Open deur

Kirsten de Meijer bezorgt post en probeert van elke dag een bijzondere te maken

Ik begin in mijn eerste poststraat. Er is bij de flat in de deze straat een deur. En deze deur kan zomaar open gaan. Wel alleen als er iemand van binnen op de knop drukt. De deur is wit en staat tussen de naambordjes en de brievenbussen in. Hij is van hout en er zit een raam in.

Het is iedere keer een verrassing of de deur opengaat. Met een zwaai. Het is een klein beetje een griezelige maar wel grappige deur. Hij probeert je dan te laten schrikken. Maar ik heb de deur nu wel door.

Behalve vandaag. Ja vandaag ik schrik ik me een hoedje.

Ja hoor! Hij (de door uuh deur)  floept open. Er komt een man naar buiten met grijs haar. Hij draagt zijn haar in een slordige scheiding en is een beetje gezet. Hij heeft ernstige ogen en zegt:

“Ik heb er echt op gelet dat u de deur niet tegen uw hoofd aankreeg. Echt waar.” Hij herhaalt: “Ik wilde niet dat u… Ik heb erop gelet. Ik heb m zelf,  Nou…” “Dankuwel meneer,” .”zeg ik gehaast. “Wat geweldig dat u erop gelet heeft.  Een buil zou niet fijn zijn. Ik moet er niet aan denken.” “Ik heb er opgelet, mevrouw,” zegt hij nogmaals ernstigs. Zo floept hij eruit. “Prettige dag!” “Bedankt meneer u ook!”

Hij loopt de straat uit. Naar waar de zon schijnt.

De deur staat nog open.