Oog in oog met het gevaar

Kirsten de Meijer bestelt post en probeert van elke dag een bijzondere te maken.

Ik loop de trapjes op van het portiek. Ah, dit is goed voor de beenspieren. Het is een donker portiek. Dit is het portiek waar de tijger woont. Er zijn vier deuren en achter de tweede van links woont hij. Ik krijg al een beetje kippenvel als ik voor de deur sta. Zal hij thuis zijn? Ik hou mijn adem in. Wat is mijn tactiek? De brievenbus is aan de smalle kant. Een hele brief past er niet in. Wel opgerold. Het beste is om de post in een vloeiende beweging de brievenbus te laten rollen. Ik heb heel wat post. Niet alle brieven passen er in een keer in. De eerste brief doe ik snel de brievenbus in. Ik hoor gestommel op de trap, ja hoor, hij is thuis. Ik haal diep adem. 

De tweede brief. Ja hoor, een bruine klauw maait door de brievenbus. Ik prop de brief naar binnen. 

Nog een bief. Rits, ik hoor nu een aanloop. In de stilte werp ik de volgende brief de brievenbus in. AAhh! De tijger hangt aan mijn hand. Aaahhh! Chips ik ben de klos! Ik maak een reuze sprong. Met mijn andere hand peuter ik de nageltjes uit mijn hand. Van de sprong spring ik me vrij.

Ik heb nog een pakketje. Het past niet door de brievenbus. Ik bel aan. Er doet een vriendelijk meisje open met lang blond haar. “Jullie hebben een goede waakkat,” zeg ik met een glimlach. ” Ja, is het geen schatje?” Ik zie een klein lapjeskatje met een bruin oog en een wit oog. Ik sta oog in oog met het gevaar. De kat geeft het meisje kopjes. Als ik het goed zie, geeft de kat ook nog een knipoog. Wonderlijk. Doei! Tot de volgende keer! Bedankt weer voor dit avontuur. Aahh…