Hoe is het nu met?

Het mooiste meisje van de stad/Lia Rozenblad-van Ommeren (69): Onverwoestbaar

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Lia Rozenblad:”Ik hoop volgend jaar zeventig te worden en ik voel mij mentaal sterker dan toen ik twintig of dertig was.” 

Toen Lia Rozenblad, geboren op Curaçao, vier jaar oud was ging ze met haar moeder, broertje en zusje naar Suriname op vakantie. Ze keerden niet meer terug naar echtgenoot en vader op het eiland. “Een van mijn vroegste herinneringen was de vreselijke regen in Suriname. We woonden in een huisje waarvan het dak lekte. Mijn moeder stuurde mij een gammel trapje op naar de zolder om een emmer onder het grootste gat te zetten. Ik weet nog hoe bang ik was als klein kind op dat trapje met die emmer en al dat water. Waar je als kind het gevoel van geborgenheid nodig hebt zou ik die de rest van mijn jeugd nooit voelen.” Moeder hertrouwde en kreeg nog zes dochters en een zoon. Als oudste van tien kinderen groeide Lia op in armoede. “Mijn vader en moeder kwamen elk uit een gezin met dertien kinderen, dat was gewoon. Je had toen geen televisie zal ik maar zeggen. Tien kinderen was veel te veel! Ik heb zelf altijd gezegd dat vijf kinderen meer dan genoeg voor mij waren. Helaas heb ik die nooit kunnen krijgen”. Naast de tien kinderen waren er vaak ook nog drie of vier pleegkinderen. “In Suriname was het zo dat wanneer je vier monden kunt voeden je er ook zes kan voeden. Kinderen aten mee, bleven slapen en mijn moeder maakte van restjes stof kleren. En plots woonden de kinderen permanent bij ons in huis. In onze cultuur is eten heel belangrijk: we koken altijd extra voor de onverwachte gast en wij vieren verjaardagen ook altijd met eten. Ik heb daar aan moeten wennen toen ik in Holland kwam: een petitfourtje en een blokje kaas en dat was het feestje.

“Mijn stiefvader liet mijn moeder geloven dat ik slecht was”

Ik kan niet zeggen dat ik in een gezellig en harmonieus gezin ben opgegroeid, er heerste veel wantrouwen. Mijn moeder was een heel strenge vrouw en mijn stiefvader wakkerde haar wantrouwen jegens mij aan door te vertellen dat ik mij slecht gedroeg en veel met jongens optrok. Hij ging ook altijd alleen naar de ouderavonden op school en kwam dan met verhalen over mij thuis. Als ik de bus hoorde stoppen voor ons huis en wist dat hij daar uitstapte, kroop ik diep weg onder de dekens. Ik hoorde mijn moeder naar mijn kamer stormen en wist ik dat er weer een aframmeling zou volgen. Mijn stiefvader liet mijn moeder geloven dat ik slecht was. Dat is ook de reden waarom ik nooit heb verteld dat mijn stiefvader mij misbruikte van mijn vijfde tot mijn zeventiende. Ik kon er met niemand over praten omdat niemand mij zou geloven. Ik mocht geen vriendinnen hebben omdat ik hen iets zou kunnen vertellen. Mijn zusjes hebben ook altijd wel een vermoeden gehad maar dit ook nooit uitgesproken. Het is een heel eenzaam bestaan wanneer je je verdriet niet kunt delen. In de sfeer van mishandeling, incest en belediging kun je het gevoel krijgen dat je niets waard bent. Maar ik ben er juist sterk door geworden, ik moest strijd leveren en mijzelf bewijzen. Bewijzen dat ik beter was dan mijn stiefvader mijn moeder deed geloven. Na de Mulo in Paramaribo wilde ik terug naar Curaçao om daar bij de politie te gaan, maar daar was geen sprake van. Ik koos de opleiding tot verpleegkundige in het Diaconessenhuis in Paramaribo, daar moest je intern zijn. Alles als ik maar uit huis kon. Na mijn opleiding heb ik nog twee jaar bij de medische zending gewerkt: ik trok met verpleegsters uit Holland de binnenlanden in: voorlichting, consultatiebureau en vaccinatieprogramma’s. Ik ging vaak mee als tolk. Ik sprak dan wel Surinaams maar er zijn wel twintig verschillende talen in Suriname zodat ik vaak ook handen en voeten nodig had om mij verstaanbaar te maken. In 1973 vertrok ik naar Nederland om de opleiding tot docent verpleegkunde te gaan volgen.

“Alles was bedekt met een dikke laag sneeuw! Ik dacht dat de wereld was vergaan”

Wilde je verder studeren dan moest je wel naar Nederland. Ik kon logeren bij de broer van mijn moeder in Amsterdam. Op 8 januari kwam ik aan, het was ijskoud en grijs. Mijn bioritme raakte van slag: in Suriname stond je op als de zon opkwam, maar hier was er nooit zon. Ik wist niet hoe ik het warm kon krijgen. Ik ging studeren In Utrecht aan het Seminarie voor Gezondheidszorg aan de Leidseweg en ging op kamers in Overvecht. Ik weet nog dat ik wakker werd en uit het raam keek: ik dacht dat de wereld was vergaan! Alles was bedekt met een dikke laag sneeuw! Sneeuw kende ik alleen uit verhalen en als ijsafzetting in de vriezer. Ik maakte mijn opleiding af en werd docente in het Antonius Ziekenhuis aan de Jan van Scorelstraat. Ik wilde terug naar Suriname maar dan wel zo breed mogelijk opgeleid. Ik volgde de specialisatie voor verpleegkundige op de hartbewaking, hemodialyse en longafdeling en bleef nog steeds in Nederland. Door het andere eten, veel varkensvlees, andere vetten, suiker en melkproducten kreeg ik last van mijn huid. Ik besloot de opleiding tot schoonheidsspecialiste te gaan volgen. Wat als hobby begon groeide uit tot een grote eigen zaak. Ik combineerde mijn salon met mijn werk in het Oude Rijn Ziekenhuis, het Militair Hospitaal en later in Harmelen. Daar was ik docent bij de Stichting Verpleeghuizen Nederland en in de vakantieperiode werkte ik dan zij aan zij met mijn leerlingen in de instellingen. Ik draaide hun diensten mee en door samen te werken kon je de theorie in de praktijk laten zien. In 1989 woonde ik al op de Vleutenseweg en had de salon aan huis. Op de dag dat ik besloot om de salon uit te breiden kwam bij mij op de hoek een pand vrij. Daar werkte ik negen jaar en verhuisde daarna naar een groter pand aan de Oudenoord. Veel personeel: kapsalon, manicure, pedicure en kleurenanalyse, van top tot teen. Ik was vijfenzestig en dacht er niet aan om te stoppen. Tot er voor de tweede keer borstkanker bij mij werd geconstateerd. Deze keer was de therapie zo zwaar dat ik dacht dat ik dood zou gaan. Maar ik heb het gered. Ik was al langzaam aan het afbouwen in de zaak maar  wilde niet helemaal stoppen en besloot de salon voort te zetten aan huis net zoals ik was begonnen. Ik kende mijn man van de stichting waar wij samen inzaten die hier overbodig medisch materiaal inzamelde voor ziekenhuizen in Suriname. Hij masseerde mij wel eens als ik last had van mijn nek. In 2000 kwam ik hem weer tegen en vroeg of hij nog steeds masseerde? Dat deed hij en we kwamen  tot de ontdekking dat wij allebei salsa dansten maar geen vaste danspartner hadden. Al dansend zei hij tegen mij “met jou zou ik ook nog wel eens iets anders willen dan alleen dansen”. We vierden Oudejaarsavond en checkten ons Oudejaarslot: zeven duizend gulden! We gingen naar Ghana, wilden we allebeiEgypte, dat wilde Franklin en IJsland, daar wilde ik naar toe. Dit was de man waar ik wel mee zou willen trouwen. Hij dacht daar niet meer aan na drie huwelijken. Maar op vakantie in Suriname bezochten we het graf van mijn moeder en fluisterde hij: ”Ik ga je dochter ten huwelijk vragen”. Op Curaçao, bij het graf van mijn vader heeft hij hem mijn hand gevraagd en mij vervolgens zelf ten huwelijk. We zijn nu zestien jaar getrouwd en hij is het antwoord op mijn gebeden. Mijn droom waarin ik danste met een man die tegen mij zei: ”I’ll take care of you” is uitgekomen. Hij is mijn cadeautje van God.”

 Hoe is het om ouder te worden? 

“Ik waardeer mijn leven en ben dankbaar. Waar ik ben daar ben ik tevreden. Ik hoop volgend jaar zeventig te worden en ik voel mij mentaal sterker dan toen ik twintig of dertig was. Toen ik achten veertig was werd voor de eerste keer borstkanker bij mij geconstateerd. Mijn vijftigste verjaardag heb ik groot gevierd: ik kon toen een periode van ziek zijn afsluiten. Ik heb al mijn ex-en uitgenodigd. Er is ooit liefde geweest en niet alleen maar omzien in wrok. Ieder mens op je pad draagt iets bij aan je leven. Ik vierde dat ik alleen met mijzelf kon zijn en besloot een periode van “dwarsliggers af te sluiten. Ik ben gerijpt en gelouterd door het leven. Ik ben wat ik ben en het is wat het is en dat is OK.”

Wat is je geheim? 

“Ik werk nog steeds in mijn salon en niet meer dan vier dagdelen. De meeste mensen ken ik al jaren soms ben ik behalve de schoonheidsspecialiste ook een beetje de psychotherapeut. Ik heb een rotsvast geloof en het gevoel van tevredenheid. Ik heb besloten om alles bespreekbaar te maken. Na mijn tweede periode van kanker heb ik ook besloten om dat bespreekbaar te maken. Ik was na de chemo mijn haar kwijt geraakt en had wel zeven pruiken. We gingen op vakantie en ik besloot mijn pruiken thuis te laten en heb ze nooit meer opgezet. Dat voelde als een bevrijding: ik hoef mij niet meer te verstoppen. Ik doe mij niet meer anders voor dan wie ik ben en wat ik heb meegemaakt. Daardoor slaap ik weer goed en voel ik minder stress. Het misbruik en mijn ziekte hebben mij gemaakt tot wie ik ben en dat wil ik vertellen en delen. Misschien komt dat boek er nog wel eens. Wij zijn lid van de Evangelische Broedergemeente en daar zijn we ook heel actief bij betrokken. Of het nu in de schoonmaakploeg is of het koor, het vervoer van ouderen naar de diensten of in de Oudstenraad. Het is ook onze familie.”

 Is je stijl veranderd? 

“Ik was altijd erg dun, maar door de kuren ben ik aangekomen. Ik zoek nu kleding uit die ruimer valt. Toen ik in Nederland kwam droeg ik fel gekleurde broeken en bijpassende blouses met wilde patronen. Tot een vriendinnetje zei dat dat niet kon en zij raadde mij ribfluwelen broeken aan met een spencer. Ja, Nederland heeft mijn stijl wel veranderd. Maar ik draag nog steeds mijn rokken iets boven of op de knie. Ivind het ook mooi dat donkere vrouwen zich nu ook stijlvol en goed kunnen opmaken. Toen ik de salon begon was er eigenlijk niemand die verstand had van de donkere huid. Er was geen make-up en vaak gebruikte men producten met parafine of vaseline die onze poriën verstopte. In 1994 heb ik een boek geschreven over de donkere huid en dat wordt nog steeds gebruikt. Er is foundation voor onze huid en de rode lippenstift slaat niet meer blauw uit.”

Yoga, tennis of bridge? 

“Dansen! Stijldansen en Salsa. We hebben allebei last van onze knieën, dus dansen we nog halve nummers mee. Ik ben maar meer gaan lopen.” 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw? 

“Is er wel een Utrechtse vrouw? Hier op de Vleutenseweg wonen op ons rijtje een Marokkaans, een Turks, een Nederlands gezin en wij. Iedereen laat elkaar in zijn waarde. Utrecht is een multiculturele stad geworden en Lombok is  wijk van verscheidenheid. Een heerlijke plek om te wonen. Laatst was hier een schietpartij in de buurt en dat had ik, in de negenendertig jaar dat ik hier woon, nog nooit meegemaakt. Ik hou van de Kanaalstraat, het is een dorpje op zich en er is zelden gedoe. Ieder een moet zich maar kleden zoals hij of zij zich voelt.”

Aan wie geef jij het stokje door? 

“Aan Jenny Hasselbaink (60) zij is actief in het sociale leven, spant zich in voor ouderen en eenzame mensen. Ze is dan wel zestig maar ziet eruit als dertig.”

 

 

Laat uw reactie achter

Reactie

50 reacties

  • Signe Sordam schreef:

    Dank voor je verhaal, Lia. Bij sommige passages had ik een brok in mijn keel. Ik zal er nog even stil van zijn. Veel lezers zullen dankbaar zijn dat je dit met ons hebt willen delen. Je mag met recht trots zijn op jezelf.

  • Francine schreef:

    Wat een veerkracht, wat een persoonlijkheid. Ik moest ook aan Karin Bloemen denken. Ook zij liet zich niet klein krijgen en vertelde haar verhaal. Diep respect voor deze vrouw.

  • Berdien schreef:

    Na alles wat ze heeft meegemaakt geen spoortje van verbittering. Een hele bijzondere vrouw.

  • Jenny Hasselbaink schreef:

    Beste Lia,
    Een vrouw met kracht, passie en een onstuimig verleden.
    Ik was er wel even stil van en moest zelf een traantje wegvegen.
    Zeker een vrouw met enorme veerkracht en sterke persoonlijkheid.
    Ik heb je verhaal in een adem gelezen.
    Ik kan alleen maar zeggen, RESPECT.

  • Marlene de Randamie schreef:

    Dank voor het delen !
    Heeft mij ontroerd .
    Wat krachtig en vol positieve energie .
    Dat Zijn genade je blijvend mag vergezellen .??

  • Brechje schreef:

    Ik lees dit verhaal met grote bewondering. Wat mooi dat deze vrouw na alles nog zo positief in het leven staat, En wat mooi dat ze uiteindelijk de man van haar dromen tegenkwam. Veel geluk in je verdere leven.

  • Rinia Ford schreef:

    Ik lees dit verhaal met een brok in mijn keel.Lia ik ken jou persoonlijk heb met je samen gewerkt in het Diaconessenhuis en jou ook ontmoet in Utrecht.Heb op billiton bij jullie gelogeerd.Jij bent altijd een voorbeeld voor mij geweest.Fijn dat je ook dit met anderen wil delen.❤Ik wens jou nog heel veel mooie en gezegende jaren toe.❤❤?.

  • Brigit schreef:

    Zo trots op mijn Tante Lia

  • LITH.Helen schreef:

    Wauw.wat een sterke vrouw. Ik heb heel veel bewondering voor haar. Sommige delen van haar verhaal herken ik mezelf.wij zwarte vrouwen xijn sterk.dasrom ben ik trots om een zwarte vrouw te zijn.God moet haar nog vele jaren sparen. Dat is mijn wens aan haar. GO GIRL.

  • Harriet graves schreef:

    Mooie sterke vrouw alle respect velen mogen hier een voorbeeld aan nemen

  • V.H.Olivieira schreef:

    Alle respect voor doorzettingsvermogen en vergevingsgezindheid.Dat je nog heel lang gespaard mag worden voor gegemeenschapswerk.

  • C. Karg schreef:

    Heftig maar prachtig verhaal.
    Een echte Tranga Uma, die ondanks alle narigheid heeft gekozen om iets van haar leven te maken.
    Een diepe BUIGING & RESPECT!!!
    Blessi???

  • Ivy van Eyck schreef:

    Lieve Lia..
    Met tranen in mijn ogen heb ik je levensverhaal gelezen..dat je dit allemaal zo deelt geeft aan hoe sterk je bent (geworden)..en hoe moedig!
    Wens je God’s nabijheid in alles..en op naar de 70!!?
    Warme brasa ♥️

  • Lydia H.Kensenhuis schreef:

    Lia , een Markante vrouw, een vrouw om Trots op te zijn.
    God Bless You

  • Jasmin schreef:

    Zo bijzonder mooi from the inside out. Dja dja uma. Petje af hoor

  • Nancy Elshot-Chelius schreef:

    Ik waardeer uw openheid in het vertellen van uw levensverhaal. No holding back! U bent inderdaad gesterkt door al uw ervaringen en net als ruw goud gelouterd in een prachtig sieraad dat ‘gedragen’ wordt door een lieve man. Keep on living and GOD bless!

  • Rita Esajas rozenblad schreef:

    Gefeliciteerd .heftig om dit te lezen,wat je hebt meegeaakt . Fijn wat je hebt bereikt in het leven ,Ik heb bewondering voor jou.wat ben je een sterke vrouw .

  • Prienta schreef:

    Lieve Lia, ik ben heel erg trots op je. Dank zij jou weet ik nu, dat ook andere Surinaamse vrouwen misbruikt zijn. Hartstikke bedankt voor jou verhaal.

  • I. Bax-Sankes schreef:

    Heel veel respect voor deze mevrouw. Meestal lees ik nooit dit soort verhalen. Ik zag twee foto’s van een prachtige mevrouw en ik wou weten wat dat verhaal achter deze foto was. Ik weet zeker dat U de 70e verjaardag en nog meer verjaardagen gaat halen. Ik kijk uit naar Uw boek. Ben nu al fan van U. Heel veel Sterke en Kracht wens ik U met Uw Gezondheid. Blessy?Gr. Ivy

  • Carlien Velland schreef:

    Mijn respect wat bent u een sterke vrouw ik wens u nog veel mooie jaren toe u bent een voorbeeld voor ons een tranga Sranang Queen op naar de 70 soso lobi ? ❤?

  • Karin Nijman schreef:

    Wat een prachtig levensverhaal. Voor velen om moed uit te putten. En laten we blijven omzien naar alle kinderen!

  • Farida de Randamie schreef:

    Zuster Lia,
    Dank u wel voor het delen van u levensloop
    Vol van vergeving, kracht, inspiratie en liefde. U bent een mooi mens.

    Ik wens u Gods zegen toe.

  • Lyène Tjon Akon-Dwarkasing schreef:

    Lieve Lia,
    Wat een levensverhaal, Respect!
    Ik wens jouw heel veel Zegen, op de weg die God voor jouw heeft uitgestippeld.??
    Brassa?

  • Astrid Buitenman schreef:

    Beste Lia, ook ik heb je verhaal goed gelezen. Nou…..je bent echt een KANJER van een vrouw hoor.
    Heel veel liefs van Astrid.

  • Ortensia Gambier schreef:

    Lieve Lia, jouw verhaal lieten tranen over mijn wangen stromen tranen van liefde,bewondering van herinneringen met jouw samen, jouw doorzettings vermogen jouw kracht jouw open en eerlijkheid. Ik zou nog zoveel willen schrijven Lia. We hebben elkaar heel lang niet ontmoet maar diep in mijn hart weet ik dat jij aan mij denk als lotgenoot zoals jij ook heel vaak in mijn gedachten bent. Dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Liefs Ortensia.

  • Clemie Sweet schreef:

    Ai,,,,, sang,,,,, sisa Lia, mi gudu,
    Wat een verhaal, jouw levensverhaal.
    Met kracht opgeschreven,,, je openheid en oprechtheid is voelbaar.
    Je bent een prachtmens…. Een parel in Gods Hand.
    Bedankt dat je dit deelt met ons… Wat een moedigheid.
    Be blessed
    Brasa van Clemie

  • Anneke Baauw- van Vledder schreef:

    Fijn dit over jou te hebben gelezen Lia. Veel meegemaakt en overeind gebleven! Gods kracht is groot.
    Dochter Kathelijne heeft van jou geleerd.

  • Ria Buitenman schreef:

    Lia, een fantastisch levensverhaal.

    Hoop dat vele lezers er wat uit halen.
    Life is what you make of it.

    Heel veel succes verder in jou leven en God’s zegen.

  • Annie Ho Asjoe-Wijngaarde schreef:

    Geweldige Djadja Uma ben je. Ik buig diep voor jouw positieve kracht, t zelfvertrouwen en t geloof in t Leven dat nu uit je straalt als inspiratie voor anderen. Wat n verleden. Maaar die heb je omgezet in de BouwStenen vn je Heden en je Toekomst. Ik wens je daarom ook alle Liefde Gods toe.

  • Daphne Hok-Ahin schreef:

    Respect met hoofdletters!!

  • Esther Oliander schreef:

    Wat een verhaal Lia! Ik ben er stil van…bedankt voor het delen. Je bent een sterke vrouw en ik ben zeer trots op je! God zal je blijven leiden??

  • Debbie schreef:

    Wat een krachtig en openhartig verhaal van u mevrouw Rozenblad ik heb enorme bewondering voor u. Dat u zich staande heeft kunnen houden na zoveel meegemaakt te hebben maakt u ttot een icoon. Ik put kracht uit verhalen van zulke sterke vrouwen, juist door uw openheid veranderd u het leven van anderen en geeft u ze moed om verder te gaan ik bedank u voor uw openhartigheid. Wat een bijzonder mooi mens bent u.❤?

  • Errol Soe-Agnie schreef:

    Geheel toevallig kom ik de foto van Ligia tegen
    een oud bekende en dat nodigt uit tot het lezen van het bijbehorende artikel.
    Perplex en vol verbazing maar ook één en al bewondering en vooral heel veel respect
    Het gaat je goed Lia

  • Donovan schreef:

    Dag mevrouw Lia.
    U bent een voorbeeld voor mij en velen.
    Ik heb diep respect voor u en dit geeft mij doorzetting vermogen in wat ik nu doe.
    Bedankt.
    U bent een gezegende vrouw.
    God bless you.

  • Farida Merville schreef:

    Fra Fra Woman.
    Wat bent u een mooi en sterk mens.
    Dank u wel.

  • Margot Burleson schreef:

    Bedankt voor je verhaal.Ik heb hierdoor geleerd om niet te oordelen.Het gedrag van sommige mensen komt voor uit hetgeen wat ze hebben meegemaakt.Ook jij heb je lessen in het leven geleerd.

  • Hertha Vervuurt schreef:

    Beste Lia,
    Ben blij dat ik dit heb kunnen lezen 0ver jouw leven etc.etc.
    Wat sterk ben jij petje af. Je bent een voorbeeld voor anderen.
    Mijn moeder heeft je les gegeven op Billiton samen met je zus.
    Veel sterkte en gezondheid wens ik je toe in je verder leven.

  • Lydia schreef:

    Wat een ontroerend verhaal.
    Met ale respect voor deze dame. Wat een onbaatzuchtige liefde heeft ze in zich.
    God zij met u.

  • Facila schreef:

    Wat fijn dat je jouw verhaal deelt Lia! Je stimuleert daarmee andere vrouwen. Je ziet er goed uit en ik wens je veel peace en geluk!
    Facila ( ik kwam bij je toen ik nog in Itrecht woonde)

  • Monique Cambridge schreef:

    Lieve Lia ❤️
    Wat een mooi oprecht en prachtig verhaal. Je eigen verhaal met alle dimensies die je hebben gemaakt tot wie je nu bent! Dank voor t delen en mijn opperste waardering voor je openheid je wijsheid en je persoonlijk relaas. Je bent een mooi mens, op naar de 70 Blesi Djaranti!

  • Gisla ong a kwie schreef:

    Gisla ong a kwie zuster lia want zo is het begonnen in diakonessenhuis en nog samen wonend vrouw wat ben jy een vrouw uit duizende ook in het anthonis zh gwerkt altyd bly om je te ontmoeten jou verhaal was zeer boeiend en ik kreeg kippenvel en tevens tranen in myn ogen ga zo door krachti groetjes aan Frank god bless jou op naar de 70 trabga oema??

  • Yvonne Damberg schreef:

    Als eerst de groeten uit Curacao, je eiland waar je geboren bent, je moet zeker met vakantie komen en een workshop geven over je leven en het heden, voor veel vrouwen hier op Curacao zou je het licht kunnen zijn in hun doolhof. Denk erover na wil je graag erbij helpen. Mooi verhaal en je leven is met up and downs but you show the world and yourself that you are the owner of your life.? your actions in your different life.? stages shows that we black woman are Strong and Resilent, wij zijn niet kapot te krijgen.bedankt voor jouw story die wij kunnen gebruiken om ons eigen leven te helen. GRAN TANI Yvonne Damberg

  • Yvonne Mahendrepersad schreef:

    Ik ben er trots op dat Lia mijn zus is… she came a longgg way, you go girl.
    ??❤❤❤
    God continue to bless you abundantly.
    Love you muchooo.

  • Patricia Boezerman schreef:

    Lia heelveel kracht en power, leuk jou verhaal te mogen lezen. TOP ?. Ik heb jouw heel kort mee gemaakt als over buurmeisje. Op Billiton.

    Het raakte mij ook om te lezen wat jij allemaal heb mee gemaakt en dan hebben wij het niet eens over het verlies van je zusje en broertjes.
    Een goed begin in 2020.

    Grt Patricia (Olga de naam genoot v/j moeder ) Boezerman. ?????❤️

  • Fa iesberts schreef:

    Lieve Lia, wat ben je een sterke vrouw, heb altijd aan je gedacht.Misschien weet je het niet meer.Ik weet het niet meer onze contact.maar weet wel dat je vaak bij mij kwam op de Balk straat op de oude noord.Ik bracht je ook vaak in Harmelen.Ik wist ook van je problemen op je gezicht.Omdat ik er naar vroeg .zo Lia wat ben je mooi en glad jou gezicht geen muisjes.zen je moest lachen.En je zei is make up.Want zonder deze make up ga ik niet op straat. Daarna hebben wij elkaar niet meer gezien.Was je nooit vergeten.wat ben je een dappere vrouw.volgen 2021 wordt ik ook 70.En ziet nog steeds jong uit .heel veel liefs en kraktie Lia.lieve groet Fa

  • Ferdinand C. Jubithana schreef:

    Lieve Lia, ik heb je op Billiton Onverdacht gekend en bij toeval ook je verhaal gelezen. Bij sommige passages had ik een brok in mijn keel. Ik ben er nog steeds stil van. Heel veel lezers zullen dankbaar zijn dat je dit verhaal met ons hebt willen delen. Je mag met recht trots zijn op jezelf. Wij verschillen 2 jaartjes van leeftijd. Trouwens ik ben een broertje van Stuart Jubithana van Billiton. Ik ben trots op je. Dank voor je verhaal.???

  • Fernando Monsato schreef:

    Beste Lia,
    Respect, onthutsing, ontroering en verbazing hebben zich van mij meester gemaakt bij de ontboezeming van jouw relaas. Jij was het teruggetrokken meisje dat op de laatste bank van de schoolbus in januari, 52 jaar geleden vertelde hoe Zalig de kerst mis was die je in de kerk had meegemaakt. Ik was geschokt want wij Surinamers geven zelden onze diepste gevoelens bloot. Jij was in mijn ogen de top van al de intelligente meisjes uit ons dorp, maar je was teruggetrokken en weinig benaderbaar. In jouw relaas lees ik waar dat door komt. Ik vind dat er ongelofelijk veel uit dat meisje is gekomen, maar dat had ik verwacht want je was kalm en met de donkere bril en de gereserveerdheid straalde je grote intelligentie uit.
    .
    Moedig verhaal. Petje af en dank, want velen denken dat alles koek en ei was in het dorp maar in vele gezinnen was er een Golgotha.
    .
    Ik ken je broertjes en zusjes vrij goed. Je moeder heeft bij mij in haar vrouwen club nog gezwommen en diploma’s gehaald. Zij was best streng en kon niet afzien, altijd in de weer.
    Ik ben 3 jaartjes jonger dan jij, maar door een aangeboren drang naar observeren en analyseren lijkt het of ik je heel goed kende terwijl wij elkaar waarschijnlijk nooit gesproken hebben.
    Yvonne. Dank voor het plaatsen van dit juweel van een stuk.
    Bij het lezen hiervan dringt zich een gedachte in me op:” Aangaande U Zal God zijn engelen gebieden U te behoeden op al uw wegen” zoals opgetekend in de Psalm en jouw relaas, Lia, laat zien hoe wis en waarachtig Hij is.
    Fernando.

  • Roline Redmond schreef:

    Surinamers zeggen: overlever en powervrouw: KanKan DyáDyá Uma!

  • Valerie schreef:

    #POWER LADY,

    Zo blij om jouw verhaal te lezen. #SHEINSPIRES You GO GIRL ….. Tell your story
    make us proud.

  • Annelies Weber schreef:

    Wat een inspirerend verhaal!
    U bent een voorbeeld voor velen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *