Het mooiste meisje van de stad/Jelleke Meijer: Leven als een scharrelmens

Een serie over inspirerende Utrechtse vrouwen die een jaartje ouder worden. Jelleke Meijer: “Je doet alles ooit een eerste keer, zo ook ouder worden. Ik aanschouw het met verwondering”

Het is zondagochtend, de bel gaat en voor de deur, in de sneeuwstorm, staat mijn zoon met een meisje. “We waren aan het lopen en Judy wilde onderweg alle honden aaien. Ik vertelde dat jullie een enorme hond hebben en die komen we even aaien en een beetje ontdooien”. Onder de koffie en het knuffelen van de hond vertelde Judy dat zij singer-songwriter is. “Ik heb over jou geschreven in mijn stukje over Ciske van Oosterhout”, zei ik. “Ja”, zei Judy, “zij heeft het stokje doorgegeven aan Jelleke Meijer, die moet je doen, zij is echt te gek.” “Dat is toevallig, met haar heb ik volgende week een afspraak.”   

Jelleke Meijer geboren in Deventer. “Tot mijn negende jaar ben ik veel verhuisd. Mijn vader werkte bij de “Condens” bij de Friesche Vlag, hij was een slimme en handige jongen en klom snel op in de organisatie. Hij had een vooruitziende blik maar zijn ideeën over klantenbinding en marketing kwamen niet altijd overeen met de opvattingen van de directie. Hij was de eerste “jobhopper” van Nederland. Van de Friesche Vlag ging hij naar Houweling’s limonades, de voorloper van Exota. Vandaaruit naar Fenix (van Dubro), naar Nestlé en tenslotte naar Verkade. De verschillende banen brachten ook verschillende standplaatsen met zich mee.

We verhuisden van Deventer naar Leeuwarden, van daaruit naar Blaricum, Zwolle, Abcoude en tenslotte naar Baarn. Met dat verhuizen heb ik nooit problemen gehad, mijn thuis was daar waar mijn ouders en mijn twee jaar oudere broer Rindert waren. Mijn ouders kwamen uit Friesland, zij kenden elkaar van de kleuterschool. De families kenden elkaar, ze kwamen uit een goed nest en niets stond hun huwelijk in de weg. Mijn moeder had de huishoudschool gedaan, een verdere opleiding vond haar vader niet nodig. “Zonde van het geld want een meisje trouwt, krijgt kinderen en wat moet je dan met een opleiding?”  

“Wij speelden de nummers van de Carpenters en voelden ons dan Karen en Richard”

“Toen mijn vader carrière maakte vond mijn moeder het wel eens moeilijk om als meisje met “alleen maar huishoudschool” naast de vrouw van een directeur te zitten tijdens zakendiners. Maar zij was een open, warme en sociale vrouw en ze had niet zo veel nodig om harten te winnen. Mijn broer Rindert en ik groeiden op met muziek. Mijn “oerpake” was organist in de kerk en mijn vader speelde heel verdienstelijk piano: in de familie heette hij “Dappie Swing”. Mijn broer had een absoluut gehoor, speelde ook piano en ik zong. Wij speelden de nummers van de Carpenters en voelden ons dan Karen en Richard. Mijn ouders stimuleerden ons en deden alles voor ons zodat wij het goed hadden. Ik had het toelatingsexamen voor het Baarnsch Lyceum gemist en mocht dat in een herkansing overdoen. Ik zat alleen met een leraar in het biologielokaal: hoge bruine kasten met opgezette dieren achter glas. Ik was zo onder de indruk van alles om mij heen dat ik zakte. Ik kon naar de Mulo en niet naar het Gymnasium zoals mijn broer. Maar daar maakten mijn ouders ook geen punt van. “Dan ga je toch lekker naar de Mulo, goed voor je talen”, niks aan de hand, geen probleem.”

“Na de Mulo ging ik naar de Havo en ik wist eigenlijk niet goed wat ik daarna moest doen. Mijn moeder had schilderles en zij hoorde van de een medecursist over de Vrije Hogeschool in Driebergen. De antroposofische school bood een tussenjaar tussen Havo of Vwo en universiteit of hogeschool. Ik ging met mijn vader op gesprek bij Bernard Lievegoed, de oprichter en bedenker van de opleiding en ik werd toegelaten. Het was een heerlijk jaar met veel verschillende vakken met andere invalshoeken: van beeldhouwen en tekenen tot exacte vakken. Doorlie Gerdes was een van de docenten daar en nog steeds heb ik contact met haar. Na dat jaar ging ik naar Artibus in Utrecht en woonde op de Wittenvrouwensingel. Een geweldige woeste tijd met veel vrienden in de muziek en de kunst, waarin een hoop te ontdekken viel.”

“Na Rio ben ik gaan werken bij café bij Willem Slok, dat toen nog de kroeg van Henk Westbroek en zijn vrouw Julia was”

“Op Artibus wilde ik monumentale vormgeving gaan doen. Maar er waren te veel aanmeldingen zodat ons jaar opgesplitst werd in een groep met de  traditionele opleiding en een groep die ook met verschillende andere disciplines in aanraking kwam. Kostuumtekenen, grafiek, keramiek, emailleren en ook theaterdecors en rekwisieten. Ik studeerde af, onze docente Lisette van Meeteren had een bedrijfje in theaterrekwisieten en vaak zocht zij oud-leerlingen die haar konden helpen bij haar klussen. Via haar werkte ik o.a. voor het Nederlands Danstheater en deed veel verschillende dingen.

Half jaren ’80 werd er een klap gegeven op de subsidies en was de koek een beetje op. Nu maakten tantes en buurvrouwen de kostuums en rekwisieten die wij voorheen hadden gemaakt. Ik ging terug naar het maken van eigen werk: emailleren, maar met emaille kun je niet spontaan creëren. Het vereist veel handelingen en veel vooruit plannen: welke kleur kan ik gebruiken? welke kleur brandt niet weg? Ik ging schilderen en maakte onder mee portretten veelal in opdracht. Ik had de ruimte op de Wittevrouwensingel om installaties te bouwen waarin je iets kon beleven en ondervinden.”

“Om geld te verdienen gaf ik les op de Volksuniversiteit en werkte ik bij mijn vader, die inmiddels zijn eigen bedrijf was begonnen in sales services. Ik deed daar de vormgeving voor brochures en we konden ook samen sparren. Ook werkte ik in de horeca bij Rio op de Biltstraat, waar op donderdagavond legendarische live muziekavonden werden gehouden met topmuzikanten.

Daarna ben ik gaan werken bij café bij Willem Slok, dat toen nog de kroeg van Henk Westbroek en zijn vrouw Julia was. Ik zong in een bandje met vriendinnen van Artibus “het Amandelkoor”. We zongen sixties nummers en legendarisch waren de All Starsfeesten op de Zuilenstraat. Ik werkte in verschillende ateliers in de stad, die gevestigd waren in grote gebouwen waar tijdelijk op gepast moest worden. In die tijd ontmoette ik ook Katia Lucas, ik vond haar werk leuk en zij dat van mij, het klikte, we hadden een 1+1=3 beleving. In 1994 richtten we ons bedrijf Decodel op. We legden ons toe op sfeer maken in de binnen-en buitenruimte, bij mensen thuis, op festivals maar ook in de aankleding van de horeca. We deden eigenlijk maar wat, maar wat we deden, deden we best goed.”

“Met de restanten kleedden we de  gigantische theepot op het dak van Hoog Catharijne aan”

“Ons werk begon op te vallen, we deden de herinrichting voor La Comedy op het Janskerkhof, waar we in die grote ruimte verschillende sfeertjes maakten. Astrid Joosten presenteerde daar “Anno Joosten” en zij vroeg ons om haar werkkamer in te richten. Van het een kwam het ander en regisseur Egbert Van Hees vroeg ons ook voor zijn werkkamer. Voor we het wisten  maakten we muurschilderingen in het huis van Ivo Niehe. Op Schiphol gaven we het “Livingstone Café” vorm en werden we ontdekt door meerdere brouwerijen, we kregen steeds meer opdrachten in de horeca. Via een bevriend bedrijf werden we gevraagd om in Berlijn de alternatieve modebeurs “Bread and Butter” aan te kleden die gehouden werd op het voormalige vliegveld Tempelhof. Urban Knitting was in opkomst  en we gingen  delen van het gebouw “inbreien”.

We vroegen dames in verschillende Utrechtse bejaardentehuizen om te helpen met breien en zo werd het ook nog een sociaal gebeuren. Met de restanten kleedden we de  gigantische theepot op het dak van Hoog Catharijne aan. We hebben in al die jaren veel diverse projecten gedaan maar vooral heel veel lol gehad. Vorig jaar hadden we een gevoel van “het gaat maar door”. Het is allemaal wel erg leuk maar voor mij werd het ook tijd om weer eens een rondje autonoom te gaan werken.”

“Alles kwam samen: Corona, waardoor festivals en evenementen werden afgelast, mijn wens en de zwangerschap van onze assistente Sissie. Ik had het gevoel dat Moeder Natuur ons iets wilde vertellen en we besloten dat het tijd werd om een eind aan ons bedrijf te breien. We hielden uitverkoop van onze attributen en sloegen onze “darlings” op in een klein loodsje. Maar we hadden net de laatste spullen opgeruimd en ‘pang” en kwam weer iets op ons pad. Het oude postsorteerbedrijf op de Carthesiusweg, een gigantische ruimte. We gaan door als 3 aparte ZZP’ers. We doen wel af en toe samen een klus: stylen of advies, of wat er maar op ons pad komt, maar ik wil ook het schilderen weer oppakken en installaties gaan maken.  

Dat doen waar ik geen ruimte voor had tijdens Decodel: beeldende kunst maken. Ik wil iets te melden hebben, iets waardoor mensen verwonderd of geraakt worden: geestelijk voedsel. Net zoals we dat bij Decodel hebben geprobeerd: de wereld ietsje mooier maken, mensen even uit datgene halen waar ze in zitten. Juist nu in deze tijd voel ik die noodzaak om dat te doen.”

“Toen ik Jan tegenkwam, nu ruim twintig jaar geleden, voelde het alsof ik thuiskwam vanaf dag één”

“Ik kan mij als beeldend kunstenaar blijven uiten in mijn werk, voor mijn man Jan (van Piekeren, red), is dat anders hij is muzikant en hij wil zich uiten als performer. Jan leerde ik kennen in de Kameel waar hij achter de bar stond. De Kameel was opgericht door een twintigtal stamgasten uit Willem Slok, zodat ze daar altijd bekenden zouden treffen.  Toen ik hem tegenkwam, nu ruim twintig jaar geleden, voelde het alsof ik thuiskwam vanaf dag één. Hij vroeg mij ten huwelijk tijdens een optreden in IJsselstein. “Nu even iets heel anders”, leidde hij zijn aanzoek in. Mijn broer Rindert was ook aanwezig op die bijzondere avond, maar ik had het idee dat hij het aanzoek niet zo leuk vond. Misschien had hij verwacht dat Jan zijn toestemming zou vragen gevraagd omdat mijn vader inmiddels was overleden. Een week later ging ik naar Rindert toe, om te praten over mijn huwelijk, het feit dat Obama president werd en over mijn nieuwe Iphone waar ik zoveel mee kon.”

“Na het overlijden van mijn vader vormde ik met Rindert een duo en nu moest ik solo verder”

“Ik trof hem dood aan, een hartstilstand was hem fataal geworden. Mijn moeder overleed toen ik dertig was en mijn vader zei toen dat ons kwartet een trio was geworden. Na het overlijden van mijn vader vormde ik met Rindert een duo en nu moest ik solo verder. Het bleef gelukkig niet solo want in 2009 trouwden Jan en ik. We wilden dit groots vieren, het liefst op een buitenplek. Geen muren en daken bij ons samenzijn leek ons heerlijk. Die locatie hebben we gevonden bij de toenmalige camping “het Lingebos” in Vuren, zij stonden wel open voor zo’n “happening”. Met een bonte verzameling familie en vrienden hebben we een weekend het leven gevierd, met ons “Festival d’Amour”. Het was zo’n bijzondere gebeurtenis, dat we met een stel vrienden besloten om de formule nog tweemaal dunnetjes over te doen, maar nu als Festival d’Amis, een feest voor en door vrienden. Op dezelfde plek is in 2013 is camping de Lievelinge geboren, een initiatief van een vriendenclub die ook op ons trouwfeest was.

De Lievelinge is tot op heden een heerlijke ontmoetingsplek, een soort permanent Festival d’Amis. Ik heb lang getwijfeld of ik in de muziek verder wilde, maar ik deed toch liever iets met mijn handen. In de muziek zou ik de lat zo hoog voor mijzelf gelegd hebben: ik wilde dan zelf een instrument bespelen en mijn eigen muziek schrijven. Ik zing nu nog steeds in een bandje “T.I.N.A.”, een Poppy-Jazz band. En daar waar een optreden is, is ook een ontmoetingsplek voor vrienden: net zoals de Kameel dat was en het Festival d’Amis.”

Hoe is het om ouder te worden?  

“Zeg maar gewoon ruk! Maar ik probeer het zo leuk mogelijk te maken. Je doet alles ooit een eerste keer, zo ook ouder worden. Ik aanschouw het met verwondering: hoe je je lichaam ziet veranderen. Ik zie soms mijn been en denk dan bij mijzelf dat is mijn been helemaal niet. Ik word rustiger, de onrust is verdwenen. Ik heb er vrede mee dat mijn horizon niet meer zo oneindig is. Je gaat dood, dat is nou een keer zo, ik heb helaas al heel wat mensen “overleefd”. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven. Op pad gaan en onderweg te blijven zolang als ik dat kan. De dingen doen die ik deed en doe te omarmen”.  

Wat is je geheim?  

“Proberen om het een beetje eenvoudig te houden, ik probeer te leven als een “scharrelmens”. Je te voeden aan je omgeving en bij de oorsprong te blijven, basic.  

Tennis, yoga of bridge?  

“Ik doe yoga en zit op een stretch-clubje. Ik ben geen “snellerd” en ik hou niet van teamsport. Ik speelde vroeger wel graag badminton met mijn broer maar ik ben niet zo van de competitie. Ik zwem graag en fietsen is leuk. Alles om het lijf maar een beetje soepel te houden”.  

Is je stijl veranderd?  

“Ik maakte vroeger mijn kleren graag zelf. Op mijn jeugdfoto draag ik een jasje dat ik zelf maakte van en oude gewatteerde sprei met een bontje erop. Nog steeds koop ik het liefst tweedehands. Ik hou van het hergebruiken van spullen, ook in mijn werk. Wanneer je iets kunt hergebruiken doe het dan”.  

Waar sta je over tien jaar?  

“Ik hoop dat ik nog een paar dingen uit heb kunnen bouwen, dat is mijn wens. Lief zijn voor mensen die mij dierbaar zijn en hen helpen. Love it while it lasts”.  

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?  

“De vrouwen die ik ken zijn leuke no-nonsense vrouwen, divers en ondernemend. Utrechtse vrouwen zijn echt leuk!”  

Aan wie geef jij het stokje door?  

“Aan Katia Lucas, mijn ex-compagnon. Zij is prachtig, inspirerend en getalenteerd. Ik heb al zo lang verschillende dingen met haar gedeeld, dus wil ik deze rubriek ook graag met haar delen”.