Wolkenverwarming

Het moest er een keer van komen. We wonen met veel plezier in een huis uit 1896 maar de achterpui ervan, met veel ruiten en openslaande deuren, was nog altijd voorzien van hoogbejaard flinterdun glas. Schilderijenglas noemde de glazenier het. Wel mooi, u kent het vast, van dat glas waardoor de wereld een beetje bobbelt en beweegt als je je hoofd niet stil houdt. Nostalgisch glas, maar niet meer van deze tijd, dat was al een paar jaar duidelijk. En dus werden eindelijk de stoute (en dure) schoenen aangetrokken en een glazenier besteld en werden alle antieke ruiten tot scherven gereduceerd en vervangen door superisolerend high-tech dubbel glas. Nieuw op de markt, met een isolerende tussenruimte van slechts 0,1 millimeter het neusje van de zalm. Nu moeten we een jaar of tien de rekeningen van de energieleverancier in de gaten houden en dan is de investering er wel uit. Het duurzaamheidsgeweten is echter al meteen bevredigd. We zitten er binnen warmer bij en we dragen ook niet meer bij aan het verwarmen van de buitenlucht. Want dat is wat een warmtelek doet: het opwarmen van buitenlucht, van de wolken. Die buitenlucht wordt door de klimaatverandering vanzelf al warmer, daar hoeven u en ik niet nog extra aan bij te dragen.

Ik liep over de Neude. Op de terrassen daar zat bij krakende vorst een vrolijk gezelschap aan het bier. In hemdsmouwen.

Maar dan hebben we buiten de horeca gerekend. De horeca heeft, zo lijkt het wel, twee doelen: ten eerste ons voorzien van fijne maaltijden en lekkere dranken en ten tweede het opwarmen van de buitenlucht (dit alles uiteraard zolang er geen lockdown heerst). Voor het eerste doel zijn de menukaart, het fornuis en de bierpomp uitgevonden, voor het tweede doel de terrasverwarmer. De terrasverwarmer is een apparaat waarmee de wolken worden verwarmd. Dit terwijl de overheid, ook die van onze stad, te pas en te onpas roept dat we vooral erg duurzaam moeten zijn en dat we liefst de duurzaamste stad van het land willen zijn. Ook worden wij burgers met zachte drang gestimuleerd om oude ruiten te vervangen door HR++glas, onze vloer te isoleren, onze vleesconsumptie te reduceren, onze benzine- of dieselauto te vervangen door een elektrisch exemplaar en om een warmtepomp te installeren. Terwijl dat dus allemaal wordt geroepen en gestimuleerd, mag de horeca gewoon met welwillende goedkeuring van diezelfde overheid doorgaan met het verwarmen van de wolken.

Het bontste geval van deze waanzin nam ik waar tijdens de voorvorige winter. Ik kwam rond elf uur ’s avonds op het station aan en wandelde naar huis. Lekker te voet door de mooie binnenstad. Het vroor een graad of vijf, zes en er stond een nare en gure noordoostenwind. Het was van dat winterweer waarbij je vroeger een oude krant onder je trui stopte voor een beetje extra isolatie. Ik liep over de Neude. Op de terrassen daar zat een vrolijk gezelschap aan het bier. In hemdsmouwen. U leest het goed: IN HEMDSMOUWEN! Bij krakende vorst en een snerpende noordooster. Mijn klomp brak. Waarom mag de horeca de wolken verwarmen terwijl u en ik kapitalen uitgeven om ons huis te isoleren? Wie het snapt mag het me uitleggen, ik garandeer echter niet dat ik het ga begrijpen. Het is van overheidswege gedoogde idiotie.