Kirsten bezorgt post en probeert van elle dag een bijzondere te maken.
In de eerste straat waar ik post bezorg kom ik een vrouw tegen met lichtbruine spoeling en een donkere jas. Onder haar lichtbruine spoeling wat grijze plukken.
“Ha! Hoe is het?!” roepen we in koor. We komen elkaar vaker tegen en maken een praatje. “Zo, jij hebt een afgeladen kar zeg!” “Ja, 7 tassen! De stembiljetten, hè. In iedere brievenbus gaat een brief.”
“Ja, ik ben blij dat ze met de post worden gebracht en niet via internet of zo. Je hoort zo vaak van phishing. Ik doe niet zoveel via internet, mijn rekeningen doe ik altijd over de post.” Ze wrijft even in haar ogen. Er komt een traan uit.
“Heb jij ook zo’n last van de wind? Ik krijg altijd van die traanogen.” We hebben allebei geen zakdoekjes bij ons. “Niet zozeer, maar hij is behoorlijk venijnig vandaag. Dus een extra dikke jas aan.”
“O ja, en verjaardagskaarten, die vind ik ook altijd leuk om uit te zoeken en op de post te doen. Sommigen doen dat via internet. Maar een kaartje vind ik veel persoonlijker. Nu we het er over hebben. Ik moet nog een kaartje op de bus doen! En dan dat plofje horen! Een hele leuke! Nu al zin in. En dan wachten tot ze hem ontvangt! Dan ben ik benieuwd hoe iemand dan kijkt: Nou, ik hou je van je werk. Een fijne dag en succes!”
“Bedankt, u ook een fijne dag gewenst!”
Opnieuw een vermakelijke column. Vrolijke noot!