormt jezelf iedere dag door dingen buiten je comfortzone te leren en proberen te begrijpen. Ik houd nieuwe ontwikkelingen bij maar het betekent niet dat ik de nieuwste gadgets in huis hoef te hebben. Vegetarisch eten? Ze hebben gelijk. Ik ben steeds minder vlees gaan eten en ik heb mijn koken ook leren veranderen. Ottolenghi, daar ga ik helemaal in mee, maar het betekent niet dat ik iedere avond quinoa eet.”  

Is je stijl veranderd?  

“Ik ga niet zonder make-up de deur uit en zeker niet zonder lipstick. Dat heb ik aan het vliegen overgehouden. Mijn stijl is nu een spijkerbroek en een goed blauw jasje. Ik let meer op kwaliteit, geen hemdjes van H&M, dan maar vier jaar in hetzelfde shirtje. Ik heb een Burberry die al honderd jaar meegaat. Ines de la Fressange, dat is een vrouw die draagt wat ik mooi vind, iets klassiek. Geen prints en nooit meer met hakken de stad in, geef mij maar een goede sneaker.”  

Tennis, Bridge of yoga?  

“Ik fiets heel veel en ben van plan om naar Ierland te fietsen waar mijn oudste zoon met zijn vriendin woont. Het liefst met een tentje.”  

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?  

“Veel studenten in de stad die het straatbeeld bepalen, leuk en een beetje creatief. Voor echt goed geklede vrouwen moet je toch meer naar Brussel of Antwerpen. In de Caraïben kleden vrouwen zich ook geweldig, hier zou dat gauw te veel zijn. Maar ik vind dat dat juist wel mag. Wat ik wel mis in Utrecht is echte mooie winkels, zoals in Milaan of Parijs.”