Busblog: “Momenteel bevind ik me in het grijze gebied tussen sarcasme en cynisme”

Elke week de belevenissen van een buschauffeur in Coronatijd.

Dinsdag, 28 april 2020

Hoewel ik de naam van de crisis  nog niet eerder getypt heb, voel ik het wel degelijk. Een Groundhog Day gevoel… al zeven weken zondag. Ik wil er ook graag vanaf, zie dalende cijfers die me dagelijks positiever stemmen maar ik voel nog niet dat ‘we’ er zijn. Volharden dus.

Vanaf vrijdag de dertiende waar ik des middags met een decreet op mijn boordcomputer werd medegedeeld dat ik geen mensen meer voorin mocht laten stappen, laat staan losse kaartjes mocht verkopen, sloop het mentale virus er langzaam maar gestaag in. Ik kon toen nog ironisch reageren. Zeven weken later in mijn oranje gevangenis is de ironie omgeslagen naar sarcasme en momenteel bevind ik me in het grijze gebied tussen sarcasme en cynisme. 

‘Groeten is niet besmettelijk hoor!’

Thuis gaat alles prima. Er wordt gespeeld en sinds kort ook gefrisbeed met mijn zoon. C-nieuws ontwijken we goed door fijne muziek, zoals vandaag Styx, op te zetten na wat goed BBC-drama waar iedereen elkaar nog aan raakt. Ik krijg daar nu wel een vervreemdend gevoel bij. By the way… ik heb helemaal geen zin om te werken morgen. Roger and out.   

Woensdag, 29 april 2020

Een druilerige dag op lijn 73… heerlijk kloteweer met een lekkere strakke wind… mooi! Hopelijk minder dagjesmensen. Dat ik ooit nog zo zou gaan denken?! BC (Before… en nee, geen Christ) vond ik rijden in het weekend juist leuk door deze categorie mensen. Ze gaan voor hun lol van A naar B en dat is gezelliger dan het doordeweeks vervoeren van BC-spitsvee,. Ik kreeg ook nog es een fijne bus onder mijn derrière met zo’n lucht geveerde whooosh-stoel. De dag begon uitstekend. Waar maakte ik me zorgen om? 

Proper begon ik aan m’n eerste rit. Het bleef rustig met geruststellende piepjes van mensen die instapten. Bij de halte Jordanlaan nam ik in ieder geval nog één iemand mee waarvan ik zeker wist dat hij een vitaal beroep heeft… mijn slijter in de Twijnstraat.

Verder op de dag had ik nog een geanimeerd gesprek, op drie meter afstand, met een blinde dame met geleidehond. Over hoe het met het OV verder moest waar ze vaak gebruik van maakt, tot aan haar hond die het einde van het jaar vervangen zou worden door een jongere. Ze was in deze tijd erg blij met haar oude, rustige hond. De dag kabbelde tot mijn verbazing verder op deze manier, geïllustreerd door prachtige luchtpartijen.

Een enkele dame die dacht dat ik gekke Henkie was, kon ik vriendelijk m’n bus uit praten en het bleef het pais en vree. Gebeurde dit echt? ’s Avonds speelde ik het nog es allemaal af. Nee, geen onvertogen kuchje of woord gevallen. Vervolgens knus met Domien onderuit op de bank voor het slot van The Split. Waardeloos… ik kan niet tegen huilende mannen… omdat ik dan zelf ook… eh… ehm… Daarna nog even heerlijk getypt met Transatlantic op de achtergrond. Welterusten.

Donderdag, 30 april 2020

Lijn 73 werd me wederom toebedeeld, verrassend… Dat het voor twee keer op rij een goede dag werd, verraste me wel. Ik kwam in Zeist aan en het eerste wat ik hoorde was:

‘Hé! Daar heb je de Nuk!’ 

Ik kreeg een goede rooie Groninger mee. Lekkere muziek op radio 2. Abba kwam voorbij, Supertramp en Bløf met “Wat zou je doen?” Eerst floot ik zachtjes mee maar ik zag niemand in m’n binnenspiegel en begon mee te zingen en al rap luidkeels. 

“Je zou lachen, je zou schelden! 

Je zou zeggen dat ik een klootzak ben!!! 

Je zou janken, je zou vloeken!

Je zou zeggen dat je me niet meer kent…

Je zou lachen… je zou schelden… van verdriet…”

Zingevend lekker, terwijl ik de Douwe Egberts voorbij reed met raam open waardoor ik ook nog es getrakteerd werd op de geur van vers gebrande koffie. Ik naderde Station Leidsche Rijn en schrok me de vinketering. De stop-zoemer ging af… Mozes Kriebel… er zat dus nog iemand in de bus. Jammer dan.

Later op de dag wilde de zus van Koos Koets met me mee richting Zeist. Ze keek eerst of ik keek, daarna een micro-expressie van ‘tjemig de pemig’ en bleef vervolgens vrij lang bij de kaartlezer staan met haar rug naar me toe… ik voelde nattigheid en liet de achterdeur open. Na een halve minuut hield ze eindelijk haar chipkaart voor de lezer… PIEBELIEP i.p.v. PIEP. No go. Ze liep desondanks door maar ik riep haar terug om het nog eens te proberen. Ze deed het en wederom: PIEBELIEP! 

‘Mevrouw, u mag even uw OV-chipkaart op gaan waarderen.’

 ‘Hûûûhhh?!’ Echt een vitale werker…

‘U mag even uw OV-chipkaart gaan opwaarderen!’ 

 ‘Ooohh… nou ja… prima.’ En ze stapte zonder te morren uit. 1-0.

Op Zeist busstation een uur pauze… pfff. Met vier volkoren boterhammen en wat mandarijntjes mee, was dit veel tijd. Ik moest ook nog twee boterhammen bewaren want na deze pauze was het een uurtje naar Maarssen en daar had ik weer een half uur pauze. Eerder vermoeiend dan verkwikkend. 

Dan de Jumbo maar in om met een gedesinfecteerde winkelwagen, op m’n gemakkie alle lanen langs om te kijken wat ik allemaal niet nodig heb en na 20 minuten sta je bij de kassa met een zakje hindoestaanse massala, wat thee en twee pakken reinigingsdoekjes. Heb je toch wat tijd gedood en de benen gestrekt. Op de beruchte laatste rit, wel degelijk vermoeid, kwam er nog een trio jeugdigen…. 

  ‘We willen graag een kaartje kopen.’

‘U kunt in de stationshal losse kaartjes kopen. Morgen kunt u een tikkie doen met een QR-code maar vandaag nog niet.’

  ‘Ooohh… dus we kunnen niet eh… voor nu effe…’

‘Nee. In de stationshal… losse kaartjes kopen.’ Ze dropen af en ik riep enigszins trots na de deur te hebben gesloten: 

‘4-0!’ 

Niemand die ervan opkeek… op een enkeling na die haar duim opstak. Mooi, dacht ik. Er zijn nog verschillige mensen.  

Vrijdag, Arbeidersdag 2020

Werd het boter, kaas en eieren? Drie goede dagen op rij? Op de tweede halte, L-Flat te Zeist, van mijn eerste rit was mijn piepmachine voor de kaartlezers nog niet wakker. Twee dames van in de dertig, geschat naar hun met stof omlijste gezichten, stapten in en zagen rode lampjes boven de kaartlezers.

‘Is het gratis?’

  ‘Ook goedemorgen dames… nee. Het systeem is nog niet wakker maar geen paniek, ik wel. Ik geef u een seintje als u in kunt checken.’

  ‘Okay.’ En ze gingen zitten. Naast elkaar met één van hen aan het gangpad zodat er geen nieuw normaal mogelijk was voor iemand die voor hen wilde zitten. Ze waren de enigen dus ik liet het even zo en via de binnenspiegel zag ik dat de rode lampjes uit waren bij de volgende halte.

‘Goed nieuws dames… u kunt inchecken.’ Vertwijfeling…

 ‘We moeten eigenlijk een kaartje kopen.’ 

‘Dat kan al zeven weken niet meer mevrouw.’

 ‘Oohh… echt?’

‘Jaah… vreemd hè? Maar goed nieuws, bij de achterdeur hangt een QR-code zodat u met een tikkie kunt betalen.’

  ‘Ooohh… okay… ga ik doen als we op het station zijn.’

 Station? Wilden ze gaan funshoppen in Utrecht? Ik rook een Karmaatje want daar ging ik niet heen. Ik reed op lijn 34 en niet op lijn 73… via de Uithof naar Hoograven, met als eindbestemming Westraven P+R. 

‘Ehm… nee. Dat mag u nu meteen doen, de QR-code hangt bij de deur.’ Ze waren ineens Oost-Indisch doof, ook na een herhaaldelijk verzoek. Ik was er klaar mee. Krijg de kolere! Twee haltes verder stapte een derde passagier in die gewoon incheckte en ook nog eens de moeite nam om me te begroeten.

‘U ook goedemorgen en bedankt voor het betalen!’ Duidelijk hoorbaar voor de dames en enigszins verwarrend voor de zojuist ingestapte jongeman. Halte Jordanlaan kwam eraan. Een belangrijk overstappunt en als de dames wilden gaan shoppen, was dit hun beste optie om op lijn 50, 73 of 74 over te stappen… gaat best vlot. Er was op stop gedrukt en ik halteerde netjes. De jongeman stapte uit en ik wenste hem nog een fijne dag en bedankte hem wederom, duidelijk hoorbaar, voor het betalen. De dames bleven zitten. Okay. Ik hield me schtum en sloeg bij de tweede kruising linksaf richting een verlaten Uithof via de Universiteitsweg, i.p.v. rechtdoor richting winkeltjes. Acht keer langs het nieuwe gebouw van de RIVM vandaag… just doing my job. 

Geen verbazing in de spiegel… jammer. Eerst even naar Ikea en daarna naar het station dus…Tot mijn positieve verbazing, bleven ze zitten. Tot het eindpunt, naast de garage van de P+R. Ze werden ‘wakker’ toen ik de motor uitzette en de achterdeur opende… één van hen zei:

‘Niet naar Utrecht?!’

 ‘Dat klopt mevrouw.’ Hoe heerlijk… Karma werkt soms erg snel.

‘Dan hebben we de verkeerde bus.’ 

  ‘Mooi!’

‘Ehm… hoe komen we nou op CS?’

  ‘Ik heb geen idee mevrouw, gratis vermoed ik. De informatie hiervoor kunt u vinden op uw telefoon, iets minder gratis.’

‘Huh… het is jouw werk om te zeggen dat…’

 ‘Jouw?… Uw voor u! Voor mensen die gewoon betalen voor hun reis is dat inderdaad mijn werk. En het is aan u om uit te zoeken over hoe u betaald kunt reizen, zeker in deze tijd. U stapte gratis in de verkeerde bus en nu mag u gratis uw reis vervolgen want ik rij zo naar station Amersfoort.’ Het werd nog even ‘gezellig’ gebakkelei over een kip en een ei maar daarna namen ze toch de kuierlatten. 

Door de woede, kon ik ternauwernood met trillende vingers een shaggie produceren. Het is niet goed, ik weet het, maar het werkte wel. Ik riep de verkeersleiding op dat ze een klacht, binnen zouden kunnen krijgen. We hebben er hartelijk om gelachen.

Na nog wat incidentjes gedurende deze allesbehalve arbeidersdag, was ik mentaal kapot. Een ‘klant’ die van Amersfoort naar het GGZ Zon en Schild moest, had me in de maling kunnen nemen door lang voor de kaartlezer te gaan staan. Toen hij uitstapte zei ik nog: ‘Vergeet niet uit te checken!’ Snel verdween hij… Mijn deur was nog maar net dicht en het begon keihard te plenzen. Ik ben gek op karma-regen. 

Mijn laatste rit eindigde toepasselijk gezien mijn mentale conditie. 

“Sorry, Bus Vol” 

Ik werd afgelost of beter: verlost. Er ging niemand uit en er wilde er één in. Ik liet de achterdeur dicht en gaf de beslissing aan mijn aflosser. Een gelijkgestemde want hij hield de achterdeur ook dicht. Geen gemor gelukkig van degene die moest wachten op een volgende bus. In Amsterdam worden er momenteel bussen met stenen bekogeld omdat niet iedereen mee kan, dus ik was blij dat bij deze laatste halte waar mijn vakantie van elf dagen begon. 8% > charge battery now. 

Good night & good luck!  

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)