Het mooiste meisje van de stad/Marlien Colina (64): “Een echte Nederlander geworden”

Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Marlien Colina:”“Ik heb er geen moeite mee, het gaat zoals het gaat. Als de rimpels komen zal ik ze omarmen.”

Marlien Colina geboren op Aruba, groeide op als oudste kind in een gezin met zes kinderen. Vader werkte in de olieraffinaderij. Moeder werkte als kleuterleidster, maar had haar baan op moeten geven toen zij trouwde. ”Mijn grootouders van vaderskant kwamen uit Venezuela en waren, zoals zoveel Venezolanen, het arme land ontvlucht om op Aruba een baan te vinden in de “olie”. Hoewel men het land ontvluchtte bleven veel tradities gehandhaafd: zo ging het oudste kleinkind bij de grootouders wonen om daar ook door hen te worden opgevoed”. Dus woonde Marlien ook bij haar grootouders in het huis naast dat van haar ouders. Als kind was ik niet zo hecht met mijn broers en zusjes, maar later zou onze band heel hecht worden.

Een familiefoto

Ik ging eerst naar de HBS en daarna naar de Mulo B. Ik kreeg geen beurs voor een vervolgopleiding in Nederland, bleef op Aruba en ging naar de MTS waar ik de richting Bouwkunde koos. Met negentien jaar trouwde ik met een marinier van Arubaanse afkomst. We verhuisden naar Rotterdam waar zijn eerste standplaats was en ik kreeg, twintig jaar oud, onze dochter. Ik kan goed met veranderingen omgaan en voelde mij al snel thuis in Nederland. Ik ging aan de slag als technisch tekenaar bij een Amerikaans chemieconcern in Rotterdam. In 1976 gingen we voor drie jaar terug naar Aruba en ik vond een baan als tekenaar bij een Amerikaans bedrijf. Ik was net gewend aan de Nederlandse gewoonten. Ik vond het prettig dat je afspraken kon maken met mensen en dat ze wel op tijd kwamen. Op Aruba kwam men gewoonlijk een uur te laat of kwam helemaal niet op dagen. In 1979 gingen we weer terug naar Nederland. We woonden in Zeist en ik volgde de avondopleiding Architectonische vormgeving aan de HKU. Daarnaast werkte ik in de Civiele Techniek. Ik vond een baan bij Rijkswaterstaat Utrecht en kwam terecht in een mannenwereld. In deze werkomgeving zou ik de rest van mijn leven blijven werken, later ook bij de Grontmij, bij ingenieursbureau Movares en nu bij Balance. Ik heb meegewerkt aan grote en mooie projecten: de Oosterschelde werken, de aanleg van de A73–zuid in Limburg, de Maaswerken, diverse bruggen en viaducten en andere grote waterbouwkundige bouwwerken.  

Marlien aan het werk

“Alle vrouwen zijn leuk, knap en interessant behalve je eigen vrouw”

Inmiddels was ik gescheiden van mijn eerste man. Hij was een echte Arubaanse man:alle vrouwen zijn leuk, knap en interessant behalve je eigen vrouw. In 2005 werd mij een baan op Aruba aangeboden als in de Veiligheid bij het water en energiebedrijf. Ik was daar meer een sociaal maatschappelijk werker die te maken kreeg met de problematiek rond drugs en alcoholgebruik. Ik ben vrij direct in mijn communicatie en een echte “doener” dus paste de baan niet helemaal bij mij. Ik wilde weer terug naar Nederland, Aruba is heerlijk als je er niet hoeft te werken. Ik was door mijn werk een “echte” Nederlander geworden. Ik kreeg een baan bij Movares in Utrecht als projectleider en later als adviseur contractmanagement en vond mijn appartement hier aan het Willemsplantsoen. Creëren en kwaliteit speelden altijd al een rol in mijn leven: in mijn huis, mijn eten en in mijn kleding.  

“Ik kom vaak in Barcelona en begrijp de strijd die men daar voert goed”

En ik was gelukkig in mijn baan. Mijn dochter, mijn alles, woont met haar vriend en mijn kleindochtertje in Barcelona waar zij werkt in de HR bij een Amerikaans bedrijf. De dag dat zij te horen kreeg dat ze ernstig ziek was behoort tot de zwartste dag uit mijn leven, de dag dat ik mijn adem inhield. Gelukkig gaat het nu weer goed met haar maar toen heb ik de Catalanen leren kennen. Ik werd daar omringd met zoveel hartelijkheid en gastvrijheid. Ik kom vaak in Barcelona en begrijp de strijd die men daar voert goed. Het is dezelfde strijd die heerste tussen Curaçao en Aruba: Curaçao bepaalde wat er op Aruba gebeurde terwijl het meeste geld verdiend werd op Aruba. Zo bepaalt Madrid het voor Catalunya, het rijkste deel van Spanje.  

Marlien met dochter en kleindochter

“Ik ben nog steeds alleen en dat is misschien ook maar goed ook”

In 2009 ontmoette ik de liefde van mijn leven van mijn kant, weer een Arubaan. Het was echter niet wederzijds. Ik ben nog steeds alleen en dat is misschien ook maar goed ook. Ik kan precies doen waar ik zin in heb, ik ben gelukkig met mijzelf en ook met mijn vrijheid. Ik werk zestig uur per week, sinds negen jaar als senior Lead auditor. Ik audit de aannemer van grote civiele projecten op het nakomen van de gestelde eisen conform het overeengekomen contract. Ik slaap kort en sta om vier uur weer op en vertrek rond half zeven van huis. Sinds ik de Kabbala ontdekt heb begin ik mijn dag met een meditatie. Het geeft mij het vertrouwen dat alles goed komt en de kracht om mijn eigen leven te vormen. Ik hoef met niemand rekening te houden en kan rustig de hele serie Money Heist op Netflix kijken. Of op zondag vroeg opstaan om als vrijwilliger bij de Sleep Inn, de nachtopvang aan dak- en thuislozen, het ontbijt te verzorgen.  

“Je kunt Afrika verlaten, maar Afrika verlaat je niet”

 In 2010 heb ik de Kilimanjaro in Tanzania beklommen met alleen een gids. Lekker alleen zonder het “gezeik” van een groep aan mijn hoofd. In 2013 ging ik voor VSO (Voluntary Services Overseas) twee maanden naar Malawi, het armste land in Afrika om daar het effect van de klimaatverandering in kaart te brengen. Eind vorig jaar was ik vier weken in Namibië, om het land te ontdekken. Als ik in Afrika kom voel ik mij daar gelukkig. Het is alsof ik daar thuis kom. Ik voel iets van herkenning in de mensen, de geur van Afrika en de kleuren. Je kunt Afrika verlaten, maar Afrika verlaat je niet. Voor mijn vijfenzestigste verjaardag geef ik mijzelf, volgend jaar maart, een heel speciaal cadeau. Ik neem de Challenge van VSO aan om met 17 “man” de Mount Meru (4600m) in Tanzania te beklimmen. We willen ieder 5000 euro ophalen om zeshonderdvijftig arme alleenstaande gezinnen in het noorden van Tanzania te helpen hun cirkel van armoede te doorbreken. De gezinnen zijn vaak alleenstaande vrouwen met kinderen. De meisjes, vaak verkracht, krijgen een kind en moeten dan van school. We willen hen handvatten geven voor een betere toekomst. U kunt mij hier steunen.

Hoe is het om ouder te worden? 

“Ik heb er geen moeite mee, het gaat zoals het gaat. Als de rimpels komen zal ik ze omarmen. Ik ga geen botox gebruiken. Vrouwen die dat doen gaan op katten lijken die hebben ook geen mimiek in hun kopjes. Bovendien ken ik zoveel ellende van vrouwen die fillers gebruikt hebben, dat wil je niet meemaken. Als je man wil dat je er jonger uitziet, zoek dan een andere man!” 

Wat is je geheim? 

“Goede wijn en goed eten. Wijn haal ik bij Margaret Wines en vlees bij van Vuuren in de Twijnstraat. Ik sta positief in het leven en ben volgens mijn vrienden en familie één en al vrolijkheid en vriendelijkheid zijn. In mijn werk kan ik echter ook hard zijn, ik sta voor de kwaliteit. Als de tijd komt dat mijn ouders mij nodig hebben zal ik voor ze klaarstaan. Ik reis graag en veel. Op mijn lijstje heb ik nog wel een paar bestemmingen staan: IJsland, voor de natuur en het Noorderlicht zien met een fles champagne in een hottub. De tocht met rendieren kan mij gestolen worden. El Camino lopen in mijn eentje en de Zijderoute in een auto met een chauffeur. Ook Patagonië en de Aconcagua in Mendoza beklimmen staan hoog op mijn lijst.” 

Yoga, Bridge Of tennis? 

“Ik heb niets met kaartspellen en schaken vind ik de meest briljante vorm van verveling. Ik wandel en ik loop hard. Ik heb een wandelgroepje uit De Bilt waarmee ik in Houdringhe loop. Ik moet veel oefenen want ik wil zo fit als een hoentje de Mount Meru op, maar eerst moet mijn hielspoor genezen zijn. Ik lees veel. Verder ben ik sinds 1989 gecertificeerd duiker, maar wel een warm water duiker: Aruba, Curaçao, Bonaire, Dominica, Grenada en Pemba in Tanzania. Ik zou nog heel graag gaan duiken bij de Galapagos eilanden, omdat daar weinig mensen komen en de dieren niet schuw zijn. Het motto van de duiker moet zijn: Take pictures and leave bubbles.” 

Is je stijl veranderd? 

“Ik heb mijn stijl aangepast: geen rokken meer boven de knie. Voor mijn werk een beetje casual, een spijkerbroek met een colbert. Ik hou van Italiaanse modemerken en heb nog altijd een pak van Armani in de kast hangen maar daar moet ik eerst acht kilo voor afvallen.” 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw? 

“Het is een mengeling, ik laat iedereen in zijn waarde. Het is maar net waar je naartoe gaat, bij het Gastheerschap in het Museum kwartier ontmoet ik weer andere mensen dan op mijn werk. Alleen te dikke meisjes op scooters die moeten van mij gaan fietsen. Utrecht is een fantastische stad die mijn thuis is geworden, maar dat zal Aruba ook altijd blijven.”