Billen knijpen

Hij heeft 39,6… appte m’n vrouw ongerust. Wat als? Testen of niet testen? Toch maar een afspraak gemaakt bij de GGD. Het arme jochie was bloednerveus. Een klasgenootje had het al meegemaakt en had geen vrolijke anekdote met de klas te delen. Het was klote, zo’n lange staaf in je neus. Ian moest huilen door dat vooruitzicht de dag ervoor… 

“IK WIL HET ÈCHT NIEHIEHIEHIET!!!”

Brave burger als ik ben, ging ik na een lange dag werken op pad met een nerveus schoolkind van 7,5 jaar. Ik probeerde hem af te leiden met gekke verhalen en dat lukte wonderwel. We sloten achteraan en waren rap aan de beurt. Het waren vriendelijke medewerkers. Twee jongemannen die Ian gerust stelden met leuke en stoere vragen. Ik nam m’n zoon op schoot en met alle voorzichtigheid stak één van de twee een wattenstaafje in de neus van m’n zoon. 

“AU!” 

Hij vond het niet fijn… zeker de tweede poging niet maar hij hield zich kranig. De traan die over z’n wangetje biggelde, kwam door het staafje. Ik was trots op hem! Huiswaarts en afwachten. Negatief, geen probleem… maar positief zou betekenen dat ik ondanks mijn vitale functie, in quarantaine zou moeten. Evenals mijn vrouw, Ian’s 30 klasgenootjes en zijn leraar.

De volgende dag ‘gewoon’ werken. Ik had net als Rutte geen klachten dus zag geen bezwaar en checkte bij elke halte voor nieuws van het thuisfront. Het was al een vreemde dag met ‘bijzondere’ lui die instapten en dit maakte dat ik zelf behoorlijk nerveus werd. Een vrolijke jongedame stapte in, haar kapje half vasthoudend.

“Wilt u uw kapje zo goed doen mevrouw?”

“Dat wordt lastig.”

“Hoezo?”

“Ik heb maar één oor…” waarna ze haar lange haar weghaalde en haar gelijk toonde. 

“Dat lijkt me uitzondering genoeg” zei ik met een gemeende glimlach.

Ondertussen nog geen nieuws en twee oudere dames stonden bij Leidsche Rijn klaar om in te stappen… 

“Pas op met die vrouw achter me… ze is psychisch labiel.”

“Dat komt goed uit mevrouw, zo voel ik me nu ook.”

Ze keek me raar aan en stiefelde naar achteren. De tweede vrouw kwam binnen. Ze maakte een normale indruk dus ik begroette haar als een ieder. De eerste stond inmiddels bij de achterdeur, zag dat V2 toegelaten werd en blèrde dat ze eruit wilde. Geen probleem, graag zelfs. V2 kwam even later naar me toe:

“Chauffeur?”

“Jaah?”

“Heeft die mevrouw (V1) vieze dingen gezegd?”

“Nee… dat niet.”

“Ooohh… wat dan?”

“Dat u geestelijk niet in orde bent maar dat lijkt me overdreven…” 

Ze ging meteen weer zitten en ging druk bellen… Pfff… wat een wereld. Is iedereen gek geworden? Is één engel met een louche advocaat niet voldoende? Nog steeds geen nieuws…

Twee haltes verder werd het tegendeel bevestigd door een man die zonder mondkapje instapte. Ik vroeg hem deze op te zetten waarna hij meteen een soort van verklaring tegen m’n kuchscherm ramde die aangaf dat hij één of andere aandoening had. Ik had niet eens zin om het te lezen want ik wilde alleen maar weten wat de uitslag van m’n zoon was. Wat een dag!

“Okay joh… ik vind het allemaal best… lopen maar.”

“WAT? ZIE JE NIET DAT…” 

“IK ZEI TOCH LOPEN MAAR?!” terwijl ik met mijn duim naar achteren wees.

Meneer was uit op een engeliaanse confrontatie en was duidelijk teleurgesteld. Jammer dan. Ondertussen groeide het aantal bezorgde appjes met vragen of ik al iets over Ian wist…. Na het bevrijdende appje met het woord ‘negatief’ en dat de koorts zakte, kon ik weer ‘normaal’ werken en (teveel) mensen erop wijzen dat ze een mooie neus hebben, maar dat ik ze liever niet zie… 

Michael Schuurmans, 25 februari 2021.