De Nuk Afhaalgids: Verrassend eten bij Concours met één minpuntje

Ook in Utrecht hebben veel restaurants ingezet op afhaal en of bezorging. Ze bieden eenvoudige menu’s aan of exquise gerechten of juist de enige echte biefstuk. Er zijn keukens die honderden maaltijden per dag verkopen. Zal de afhaal verdwijnen wanneer de restaurants weer open mogen of blijft het een vast onderdeel? Hoe zit het dan met de kwaliteit? De NUK stuurt Will Jansen van Bouillon Magazine op pad om de Utrechtse afhaalscene tegen het licht te houden. Die neemt zijn dochter Didi mee voor de foto’s en het meeproeven. Badhuis en Vegitalian kwamen al aan de beurt. Deze keer Concours van Alex Zeelenberg op de Biltstraat.

Toen er nog geen corona was, haalde je bij de Griek voort € 25 een schotel Pallas Athena. Veel vlees, witte bonen in tomaten saus, yoghurt met mint en nog wat wijnbladrollen gevuld met rijst. Een volle bak eten. Misschien was je voor een even volle bak spare ribs nog iets meer kwijt, maar dat was het toch. Toen kwam corona en gingen restaurants, om nog een beetje omzet te maken, in de afhaal. Gewone restaurants waar je pretentieloos gezellig eet, maar ook fine dining adressen, waar de kwaliteit en de creativiteit veel aandacht krijgen. Zoals Concours op de Biltstraat. Chef Alex Zeelenberg is de man die een jaar of vijf geleden vaak genoemd is in het rijtje van potentiële topkoks, net zoals Joris Bijdendijk, Jonathan Zandbergen en Dennis Huwaë. Maar Alex koos voor een eigen weg, laagdrempeliger, dichter bij de gast. En met succes, anders open je niet in een relatief korte tijd een tweede zaak.

De Concours corona-afhaal kaart is ambitieus. Je kunt kiezen voor 3, 4 of 5 gangen, voor oesters, lekker brood en friandises, maar dat kost natuurlijk wel. Wij bestellen een 3 gangen menu van de chef (33 euro pp) , met oesters vooraf, en zijn dan per persoon € 45 euro kwijt. We zijn benieuwd.

We krijgen een amuse, maar die is zelfs op de theelepel klein. Voor je hem proeft, is de marshmellow met daslook-mayo al gesmolten. De oesters vooraf lijken de weg naar het paradijs te plaveien. Lekker vers, soepele vinaigrettes erbij en in iedere oester een bolletje komkommer, voor de beet. Misschien wat meer zeevocht erbij?

En dan wordt het moeilijk. Want hoezeer de jonge chef en zijn equipe je ook sympathiek zijn, voor het geld dat je hebt uitgegeven, ben je alert. Ga je naar het betere restaurant, dan is juist het feit dat er telkens weer iets heel moois en lekkers voor je neergezet wordt, de reden waarom je daar zit. Dat lukt thuis niet, zeker als je er zelf ook nog voor de keuken in moet. Met min of meer professioneel proeven ben je in een gerecht altijd op zoek naar een combinatie van iets romigs, wat umami, een krokantje en iets pittigs, tenzij we het over een dessert hebben. ‘Mooiste voorbeeld,’ zegt Meesterkok Angelique Schmeinck, ‘is de kroket met mosterd.’ Hou dat in je achterhoofd en proef.

Dan is ons voorgerecht een regelrechte mislukking. Gerookte kabeljauw met salade van twee twee kleine bospenen, twee mosterdblaadjes, kroepoek van quinoa en rouille (dikke saus) van piment d’espelette (extreem heet) en wat sesam.. Die drie fileetjes gerookte kabeljauw kunnen even goed van een tilapia zijn. Ze worden hoe dan ook overschreeuwd door de veel te hete saus en de vinaigrette. In je mond lijkt het alles bij elkaar op babyvoeding.

Gelukkig maakt de eendenborst heel veel goed. Die moeten we zelf braden in de pan en in de oven, maar hij is mooi en sappig en lekker. De twee asperges zijn knapperig, de dumpling met rilette van eend doet het goed. De gepofte knolselderij en het puntzakje selderijpuree zijn fijn van smaak. Het lijkt op een winterlandschap met kleine mensjes op het ijs. De meegeleverde roodlof met frisee-salade zorgt voor een lach, maar dat komt omdat we bij frisee-blaadjes altijd moeten denken aan tv-kok Alain Caron die ergens in de buurt van Toulon in de auto vroeg: ‘Weet je wat beffen is in het Frans? ‘ Wisten we niet. ‘Manger la salade frisee!’ . Met een glimlach noteren we dat er best wat meer van die salade meegegeven mag worden.

Het nagerecht, dat best zoet is, steelt de show: sinaasappelcake in een siroop van tropisch fruit, gekarameliseerde gele rijst, een kleine compote van sinaasappel en passievrucht, plus een huidzachte cremeux van pompoen, echt erg mooi samenspel van smaken. Vooral ook de kaneel die langs echoot.

Lees hier de eerdere recensie van Badhuis. En hier die van Vegitalian.