Van Zanen… the Battle

Toen ik de advertentie zag dat er veertig kunstenaars gezocht werden, om te strijden voor de opdracht om het traditionele burgemeestersportret te maken, twijfelde ik geen moment en schreef me meteen in. Met negentien kunstenaars kwam ik oog in oog met Jan van Zanen tijdens de eerste poseersessie op 13 oktober. Er kwam een goed moment dat Jan voor me stond, leunend op een statafel. Hij keek me recht aan en ik drukte af met mijn slimfoon. Mooi… want Jan was nogal beweeglijk voor een model. 

The battle had begun. Drie weken om een goede schets, of meerdere, in te leveren op uiterlijk 5 november. De foto van m’n slimfoon was gelukkig scherp en na wat fotowinkelen geschikt als ‘model’. Jan van Zanen had een statige pose maar dat vond ik te summier. Er moest wat bij. Zijn favoriete plek in Utrecht? Mooi. Dat zou de achtergrond kunnen worden maar dat vond ik nog te kaal. Ik dacht aan die dag dat heel Utrecht acuut op slot ging omdat een doorgesnoven gek in een tram om zich heen was gaan schieten. Een gitzwarte mijlpaal voor Jan van Zanen maar hoe visualiseer je dat naar iets wat niet al te luguber overkomt? Ik hoorde stemmetjes om me heen. Pssstt… dit was Jan z’n favoriete restaurant! Pssstt… hij heeft de Vuelta naar Utrecht gehaald! Et cetera. De schets werd zo geen standaard portret maar een reis. Een reis die tot een compositie leidde met de nodige details.

Na twee weken was de schets in potlood klaar. Nog een week te gaan. Balen. Veel te weinig tijd. Het werd geen Running maar Painting with the Devil. Elke dag, tot ik scheel keek en m’n penselen neer moest leggen. Mijn zoon van acht vond het allemaal machtig interessant want hij had z’n pappie (de beste kunstenaar van de héééle wereld!) nog nooit overdag zien schilderen. Wanneer begin je nou aan Van Zanen? Wanneer ga je nou die speciale eekhoorntjespenseel gebruiken?

‘Vrijdag 5 november om 10:30, dwong ik mezelf om te stoppen. Het was een rare week geweest. Op 29 oktober ging ik naar Van Piekeren in Kargadoor waar de vriendin van Jan van Piekeren ook mee blijkt te doen en enkele dagen hierna sta ik bij Swaak’s lijstenmakerij, naast een ingelijst werk (onzichtbaar door bobbeltjesplastic) van Luuk Huiskes. En verdomd… ik solliciteer op een basisschool waar een leraar-ondersteuner ook meedoet. Alsof ik een kinderwens had en overal zwangere vrouwen zag…’

Ik had wat te tonen. Niks helemaal uitgewerkt maar het moest maar want om 12:00 verstreek de deadline om mijn halffabricaat in te leveren. Opgelucht en gefrustreerd tegelijk wandelde ik naar het Stadskantoor. Balend dat ik niet meer kon laten zien maar wetend dat ik er alles aan gedaan had. Om 11:50 werd mijn werk allerhartelijkst ingenomen en kreeg mijn werk nummer 33. Eenmaal weer buiten, voelde ik me ineens doodmoe maar ook alsof er een last van mijn schouders was gevallen. Nu is het even tijd om uit te rusten en om Jan eventjes te vergeten… tot de jury er uit is.    

Hermanus

Utrecht, 8 november 2021.