Frontchauffeur

Vakantiebusblog: “Ik las een beetje angst in de mededeling van Qbuzz”

  • Door Redactie
  • |
  • 2 augustus 2020
  • |
  • 2 reacties

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Joy oohh joy. Vakantie! Of ik eraan toe was? Nou en of! En wat fijn dat we een vakantie in eigen land hadden geboekt. Gepakt en bezakt vertrokken we ruim op tijd naar Holwerd om de boot te pakken naar Ameland. Weg van de drukte van Utrecht en de steeds asocialer wordende mensen die denken dat alles weer normaal is. Even twee weken geen oranje gevangenis, geen interne mededelingen die ons blijven masseren op reorganisatie. Op naar het Noorden waar zelfs de bushaltes mooi zijn!  Het was begrijpelijk maar wel vreemd. Normaal overhandig je je reservering bij het loket voor de veerboot maar nu was het meteen:

‘Goedemiddag meneer Schuurmans.’ Ik schrok even van Big Brother…

‘Ehm… goedemiddag mevrouw.’ Big Sister dus…

We waren al gescand en konden plaatsnemen in de wachtrij. In tegenstelling tot vorig jaar werd ons dringend verzocht om tijdens de overvaart in de auto te blijven zitten. Begrijpelijk. Het was maar drie kwartiertjes dus dat moest te doen zijn. Vooraf nog even naar het toilet… met mondkapjesplicht. Dat was effe wennen want zo druk was het niet. Eenmaal op de Waddenzee konden blijkbaar veel mensen ook niet wennen. Veel mensen negeerden de voorschriften en gingen het dek op. Is het nou zo moeilijk?

Op Ameland meteen maar even inslaan bij de Jumbo in Nes en jezus… het was takkedruk daar. We voelden ons niet senang. Vakkenvullers die met z’n vieren op een klutje stonden te dollen met elkaar in krappe wandelgangen en veel klanten die zich weer in het oude normaal waanden. Versus mensen, inclusief de kassière, die hier bang voor waren en zonder een plicht al mondkapjes droegen. Dit werd het laatste Jumbo-bezoek van deze vakantie. Leve de Coop! De laptop was mee zodat ik kon schrijven en naarmate de woorden ‘vanwege het…’ het nieuws weer gingen overheersen, ging de TV lekker uit.

Ian had inmiddels al vastgesteld dat op Ameland ook elektrische bussen rijden en op een dag met iets minder mooi weer, maakten we een ritje van Hollum naar Ballum. Ian vindt ze het einde, vraag me niet waarom… Na vele maanden in een oranje gevangenis te hebben gezeten werd het een leerzaam ritje. 

We mochten gewoon voorin stappen! Mondkapje op weliswaar… maar hier werd ik al jaloers van. Gewoon kunnen groeten en een kaartje kunnen kopen. Wow! De verklaring was simpel. Hier reden ze dus wèl met spatschermen bij de cabine.  Je zag het amper maar verhips, het zat er echt. Van stevig plexiglas aan de post vastgemaakt met scharnieren zodat het gewoon open en dicht kon. We konden voorin zitten en zo kon Ian op mijn schoot, het elektronische dashboard goed in de gaten houden. 

‘Wow papa! Hij gaat nu 73… oohh… nu 79!’ Hij was in z’n nopjens en als hij dat is, ben ik dat ook. 

Het mondkapje was niet prettig… toegegeven… maar niet onoverkomelijk

Ik uitte mijn jaloezie en zo begon een leuk gesprekje met de chauffeuse. Daar werd ik ook weer jaloers van. Zomaar een praatje kunnen maken. Het mondkapje was niet prettig… toegegeven… maar niet onoverkomelijk en de chauffeuse deed bij elke halte haar eigen mondkapje voor. Als een soort van solidariteit met de passagier en om zo duidelijk te maken dat zij in ‘alleen samen’ geloofde in plaats van ‘samen alleen’.

Op Ameland hadden ze  zo geen last van zwartrijders, hielden controle en de mogelijkheid tot normaal contact. Dat bleek toen er een jongeman zonder mondkapje in wilde stappen. Hij stond wel stuntelig met de kraag van z’n jasje voor z’n bakkes maar de dame aan het stuur was onvermurwbaar. Hij kwam er niet in. Strak! 

Sapperloot! Het einde van deze heerlijke vakantie liep ten einde maar wat heerlijk om zo’n woord uit Pinkeltje van Dick Laan te herontdekken. We vonden ‘Pinkeltje in Artis’ (20ste druk uit 1980) op een boekenmarkt in een moderne kerk. Sterk vergeeld maar ik herinnerde me dat ik als kind, Pinkeltje erg leuk vond als mijn moeder het voorlas en besloot deze oude traditie voort te zetten. Bij het woord ‘sapperloot’ had ik moeite om het stemmetje wat ik had bedacht voor Pinkeltje, goed te houden, want ik fronste en lachte tegelijkertijd. Ian vond het prachtig en sinds avond één wil hij weten hoe het verder gaat. Na 68 jaar blijkt Pinkeltje nog steeds tot de fantasie van kinderen te spreken… en de mijne. Een uitdaging om bij elk dier een ander stemmetje te gebruiken… maar wel errug leuk!

Toen ik het thuis zag, was ik blij dat ik het niet op Ameland had gezien en gehoord

Minder mooi was dat ik weer terug naar de realiteit moest. Naar Utrecht om zelf Pinkeltje te spelen. Een kabouter met een stem maar één van de velen. Duizend verschillende Pinkeltjes werden tijdens mijn vakantie getrakteerd op een videoboodschap van de CEO van Qbuzz. Toen ik het thuis zag, was ik blij dat ik het niet op Ameland had gezien en gehoord. Nonchalant zittend op de voorste stoel van een bus… niks aan de hand, relaxed. Camera van voren… shot van de zijkant… een gelikt filmpje. Het werd niet gezegd maar dit is wat ik hoorde en zag:

‘We hadden al geen vet op de botten maar die kale botten zijn nu gemuteerd door de viruscrisis. Voor nu nog niks aan de hand door de steun van het rijk maar hoe dat in 2021 zal worden… geen idee… maar ik zit goed.’

Dit ging niet voorbij zonder media-aandacht. Die namen minder slagen om de arm en liepen al bommenleggend op zaken vooruit waardoor er als reactie weer een interne mededeling uit moest om wat tussen de regels was gezegd, te verzachten. Ik las er ook een beetje angst in. Angst dat Qbuzz in de nabije toekomst onder de provincie gaat vallen? Ik hoop het van ganser harte. 

De SP is in de politiek de enige partij die mijn zorgen deelt en Cem Laçin heeft inmiddels kamervragen gesteld. Ik houd het in de smiezen! Binnen drie weken dient staatssecretaris Stientje van Veldhoven, te reageren. Vooral de laatste vraag vond ik treffend – ‘Vindt u dat met dit soort uitwassen het failliet van “commercieel ov” wordt aangetoond, en dat we deze publieke dienst weer in publieke handen moeten krijgen? Zo nee, waarom niet en wat in deze situatie toont aan dat dit een functionerende markt is?’ – en kijk uit naar de reactie van Stientje.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

  

 

Auteur Redactie
Auteur

Redactie

Laat uw reactie achter

Reactie

2 reacties

  • Marien de Kamper schreef:

    Grappig dat je Qbuzz een oranje gevangenis noemt, het klopt wel want ook jij zit daar vast met gouden handboeien, een zeer goed salaris, veel vrije dagen. Interne mededelingen die zinspelen op een reorganisatie, ik zie ze over coronamaatregelen maar nog niet over een reorganisatie maar kunstenaars zien vaak andere dingen als de ‘normale’ mens, dat heet artistieke vrijheid geloof ik. En jouw grote wens om onder de provincie te vallen, het zou toch fantastisch zijn als je werkgever onbeperkt geld zou ontvangen om bussen en trams de weg op te sturen, terug naar 35 reserves op een dag om zeker te weten dat de bussen rijden en bestuurders voor ieder wissewasje vrij krijgen om op kosten van de gemeenschap hun boontjes te doppen. Laat de rest van de wereld zich maar lekker druk maken over kwaliteit en kwantiteit ‘wij’ zitten dan gelukkig safe. Blijf vooral commentaar geven op ons Qbuzz en het management, tot op heden betalen ze iedere 25e van de maand ons ruime salaris nog terwijl iedereen weet en kan zien dat dit absoluut niet betaald kan worden van de opbrengsten uit het vervoer van reizigers. Maar zoals bij veel bedrijven heeft de werkgever alleen plichten en hebben de werknemers alleen rechten.

  • Michael Schuurmans schreef:

    Goedendag Marien,

    Ik begrijp je reactie. Echter:

    – Die oranje gevangenis… dat is voor mij de cabine die afgezet is met oranje lint.
    – Onder de provincie zodat er geen gedoe meer is met aanbestedingen. Alle neuzen dezelfde kant op. Niet om de zoveel jaar weer nieuwe onrust. Al die reserves lijken me niet nodig.
    – Commentaar heb ik eigenlijk niet zoveel. Het meest eigenlijk om de nonchalance in sommige mededelingen. Ik ben blij met m’n loon en arbeidsvoorwaarden. Klaag ik niet over. En mijn plichten? Die vervul ik al jaren… veelal met plezier. Alleen de laatste maanden een stuk minder maar dat geldt voor iedereen. Op Ameland zag ik slechts dat het anders kan.
    – En als laatste… die reorganisatie komt er, als de NOW-regeling niet voortgezet wordt. Alleen m.i. iets te vroeg om over te gaan reppen.

    Hartelijke groet,

    Michael.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *