Het mooiste meisje van de stad: Carla Visch (57)

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Aan het woord Carla Visch: “Ik heb nog niet alles uitgevonden wat er uit te vinden is. Ik blijf nieuwsgierig en zit nog vol nieuwe ideeën.” 

Carla Visch werd geboren op de Lange Nieuwestraat, een druk kind dat opgroeide in een gezin met vijf kinderen waar iedereen hard moest meewerken. Een heel gelukkig kind was Carla niet, met haar sproeten werd ze op school gepest en had ze de bijnaam ‘metworst’. Ze volgde de modevakschool, was een echt ‘meisjesmeisje’ dat de laatste mode op de voet volgde. Met zestien jaar werkte zij al bij de Biltsche Hoek. “Geef mij maar een stevige wijk, dat kan ik wel aan.” Het leven was een feest en Cartouch aan de Mariaplaats haar tweede thuis.

Rond haar twintigste vertrok zij naar Griekenland om Heleen Schuttevaêr in haar winkeltje met tweedehandskleding te helpen. Daar op het eiland Paros ontmoette Carla haar Zweedse man. In 1984 verkaste zij naar Zweden, zou daar drie kinderen krijgen en twintig jaar blijven. Ze begon een kinderkledinglijn en niet veel later kwam de horeca weer op haar pad: een verlopen konditori in haar woonplaats Borås.

Carla begon haar konditori en de gasten roemden haar koekjes en taarten. Toen de bioscoop naast haar konditori stopte, bleken de avonden in Cartouch niet voor niets te zijn geweest. Ze begon daar samen met haar man een nachtclub. Ze werd de nachtclubkoningin van zuid-Zweden. Na een paar jaar verkochten Carla en haar man de Paus Tempo en Swing en besloten naar Nederland te gaan.

“In Zweden bakt iedereen voor elke gelegenheid bepaalde koekjes of taarten. We dachten dat er voor deze baksels wel een markt in Nederland zou zijn. We begonnen in 2004 Broodnodig aan de Mariaplaats: er moest broodnodig iets gedaan worden aan de koffie- en koekjescultuur in Utrecht.” Er volgde een tweede en zelfs derde vestiging. Toen strandde Carla’s huwelijk en in het echtscheidingsconvenant was overeengekomen dat Carla gedurende drie jaar niet ‘commercieel’ mocht bakken.

Ze begon een rawfood restaurant in de Twijnstraat, maar was haar tijd te ver vooruit. “In 2012 ben ik Carla’s Conditorie begonnen. Achter de Dom, een oase midden in de binnenstad. Ik heb een groot gedeelte ingericht met de spulletjes van mijn moeder, die drie maanden na de opening van Carla’s overleed. De kopjes, lijstjes, het schellekoord, de klok, spiegels en de kastjes, komen uit mijn ouderlijk huis. Mijn medewerkers zeggen nog altijd: “Dat was zo’n leuke dag, dat jij met al die dozen van je moeder hier binnenkwam.”

Hoe is het om ouder te worden?
“Ik kijk met trots terug op mijn leven tot nu toe en dan ben ik nog niet klaar. Ik ben rustiger geworden en heb veel levenservaring en mensenkennis opgedaan. Ik ben selectiever geworden in het aangaan van nieuwe vriendschappen, maar wil daar nog steeds graag in investeren. Ik werk niet meer iedere dag in de zaak en krijg meer tijd om te lezen, te schilderen, te koken en te tekenen. Ik ben tevreden over mijn uiterlijk, slank blijven is voor mij altijd een issue geweest en blijf kleding belangrijk vinden.”

Zijn er ook nadelen aan het ouder worden?
“Veertig jaar werken in de horeca, dat merk je aan je knieën en je heupen.”

Is je stijl veranderd?
“Ik was echt een ‘meisjesmeisje’ en volgde de mode op de voet. Nu draag ik graag vrouwelijke elegante kleding. Ik heb nog altijd lang haar dat nu van rood, blond is geworden. Mijn grote oorbellen zijn samen met die bos haar nog altijd mijn handelsmerk.”

Golf, tennis of yoga?
“Ik golf en aangezien ik een deel van de week bij mijn vriend in Den Haag, vlakbij het strand, woon ga ik iedere ochtend zwemmen in zee. Dat heb ik tot vijftien november volgehouden en in maart begin ik daar weer mee. Ik dans graag, de tango, disco, maakt het uit.”

Wat is je geheim?
“Ik heb nog niet alles uitgevonden wat er uit te vinden is. Ik blijf nieuwsgierig en zit nog vol nieuwe ideeën. Vorige week had ik een kookcursus en tijdens die cursus bedacht ik dat ik niet zo’n cursus moet volgen maar zelf cursussen zou moeten geven. Waar ik ook van hou is gekke dingen doen met vriendinnen: gisteren nog met twaalf vrouwen een ‘pyjama party’ gehouden en dan hebben nog zo veel lol.”

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Mijn vriendinnen zijn allemaal nog hard werkende vrouwen, die er goed verzorgd uit zien. Maar ze zien er toch wel iets ‘alternatiever’ uit dan de vrouwen in Den Haag. Utrecht is een studentenstad en Den Haag de residentie, misschien dat daar het verschil in zit.”

Aan wie geef jij het stokje door?
“Aan Ingeborg van Aalst, zij is ook nog altijd aan het werk en voor mij een inspirerende vrouw.”