Ach, het Polman´s Huis. Hoe vaak waren we niet geweest in deze zaak met de allure van een Parijse brasserie. Nog zien we de bediening in lange schorten voor ons. De fraaie zwart/wit foto´s aan de muur. En natuurlijk die kroonluchter als iconische blikvanger. In 2016 vond eigenaar Kees Eijrond het mooi geweest en besloot hij te stoppen. Jammer, maar ook weer geen drama. De sleet zat er op en de vaste klanten hielden het voor gezien. Wat zou er gebeuren met het pand aan de Keistraat?
Dick Hoek en Willem Klaassen, de mannen achter het Eye Hotel en Mother Goose, hadden een idee. Zij kochten het pand van Eyrond en werkten een plan voor een boetiekhotel uit. De ambities waren groot. Utrecht zou een hotel/restaurant van internationale klasse krijgen.
Na Jarenlang in de steigers te hebben gestaan ging afgelopen donderdag het pand open voor de pers. Natuurlijk gingen we kijken.
In de mailing was al gesteld dat de middag coronaproof was. Dus was er een timeslot, shifts voor vier personen en kregen we mondkapjes. Wat zou er overgebleven zijn van het Polman’s Huis? Veel van de aanwezigen haalden herinneringen op. En inderdaad, de overheersende vraag was: wat zou er gebeurd zijn met de kroonluchter? Ons geduld werd op de proef gesteld. Eerst de bezichtiging van een van de 23 designkamers. Zag er strak uit. Een bad in de slaapkamer, producten van Stella Maris op de wastafel en een fraai uitzicht op de binnenstad. “Ik zal het maar vast verklappen, het hotel gaat The Nox heten”, vertrouwde de manager ons toe.
Trap af, langs de keuken naar de salon. Daar kregen we van chef-kok Vito Reekers een amuse en een drankje van koolrabi geserveerd. Reekers, tot voor kort zwaaide hij de scepter over de brigade van Karel V, zou later nog van zich horen. We konden het niet laten en appte een afbeelding van de amuse naar zijn opvolger Leon Mazairac. “Als dat maar geen copy paste wordt” zei Vito met een brede grijns.
We werden naar de heren van brouwerij De Leckere gedirigeerd. Of we mee wilden denken over een herfstbiertje dat speciaal voor het restaurant wordt gemaakt. Wilden we. Wat koriander, caramel, sinaasappelschil leek ons wel geslaagd. De Leckere zal in overleg met de chef-kok speciaal voor ieder seizoen een biertje brouwen.
Elk seizoen een speciaal bier van De Leckere.
“De kroonluchter ligt bij Kees Eijrond in de garage”
Maar nu graag richting restaurant. Zou die kroonluchter…?
Het moment suprême brak aan. De pers mocht de zaal in. De ogen gingen naar het prachtige plafond maar nee, geen kroonluchter. Even interieurontwerper Paul Linse, verantwoordelijk voor de inrichting van onder meer RIJKS en de Plantage, aan zijn jasje getrokken. Waarom niet? “Hij wist van geen kroonluchter.” De eveneens aanwezige Dick Hoek wel: “Die ligt bij Eijrond in de garage.”
We bleven niet hangen in nostalgie en beoordeelde de zaal op zijn merites. Strak, veel grijsblauw. Wat vazen bloemen ontbraken nog, maar we zagen ons hier zeker eten. Wat we dan gaan eten, werd ons uitgelegd.
“We koken met respect voor de natuur en gebruiken daarnaast gezond boerenverstand. We maken gebruik van regionale producten en natuurlijke processen, zoals fermentatie. We houden van een mooi stukje vlees of vis in het menu, maar focussen ons op groente. En de producten die we gebruiken, verwerken we tot het laatste restje.”
Hemel en Aarde gaat het restaurant heten. “Omdat” vertelde Reekers, “we willen meebewegen met de tijd van het jaar. Niet alleen op het bord, maar in alle facetten van het concept. Van het interieur tot de kleding, van de verlichting tot de planten: ons doel is om gasten ieder jaargetijde een andere beleving mee te geven. Het is een ode aan de vier seizoenen.”
De gerechten die we vervolgens kregen voorgeschoteld maakten duidelijk dat met Hemel en Aarde de horeca in Utrecht een nieuwkomer op hoog niveau verwelkomt.
Een amuse
“Onze exploitatie is gericht op de langere termijn. Ik slaap nog steeds goed”
Na het eten, begeleid door uitstekende wijnen van sommelier Isabel van Buren, schoof Dick Hoek aan. Trots sprak hij over de duurzame opties waarvoor gekozen is. Zo is er door isolatie van gevels, daken en vloeren gezorgd voor een besparing op gasverbruik dat gelijk is aan dat van 22 woningen. Dat het hotel buitengewoon toegankelijk is voor minder validen mocht niet onvermeld blijven.
Uiteraard ontkwamen we niet aan de coronacrisis. “Natuurlijk een probleem. We hebben besloten gewoon open te gaan maar van de komende maanden kunnen we niet veel verwachten. Onze exploitatie is gericht op de langere termijn. Ik slaap nog steeds goed.”
Toen we bij ons afscheid nog een keer goed om ons heen keken, konden we niet anders concluderen dat die dekselse Hoek met The Nox/Hemel en Aarde een fenomenale prestatie heeft geleverd.
“Is het al open?” vroeg ze opgetogen
Buiten kwam een vrouw ons tegemoet. “Is het al open?” vroeg ze opgetogen. Werkt die Noord-Afrikaanse gastheer er nog? Wat een geweldige man was dat. En hangt die kroonluchter er nog?”
Nee, die man werkt er niet meer. Die kroonluchter ligt ergens in een garage. En het gaat pas op 22 oktober open. Maar ga vooral eens kijken, antwoordden wij.
Dat zou ze zeker doen. Ze kon niet wachten. Niet alleen for old times sake. Het zou zomaar weer haar favoriete plek kunnen worden.
Ik kan niet wachten. Het is de hoogste tijd voor een nieuw maar vooral goed restaurant in de stad. Succes daar.
Dat Vito Reekers goed kan koken, heeft hij bewezen in Karel V. Ik denk wel dat de obsessie van de directie om een ster te halen niet het beste in een kok naar boven haalt. Dit nieuwe restaurant zal hem veel meer ruimte geven om volgens zijn eigen filosofie te koken. Een uitstekende ontwikkeling.
Dank voor de info!
En…………zeker jammer van die kroonluchter!
Het was een prachtige ruimte, die om zo’n kroonluchter smeekte en hem ook kreeg van Kees Eijrond!
Ben benieuwd of het interieur net zo ‘warm’ is als de Parijse brasserieën en originele Brusselse restaurants! Nog even afwachten maar………..
Een groot compliment voor deze ondernemers die iets bijzonders hebben neergezet in de binnenstad. Ik hoop dat ze de lange adem hebben die nodig is in deze crisis.
Onder de plechtige belofte dat het pand een Centrum voor Dans, Theater en muziek zou worden kocht subsidievreter Kees Eijrond het pand van een kerkgenootschap ver onder de marktwaarde ( voor 275 000 gulden). de kerk wilde een culturele erfenis achterlaten. De dag na de ondertekening werd de verbouwing naar een horecapand gestart. Kees wist, de vergunningen komen vanzelf als ze mijn naam zien staan. Hetzelfde kunstje herhaalde hij met een kerk aan de Gracht, met dat verschil dat de aankoopprijs daarvan 1 gulden bedroeg.
Kees Eijrond kocht de tuin achter zijn huis in de Zuilenstraat ook voor een gulden van de gemeente. Ook hier was een voorwaarde: omdat er een loodfabriek had gestaan moest hij het terrein afgraven. Dat deed deze zonnekoning van de binnenstad niet. Hij wachtte tien jaar en toen was het gif weggezakt. En nu bouwt hij er een huis voor zijn broer en zus. Naar ik begrijp zou een deel van zijn gigantische tuin toegankelijk moeten zijn voor publiek. Heeft Kees geen zin in. Dus heeft hij de afspraak gemaakt met de gemeente dat een keer per jaar tijdens open tuinendag de Utrechter welkom zijn. Conflicten met omwonenden lost hij op met de zin: praat maar met mijn advocaat. Dankzij zijn diepe zakken weet hij de conflicten uiteraard moeiteloos op te lossen. Veel wordt er niet meer van Eijrond vernomen. Hij zit voornamelijk in Portugal waar hij een hotel heeft. Vermoedelijk werkt zijn trukendoos ook daar.
Ons Kees die van beroep bloemen schikte tot barokke bossen en daarnaast beweerde van Adellijke komaf te zijn, is schatrijk geworden van het legen van de Utrechtse subsidiepotten. En door de aanschaf van Gemeentelijk vastgoed tegen bodemprijzen. Burgemeester Aleid Wolfsen noemde hem ” De stadsheilige van Utrecht” toen Kees voor zijn inspanningen- tot tranen toe geroerd- een koninklijk Onderscheiding kreeg opgespeld.