Frontchauffeur

Busblog: De chauffeur als potentaat…een bully

  • Door Redactie
  • |
  • 15 september 2020
  • |
  • 1 reactie

Zou ik me aan mijn eigen afspraak, geen tikkiecontroles meer, kunnen houden? Morgen ga ik het meemaken. Het gaat in ieder geval klachten voorkomen als het lukt. Klachten van mensen die totaal geen idee hebben wat het vak van buschauffeur behelst van tijd tot tijd en zeker in deze tijd. Eerder berichtte ik al over een voorval, in De Nuk van 25 augustus:

“Een lief ogende jongedame stapte in en kwam naar voren tot het kruis van oranje afzetlint. Na vijf maanden kwam ze met een inmiddels vergeten gewaande vraag: 

‘Ehm… kan ik een kaartje kopen?’  

‘Wat denkt u zelf?’ 

‘Nee?’ 

‘Precies! Maar u kunt middels een tikkie een kaartje kopen als u de QR-code even scant bij de achterdeur.’ 

Ze ging stuntelen… twee haltes verder informeerde ik hoe het ervoor stond. Ze was een QR-scanner aan het downloaden… zucht. Tien minuten later, bij Rhijnauwen, vroeg ik het nogmaals. Ze was nog steeds aan het downloaden… terwijl de rest van de passagiers keurig had ingecheckt. 

‘Dan heeft u een probleem.’  

‘Ooohh eh… ja… ik ga er wel uit.

Dat viel me dan weer mee. Deur open en zonder discussie naar buiten. Hopelijk een wijze les voor haar. Of ze nu naïef was of uitgekookt… ze bleef wel fatsoenlijk.” 

Mijn duidelijke stem had ze als schreeuwen omschreven

Zeventien dagen later bleek deze kous nog niet af te zijn. Via de mail kreeg ik een klacht doorgestuurd… van de jongedame hierboven. Ze had een epistel opgesteld waarin ik ze me afschilderde als een potentaat… een bully. Mijn duidelijke stem had ze als schreeuwen omschreven. Had ze me op zes meter kunnen verstaan zonder dat ik duidelijk spreek? Ik had haar ook de bus uitgezet, middenin een weiland. Terwijl ze gewoon contant geld bij zich had voor een kaartje…

Ik oefen weliswaar een vitaal beroep uit maar m.i. wordt het onderschat, zeker in deze Clotetijd, en zeker niet meer als vitaal beleefd. Schoonmakers, absoluut niets ten nadele van hen, in een ziekenhuis staan hoger aangeschreven. Vuilnismannen en pizzakoeriers alsmede. De buschauffeur wordt meestal buiten de lijstjes gehouden. Ik vind het opmerkelijk want vanaf 13 maart waren we er. Helaas worden we een beetje vergeten. In en buiten de bus. Ik lig er niet wakker van maar ik vraag het me wel af als er weer lijstjes voorbijkomen in de media. Je krijgt er wel oog voor andere zaken door…

Op woensdag mocht ik dus een half uur eerder verschijnen op de vestiging om mezelf te verantwoorden. Dat werd een gesprek van 1 minuut. Mijn leidinggevende had zijn twijfels al en na enige toelichting mijnerzijds, kwamen we tot de conclusie dat de mademoiselle het laatste halve jaar onder een steen had geleefd.

Buiten rustig een bakkie gedaan en een praatje gemaakt met de roostermaker en daarna de bus op. Kon ik het? Kon ik het laten om tikkiecontroles te doen? Of de duvel ermee speelde, ik weet het niet, maar ik kreeg de godganse dag niemand aan boord die de QR scande. Iedereen checkte in en op één jongedame na had iedereen een mondkapje op vóór het betreden van de bus. Sapperloot! Als het zo doorgaat heb ik dadelijk geen stof meer om een blog te schrijven. Één zwaluw maakt echter nog geen zomer dus ik wacht de vrijdag even af als ik de 74 weer mag bestijgen.

Ik beperkte me tot de taak van peuterleider en de mondkapjes in de gaten houden

Vrijdag ging ik het negeren weer proberen. Geen tikkiecontrole en er waren er meerdere die de code scanden. Ik hield me schtum. Met tegenzin want het druist in tegen mijn beroepseer, net als het niet meer groeten. Ik beperkte me tot de taak van peuterleider en de mondkapjes in de gaten houden. Heb je toch nog iets te doen naast het rondjes rijden. Het werkte. Ik voelde me een stuk lichter ten opzichte van vorige maanden. Eigenlijk sinds vrijdag 13 maart jongstleden. Karma was mijn vervanger geworden en ik had meer tijd en rust om op andere dingen te letten.

Op Vredenburg stapte een stelletje in van rond de dertig. Mondkapje al keurig op voor het instappen maar de vrouw had een grote beker koffie met deksel in haar handen. Interessant. Koffie drinken in de bus met een mondkapje op. Hmmm… hoe zou ze dat doen? Met een flexibel rietje? Wachten tot de dampen door het mondkapje heen in haar mond condenseerden of eh… precies. Ik wachtte er al op en voor ze haar eerste slok kon nemen:

‘Wilt u alstublieft uw mondkapje op houden?’

‘Maar eh… dan wordt het koud.’

‘Dat had u eerder kunnen bedenken.’

Helemaal wezenloos was ik dus ook weer niet geworden maar tikkies faken of gewoon hondsbrutaal gaan zitten, was me worst geworden. Ik heb m’n best gedaan maar de koek is op. Het enige wat ik nog doe vanaf vandaag is de voorvochtmensen waarvan ik zeker weet dat ze niet hebben ingecheckt, luid en duidelijk te bedanken: ‘Bedankt voor het betalen hè?!’ Niet dat het helpt maar ik heb af en toe een beetje hoop dat iemand zich gaat schamen.

Mijn zoon wilde dolgraag weer eens mee met de elektrieke bus. Doen we dat toch? Zaterdagochtend dus gezellig met het gezin naar de remise. Ik vond het leuk om Ian’s vragen te beantwoorden over waar dàt knopje nou weer voor was. Hij vond het machtig mooi om de bus aan te zetten en de boordcomputer.

Met een bijna lege bus naar Driebergen/Zeist en daarna als lijn 50 naar CS en verder als 41 naar Wijk bij Duurstede. Heerlijk beginnen zo. Mijn vrouw en Ian gingen er uit bij Sterrenwijk en ik reed samen alleen verder met de overige passagiers. Ik kreeg visuele traktaties in de vorm van mooie luchtpartijen boven veel groen. Best jammer dat ik geen Dash Cam heb om plaatjes te schieten want even stil gaan staan is lastig op een provinciale weg waar 80 gereden wordt.

De laatste drie uur van deze dag was doorgetrappen geblazen met veel passagiers. Tweemaal ‘bus vol’ met staande passagiers. Ondertussen denkend aan Akwasi. Je mot wat toch? Hij was weliswaar strafbaar maar krijgt voorwaardelijke straf. Mild gezien de Sinterklaasintochten die massaal geschrapt worden. Toch hangt er een luchtje O.M. wat me niet bevalt.

Denk eens aan hoe het is om met 13.000 mensen in een vluchtelingenkamp te zitten waar er slechts plaats is voor 3000?

Ook kleiner nieuws viel me ineens op tijdens mijn laatste rit van Wijk naar de garage. Ik zag geen bordjes meer langs de weg met ‘Hollandse kersen te koop’. Klopt sowieso niet want de provincie Utrecht is Nederlands, niet Hollands, maar dat terzijde. Ik had het vernomen op het nieuws en vond het al belachelijk. Het heeft mij nooit gestoord dat kleine ondernemers hun waren aanbieden met vaak amateuristisch maar wel handgemaakte borden. Heeft juist wel wat. Ik zie liever al die digitale reclame,- en nieuwszuilen verdwijnen… de neon-reclames ook, en wat te denken van al die onnodig verlichte kantoren?

Reclame… Akwasi… het haalde het niet bij de mensen op Lesbos en hoe onze regering met veel schone schijn en koehandel, 100 kleine mensen op gaat vangen. Is dit wel een regering? Het lijkt er steeds meer op dat onze regering zich laat regeren door onderbuikmenners als Wilders en Baudet. Over onderbuikjes gesproken… ik richt me tot alle zeikerds die moeite hebben met de anderhalve meter. Denk eens aan hoe het is om met 13.000 mensen in een vluchtelingenkamp te zitten waar er slechts plaats is voor 3000? Jaar in, jaar uit. Zal er iets over gezegd worden in de troonrede?

Good night & good luck!

(Michael Hermanus Schuurmans, Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

 

Auteur Redactie
Auteur

Redactie

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *