Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.
Waar zou het baasje van Rekel toch zijn? Die hartelijke, altijd opgeruimde vrouw met haar wat oudere hond. Ik had haar zeker twee jaar niet gezien, tot zij weer langs ons huis liep met een hond die weliswaar op Rekel leek maar zich niet zo gedroeg. De hond was doodsbang voor onze Crosby en zijn vrouwtje leidde het dier al pratend langs ons zwarte “gevaarte”. “Dit is Crosby, daar hoef je niet bang voor te zijn”. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en lopen de honden zij aan zij naar het park. Tijd voor een hernieuwde kennismaking met het baasje van Rekel en haar nieuwe hond Aluna.
Even voorstellen
Barbara Liauw (“miauw met een L”, zegt zij lachend. ), geboren in Den Haag, groeide op als middelste kind tussen twee broers. De familie verhuisde naar Maasluis en daarna naar Gouda, waar Barbara in 6VWO Patrick leerde kennen. Ze kregen verkering en al veertig jaar is Barbara nu al samen met haar jeugdliefde. Ze wilden allebei Rechten studeren, Patrick werd toegelaten in Utrecht en Barbara aan de VU.
”Ik wilde graag bij Patrick blijven en in Utrecht studeren. Ik vroeg overplaatsing aan en dat lukte. Ik kreeg een kamer op de IBB in de hoogbouw en Patrick in de laagbouw. IBB nummer 211, werd mijn eerste stap in Utrecht. Utrecht paste beter bij mij, niet zo overweldigend als Amsterdam. Utrecht is een gezellige stad met het karakter van een dorp en de IBB was een plek waar ik het heerlijk vond. We vormden een hechte club met mijn etage-genoten en we zien elkaar nog steeds. Ik deed veel vrijwilligerswerk voor de Rechtswinkel en de Van der Hoevenkliniek, het centrum voor klinische forensische psychiatrie. Ik studeerde af in de richting Strafrecht en Patrick had Staats- en Bestuursrecht gedaan. De IBB hoogbouw werd gerenoveerd en ik kreeg een urgentieverklaring voor een huisje in de Dorstige Hartsteeg, daar gingen we samenwonen.”
”Als je hier woont dan moet je wel zo gelukkig zijn”
“Wanneer ik door de Korte Smeestraat fietste dan dacht ik altijd: ”Als je hier woont dan moet je wel zo gelukkig zijn”. Ik vond het heerlijk om in de binnenstad te wonen. Ik kreeg een baan als patiëntenvertrouwenspersoon voor twee psychiatrische ziekenhuizen in het zuiden en we verhuisden naar Vlijmen, vlakbij Den Bosch. Ik had het gevoel dat ik van de wereld viel in dit rijtjeshuis met een carport uitkijkend op een pleintje met een “wipkip”. Het was een grote overgang voor ons, de stadse mensen, die wij geworden waren. Toen kreeg Patrick een baan in Zwolle en we besloten tussenin te gaan wonen en dat werd weer Utrecht. We vonden dit huis in de straat van mijn dromen, de Korte Smeestraat, nu vijfentwintig jaar geleden. Ik ben altijd blijven werken in de juridische hoek en momenteel werk ik als secretaris van de Regionale Toetsingscommissie Euthanasie. Ik ondersteun een arts, een jurist en een ethicus die toetsen of de euthanasie volgens de wet heeft plaatsgevonden. Ik ben zo trots dat euthanasie in Nederland mogelijk is en ben zo blij met al die artsen die zo goed en zo zorgvuldig handelen”.
Wat heb jij met honden?
“Ik heb altijd een hond willen hebben, maar ik heb er thuis nooit een mogen hebben. Bij Patrick thuis hadden ze altijd honden, ik herinner mij een slimme en beetje doortrapte kooiker en een lieve en zeer aaibare herder. Ik riep altijd als we gaan samenwonen dan nemen we een hond, maar we werkten allebei en kregen onze zoon Luca. Hoewel we dolgraag nog een kind wilden is dat er nooit gekomen, Luca werd zes en bleef alleen. Omdat wij niet te veel een volwassen “machtsblok” tegenover hem wilden vormen, wilden we een maatje voor hem. We gingen naar het asiel en daar was Rekel, we liepen een stukje met hem en waren eigenlijk al verkocht. Het was een kleine hond met een lang ruggetje, korte pootje die in de eerste positie stonden en een fantastische kop. Hij was een jaar oud en we konden hem meteen meenemen.
“Rekel was alles wat je nodig hebt voor een kind van zes”
“Hij voelde zich onmiddellijk thuis bij ons, ik was dol op hem en noemde hem mijn George Clooney. Maar met Luca vormde hij een twee-eenheid. Hij was alles wat je nodig hebt voor een kind van zes. Rekel was overal voor in en vond alles altijd leuk, soms nog wel leuker dan wij iets vonden. Rekel overleed in 2017 op vijftienjarige leeftijd. Op vakantie in Frankrijk at hij bijna niet meer en terug in Nederland gingen we naar de dierenarts: zijn nieren hadden het begeven. Het was hartverscheurend, we hadden ons erop ingesteld om langzaam en met kleine stapjes afscheid van hem te kunnen nemen. Maar dit was zo abrupt, daardoor ben ik heel lang van de kaart geweest”.
Nu is er Aluna?
“Corona” kwam en ik werkte thuis, misschien nu wel weer tijd voor een hond. Via Verhuisdieren.nl gingen we op zoek naar een hond. De stichting bemiddeld bij het herplaatsen en adopteren van een hond. Mensen die door uiteenlopende redenen niet meer voor hun hond kunnen zorgen vinden via deze organisatie een nieuw mandje voor hun dier. Nu was bij een vrouw die Portugese zwerfhonden opvangt een Roemeens hondje terecht gekomen, een straathond van een jaar oud die in het ijswater in een greppel was gevonden. Zij gaf haar de nodige medische zorg en bood haar ter adoptie aan bij Verhuisdieren. We wisten dat we een angstig hondje zouden krijgen, maar wilden het graag met haar proberen omdat ze zo lief is. Wat een avontuur was dat! Tijdens de eerste wandeling door de stad was zij doodsbang: het lawaai van de stad, wapperende vlaggen en de Twijnstraat durfde zij al helemaal niet in. Hoe gingen we dit doen? Ik ben begonnen met alles aan haar uit te leggen en de hele wandeling tegen haar te blijven praten. Soms dachten mensen die ik tegenkwam dat ik een “zonderling” was. Nu gaat het geweldig, ze wandelt zonder problemen en vol enthousiasme. Hier thuis kan ze echt knorren van plezier en om onze aandacht te vragen. Ik zing graag en dan zingt ze met mij mee, daar waar Rekel juist wegliep voor mijn toonladders. Ze heette eigenlijk Sissy, maar dat is geen naam voor een “stoer wijf”, meer iets voor een dwergpoedel. We noemden haar Aluna, wat hazelaar betekent in het Roemeens om in haar naam haar oorsprong vast te leggen en om haar hazelnootbruine ogen”.
Lijk jij op je hond of lijkt je hond op jou?
“We lijken op elkaar, we houden allebei van lekker eten en moeten eigenlijk allebei op dieet. We zijn allebei dol op mensen en het contact met de “baasjes” heb ik zo gemist in de drie jaar dat ik geen hond had. Door een hond wordt juist het “dorpsgevoel”, dat mij zo aantrekt in Utrecht, versterkt. Even een praatje op straat of in het park. Aluna is de meest “bepotelde” hond van de Smeestraat en dat vindt zij prima. Ze lijkt wat traag en wordt daardoor ouder geschat dan ze is. Ik zeg dan altijd dat Aluna een filosofische inslag heeft steeds in gedachten verzonken is. Maar als er eendjes zijn óf een leuke hond, dan schiet ze als een pijl uit een boog over de singel! Heel taakgericht en dat herken ik ook in mijzelf. Inmiddels is zij gehecht aan ons en wij aan haar, het is helemaal goed gekomen”.
Wat ontzettend fijn dat het Barbara met geduld wel gelukt is om Aluna te socialiseren. Ik hoor de meest trieste verhalen van mensen met een adoptiehond uit Roemenië of Spanje.