Quinten Peelen neemt afscheid van het K.F. Hein Fonds: “Ik ben aan een innerlijke reis toe”

In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken binnen hun vakgebied, maar ook daarbuiten. Vandaag Quinten Peelen, scheidend directeur van het K.F. Heinfonds.

Ik spreek met Quinten Peelen af op de Maliesingel waar hij tot eind januari als directeur van het K.F. Hein Fonds zijn kantoor heeft. Tijdens de voorbereiding op dit interview kwam ik op YouTube zijn muziekalbum LEAP tegen. Leap, de sprong, bleek de rode draad door zijn leven. Ook nu maakt hij een sprong in het onbekende. Hij neemt na 8 jaar afscheid als directeur van het K.F. Hein Fonds. In zijn kantoor, uitkijkend op de prachtige tuin, had hij het wel tot zijn vijfentachtigste uit kunnen houden. Maar soms moet je de sprong wagen en zien wat er op je pad komt.

Quinten Peelen (51), geboren in Laren, groeide op in de Hilversumse Meent. Toen nog een nieuwbouwwijk waar iedereen eerste bewoner was. “Het was een buurt met veel kinderen van dezelfde leeftijd en ik heb leuke herinneringen aan die tijd. Mijn ouders wonen er nog steeds. Vijftien maanden na mij is mijn broer Pascal geboren. Mijn vader werkte bij Philips en is later bij de gemeente Amstelveen gaan werken. Mijn moeder werkte als doktersassistente in een huisartsenpraktijk. Het was in die tijd niet zo gebruikelijk dat vrouwen werkten, maar ik weet niet anders. Mijn moeder kon razendsnel blindtypen, terwijl zij de brieven van de arts typte kon ik mijn verhalen uit school aan haar vertellen. Ik was een vrolijk jongetje, dat graag voetbalde. Vrolijk maar ook wel verlegen en onzeker.

“Ik leerde al vroeg om mij aan te passen en diplomatiek te zijn”

“Op school werd ik gepest, ik had knalrood haar en zo’n voornaam werkt ook niet echt mee. Ik leerde al vroeg om mij aan te passen en diplomatiek te zijn. Ik ging naar de middelbare school in Bussum, geboren op 8 oktober was ik een vroege leerling en ook nog eens de kleinste van de klas. De laatste die de baard in de keel kreeg, voor mijn gevoel sukkelde ik overal achter aan. De lagere school had ik met speels gemak doorlopen, maar nu moest ik aan de bak. Gaandeweg werd het alleen maar leuker, ik had een fijne vriendengroep. De liefde voor muziek die ik van huis uit had meegekregen heeft zich op de middelbare school verder ontwikkeld. Ik luisterde naar de Beatles, Simon & Garfunkel en Leonard Cohen. Mijn beste vriend Rogier bewonderde ik enorm. Hij speelde piano en schreef zelf liedjes. Ik leerde mezelf gitaar spelen door de liedjes van Cohen na te spelen. Ik was 17 toen ik eindexamen deed en ik nam wat je nu een tussenjaar zou noemen. Samen met Rogier, zijn broer Martijn en schoolvriend Michiel ging ik op fietsvakantie naar Ierland en dat was het begin van een jaartje freewheelen. Ik vond een baantje bij McDonald’s in Bussum en keek bij vrienden die al studeerden hoe dat studentenleven eraan toeging. Ik ging vervolgens in Utrecht Algemene Letteren studeren. Dat was een “winkelwagenstudie”, je pakte op wat je leuk leek. Je stelde zelf je studiepakket samen: sociologie, psychologie, muziekwetenschappen. Ik koos als hoofdvak Nederlands met als specialisatie Communicatiekunde. Er waren niet veel mensen die hetzelfde vakkenpakket als ik hadden gekozen en daardoor zag ik nooit dezelfde studenten. Ik vond dat een groot nadeel, je had geen echte studiegenoten. Ik sloot mij aan bij de SIB (Studentenvereniging voor Internationale Betrekkingen). Naast dat het erg gezellig was, was het ook inhoudelijk. Met iedere week een lezing en veel culturele reizen.”

“Ik was vrij braaf, een laatbloeier. Maar toen ik ’t Pandje ontdekte, heb ik veel kunnen inhalen”

“Ik was heel actief en zat in het bestuur. Ik leerde er mijn vrouw Robine kennen en nog steeds ben ik goed bevriend met mensen uit die tijd. Ik had de vereniging echt nodig om sociaal houvast en vastigheid te krijgen. Ik was vrij braaf, een laatbloeier, maar toen ik ’t Pandje ontdekte, heb ik veel kunnen inhalen. Ik had tentamen gedaan voor een vak bij Musicologie en moest nog een stage lopen. Ik zag een briefje hangen waarop een stage aangeboden werd bij het Internationaal Franz Liszt Pianoconcours in Vredenburg. Ik stopte het briefje in mijn zak en hoewel de deadline al was verstreken, belde ik. Er had zich nog niemand aangemeld en Joost de Groot nam mij aan. Ik had het voordeel dat ik communicatie deed en was een beetje thuis in websites en internet. Het was 1996, het internet was in opkomst en ik heb toen een website aangevraagd voor het Liszt Concours: www.liszt.nl. Dat was toen iets heel bijzonders, Vredenburg zelf had niet eens een eigen website. Ik was bijna afgestudeerd toen mij werd gevraagd om Joost op te volgen als chef de bureau van het Liszt Concours. Ik werkte bij Vredenburg met mensen die een passie voor muziek hadden en kon alle concerten bezoeken die ik maar wilde. Ik voelde mij er enorm thuis en kende iedereen. Ik zag vele kansen om het concours uit te bouwen. Voor de winnaar moest het winnen van het concours niet alleen een mooi geldbedrag inhouden maar ook een groei betekenen in zijn of haar carrière. De mogelijkheid om concerten over de hele wereld te kunnen geven, in allerlei verschillende concertzalen. Niet alleen voor de winnaars maar ook voor de nummers twee en drie. Met selectierondes in Beijing, Moskou, New York en Utrecht. We moesten ons netwerk uitbouwen, waardoor het Concours kon groeien en jonge mensen alle kansen kon geven. We gingen wereldwijd masterclasses aanbieden en ik wist het Utrechtse concours uit te bouwen tot iets mondiaals. Het werkte verslavend, ik reisde veel. Toch besloot ik er een punt achter te zetten.”

“Plots zat ik aan de andere kant van de tafel”

“Toen kwam het K.F. Hein Fonds op mijn pad en mij werd gevraagd om mee te denken. Ik dacht dat het een cultuurfonds was, maar het was veel meer dan dat. Het is een fonds voor erfgoed, voor cultuur maar ook voor sociaal-maatschappelijke betrokkenheid. En het heeft te maken met de provincie Utrecht. Ik heb altijd een fascinatie voor mensen met talenten, voor nieuwe werelden. Er is geen groot verschil tussen pianisten en beeldende kunstenaars, iedereen kan wel een steuntje in de rug gebruiken. Na jarenlang voor het Liszt Concours sponsoren te hebben geworven, zat ik plots aan de andere kant van de tafel. We hebben zoveel mooie monumenten die wij willen bewaren en goed onderhouden. En daar passende huurders bij vinden, zoals het Literatuurhuis in Achter de Dom 14. Wat gebeurt er in die panden? Dat willen we laten zien door die plekken open te stellen en het verhaal van het gebouw te vertellen.”

“Wij kunnen zeggen: tot hier en niet verder”

“Het K.F. Hein Fonds bestaat nu 85 jaar en het mag wel in het zonnetje gezet worden. Het is een organisatie die er goed voor staat en ik kijk met veel genoegen op de afgelopen tijd terug. Ik heb dit bijna 8 jaar gedaan en nu wordt het tijd om een leap te maken, een sprong met open vizier. Ik heb veel kunnen doen en het is goed geweest. Deze organisatie staat en we zijn er met elkaar in geslaagd nieuwe accenten aan te brengen, waardoor het fonds kan meebewegen en anticiperen op de toekomst. Ik voorzie een fonds dat naast aanmoedigen en belonen ook wat vaker op de bres zal moeten springen voor bepaalde mensen. Mensen die je niet in de steek mag laten, uit naastenliefde, zonder politiek te worden. Een fonds als het onze kan niet afwachten maar moet preluderen en proactief zijn. Het fonds is een particulier fonds en daardoor veel vrijer. Wij kunnen zeggen: tot hier en niet verder. Hier doen wij het anders, wij steken onze nek uit, wij kunnen de spreekbuis zijn voor bepaalde groepen. En er is ook een stille kracht van het fonds, mensen in nood helpen doe je niet opzichtig. Ook de culturele sector kunnen we sterker maken. We proberen mensen te vergezellen. Ik neem nu een sabbatical, op een blanco vel. Ik ben aan een innerlijke reis toe, waarin ik niets om handen heb. Geen idee niet hoe dat voelt. Ik ben niet het K.F. Hein Fonds, maar wat neem ik van mijzelf mee naar een volgende stap? Het zal ook wel een rouwproces worden, maar ik ga niet meteen toehappen. Ik ga de komende time-out afbakenen en bewaken. Ik ben ervan overtuigd dat er iets op mijn pad komt waar ik mijn ziel en zaligheid weer in kan stoppen.”

De keuzes van Quinten

Tussenvoorziening of de Sonnenborgh?

“Ik kies voor de Sonnenborgh. Daar is twee jaar heel intensief aan de restauratie van de bastionmuur gewerkt. De Sonnenborgh is zo’n iconisch stukje Utrecht, hier zo’n paar honderd meter vandaan. We hebben ervoor gekozen om de restauratie grondig aan te pakken, niet een stukje hier en een stukje daar, ook hebben we de ‘verticale tuin’ weer gerestaureerd. Het gebouw is heel kostbaar wat onderhoud betreft, maar het is iets in de stad waar we heel trots op kunnen zijn. Het is niet alleen de sterrenwacht maar het herbergt ook de hortus medicus, waar allerlei medicinale planten groeien, ook die is weer in de oude staat teruggebracht.”

Boek

“Ik ben geen enorme lezer, vroeger wel maar muziek heeft mijn lezen totaal verdrongen. Ik ontspan het meest met muziek. Maar onlangs las ik het boek van Joan Didion ‘The Year of Magical Thinking’. Joan Didion beschrijft in haar boek het plotselinge overlijden van haar man en van haar dochter. Hoe zij daarmee is omgegaan als schrijfster. Door haar gevoelens heel minutieus te beschrijven, probeert zij grip te krijgen op hetgeen haar is overkomen. Haar wanhoop, ontzetting, boosheid en angst. Maar ook hoe zij toch vrede kan hebben met verlies en verdriet. Andrew Bird, een Amerikaanse singer-songwriter en violist, schreef een nummer over haar, Lone Didion. Daarin vertelt hij haar verhaal en zo zijn we toch weer terug bij muziek.”

Muziek

“Door Leonard Cohen ben ik met muziek in aanraking gekomen. Je voelt in zijn liedjes hoeveel ambacht en vakwerk hij erin heeft gestopt. Aan Hallelujah heeft hij 15 jaar lang geschaafd tot het goed was. Cohen moest op latere leeftijd weer gaan touren nadat zijn manager hem had opgelicht. Hij zette zijn hoedje weer op en werd die gracieuze, bescheiden en beleefde man. Ik heb hem ooit live gezien in het Olympisch Stadion. We hebben toen kaartjes kunnen bemachtigen op de tweede rij. Het leek alsof hij speciaal voor Robine en mij speelde. Een magisch moment.”

Film

“Er zijn zoveel mooie films, maar ik wil graag een serie noemen: The Bear. Hoewel Olivia Colman de enige actrice is van naam, speelt iedereen een geweldige rol. Vaak wordt iets gefilmd in één enkel shot. De passie voor eten spat ervan af en je raakt echt op de familie gesteld. Ik ontdekte de serie op  aanraden van mijn collega’s en heb beide delen achter elkaar gekeken. Ik kan niet wachten op deel drie.”

Stad

“Oaxaca, de mooiste stad van Mexico. Het is de favoriete stad van Robine en mij. Het is een koloniale stad waar je de mariachi’s nog ziet lopen. Een fijne stad, waar je heerlijk kan eten, vol kunst en fantastische cultuur en waar de tempels en de zee niet ver weg. Mexico lijdt onder de oorlog tussen de drugsbendes, maar hier kom je zoveel lieve mensen tegen.”

Kunstwerk

“De Utrechtse kunstenaar Vincent de Boer. Hij ging op studiereis naar Japan en leerde daar nieuwe technieken. Hij maakte voor mij in opdracht een kunstwerk. Daarin verbeeldde hij mijn leap, mijn sprong. Hij begon aan een letter en gaf de letter steeds een andere, verrassende wending. Aan het eind van de letter blijkt dat hij toch de goede afslag heeft genomen. Bij ieder begin vraag je je af: welke kant gaat het nu weer op?”

Restaurant

“Wij eten vegetarisch en in De Nieuwe Winkel in Nijmegen komen wij graag. Ze hebben een groene Michelin-ster en je eet er duurzaam, veel groente, veelal gefermenteerd. Je drinkt er mooie natuurwijnen en er wordt met zorg, aandacht en passie gekookt. Iedere keer levert het team weer een topprestatie.”

Drank

“Ik drink graag alcoholvrije bieren. Ik heb de Playground IPA ontdekt, een lekker biertje dat je kan drinken zonder dat je er de volgende dag last van hebt. Ik probeer ook wel eens alcoholvrije wijnen, maar dan mis ik toch iets. Voor een tip houd ik mij aanbevolen.”

Utrechter

“Ik zou graag Karl Friedrich Hein willen noemen. Ik ben mijn baan als directeur van het Fonds, waar hij zijn naam aangaf, nu aan het afronden. Hij verdiende zijn fortuin als directeur van de SHV, leefde zuinig en sober. Hij stierf kinderloos en richtte in 1938 zijn Stichting op. 85 jaar na dato bestaat de stichting nog steeds, het geld werd verstandig belegd en er is goed mee omgegaan. In het parkje waar wij hier op uitkijken staat het beeld van Burgemeester Reiger, eigenlijk zou daar een beeld van K.F. Hein moeten staan. Hij was een belangrijke Utrechter en met zijn geld zijn veel mooie projecten gerealiseerd en mensen geholpen.”

Wat zou jij doen als je burgemeester van Utrecht was?

“Ik zou in deze tijden ook op willen komen voor mensen die het minder hebben of die in de verdrukking dreigen te raken. En mij daar ook heel duidelijk over uitspreken. Dat je mensen ook beschermt. Dat niemand uitgesloten wordt en we blijven gaan voor saamhorigheid.”