Moesmania

Utrecht can be heroes, just for one day…

"Dierbare burgervader, u was iedereen voor met het goede voorbeeld" (foto: Luuk Huiskes)

Heroes, en dat waren we, Utrecht, de Utrechters, Utrechtenaren – en iedereen die maar wil aanschuiven in de waaier van erin-gemokerde marketing motto’s als inclusiviteit en diversiteit.

Het leek wel een feestweek, deze prelude tot Carnaval dat, net als Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Pasen, Hemelvaart, Pinksteren en Kerstmis – in het kader van de hierboven vermelde -si- en -viteiten, blijkt te zijn geüniformeerd tot verkleedfeest.

Kan het surreëler?

Zonder dollen – afgelopen long weekend was een grandioze voorzetting van een fraaie start in de Stadsschouwburg van MoesMánia2020 op 6 januari jl., de honderdelfde geboortedag van Johannes Hendrikus Moesman. Hij verdiende zijn brood als Spoorhaas, als klein radertje in ons nationale openbaar vervoersnetwerk per treinrails. Daarnaast, om zijn zeer bescheiden inkomen aan te vullen opdat wijnglazen konden klinken en Franse kazen konden lopen, tekende, schilderde, kalligrafeerde, ontwierp hij naast het spoorboekje overdag, in zijn bureaulade en in de avonduren vormen en teksten voor iedereen die wat nodig had om zich te onderscheiden van een ander. Van slagersvakschool, tandheelkundige en andere genootschappen, bakker Van Gendt, disputen, studentencorps, menu’s, oorkondes, wenskaarten tot bioscoopreclameplaatjes. 

Vieze dingen? Studiereizen door dromenland waren het

O ja, naakten en surrealistische schilderijen deed hij natuurlijk ook, maar dat was voor z’n plezier. Enge griezeldingen? Vieze dingen? Studiereizen door dromenland waren het. Je zou ze bijna vergeten, maar wellicht was de schilder Moesman glad vergeten als hij niet Het gerucht had gemaakt, het schilderij dat zoveel aandacht scoorde omdat het werd geweerd van exposities en zelfs op last van een burgemeester in 1947 van een grote tentoonstelling werd verwijderd toen een paar durfals van Kunstliefde het lef hadden gehad het toch op te hangen. Het schilderij dat over de hele wereld wordt herkend als de blootgebilde dame op een opoefiets met viool achterop, maar waarvan weinigen de naam van de kunstenaar kennen.

Na de opening op Valentijnsdag (wat gaan we daarvoor bedenken om die dag inclusief en divers te maken?) van de meer dan spectaculaire expositie De tranen van Eros waarmee het Centraal Museum niet alleen zichzelf maar ook zijn evenknieën, zelfs bovenknieën overstijgt, werd er, toen het al aardig donker werd, een expositie in KuuB gevernissageerd, waar in discrete maar desondanks rode privécabines waaghalzen konden smullen van kinky stuff met in de hoofdslachtofferrollen heren met gestriemde billen en Helmut Newton-achtige gespiernaakte heldinnen, soms een zweepje tussen de tanden, soms in een vervaarlijke duiksprong makend vanuit een ingenieus ogende installatie van koorden, riemen en buizen, richting opgericht lid van een aan een stoeltje gekluisterd manspersoon in vol ornaakt zonder verdere opsmuk.

Inmiddels wordt de dienst uitgemaakt door de Nieuwe Cultuurkamer

Het is niet moeilijk om af te dwalen. Afgelopen zaterdag was een heel bijzondere dag, niet alleen voor Utrecht, MoesMánia2020 en aanhang, maar vooral door een statement van burgemeester Jan van Zanen die alles goed maakte wat door een voorganger in diens benarde en in corset geperste tijdsgewricht was fout gegaan. Tot grote vreugde van alle aanwezigen ontving hij als een echte burgervader in een bomvolle Grote Trouwzaal van het oude Stadhuis Het gerucht met woorden die streelden en gebaren die verdacht veel op omarming zoniet omhelzing leken. Voordat het zover was, liet Joop ‘Dwarsligger’ Moesman nog een onvermoede kant zien met een alaafgroet, als Prins Carnaval – pardon, Prins Verkleedfeest – ondersteund door De Tegenwind, een voortreffelijk trommel- en blazersteam, van alle markten thuis. Hoogste tijd om te ontsnappen uit wat verdacht veel op een verslag van een schoolreisje door een enthousiaste scholier begint te lijken. Snel weer naar de wereld die een tranendal is (citaat J.H. Moesman) en eens goed laten indalen hoe het eigenlijk met het Utrechtse (Nederlandse?) cultuurbeleid is gegaan sinds 1947. Niet bepaald ten faveure van de kunst, moeten we vaststellen. Na jaren van geschuif met potjes die worden geleegd in een andere pot, wordt inmiddels de dienst uitgemaakt door de Nieuwe Cultuurkamer waar zilveren tongen lispelen dat kunst inderdaad slechts een linkse hobby is. Gemakshalve wordt in deze filosofie, zonder te verwijzen naar wat in andere tijden ‘Umwertung’ werd genoemd, voorbijgegaan aan het bizarre feit dat talloze talentvolle leerlingen met aanleg om out of the box te denken door een leger van professioneel geschoolden in heuse instituten, jarenlang voor veel geld worden opgeleid voor het vak van – ja wat eigenlijk? – kunstenaar? – linkse hobbyist? 

Een omarming, zo niet een omhelzing

O Hanneke Bouwsema, where are you, now that we really need you?

Hijgerige marketeers overtuigden raad en college dat ‘Utrecht een merk is’ dat verdient goed verkocht te worden. Culturele evenementen als -Zondagen (O Hanneke Bouwsema, where are you, now that we really need you?) worden weggefoezeld – jaja, rustig maar, afgelopen zondag werd het predikaat gebruikt om kinderen in emmertjesbrigade boeken te laten verhuizen van de oude naar de nieuwe bibliotheek – big deal, reuze leuk! 

OK, ik geef het toe: we hebben enorm genoten van de kindjes die, met hun ouders naar de Neude lopend, en geconfronteerd met Het gerucht in de etalage van Galerie Waterbolk waar tijdens MoesMánia2020 een atelierimpressie rond Moesman is ingericht, opgetogen riepen: BILLUUH!!!

Dierbare burgervader, u was iedereen voor met het goede voorbeeld. Ongelofelijk bedankt, het was bijna groter nog dan het vuurwerkverbod – Kanjerjan!

Felix Visser, voorzitter van de Stg Muzum, organisator van MoesMánia2020, stiefzoon van Moesman tussen 1947 en ± 1960.

Logo De Nuk
Auteur

Felix Visser

Laat uw reactie achter

Reactie

3 reacties

  • Francis schreef:

    Uit mijn hart gegrepen dit stuk. De nieuwe directeur Utrecht Marketing toonde zich diep onder de indruk van de kindertjes die met boeken door stad sjouwden. Hij noemde het een supergave Culturele Zondag. Dan moet je wel lef hebben. De Culturele Zondag bestaat niet meer, het is niet anders. Utrecht Marketing, en zeker deze directeur, heeft voor het komend jaar maar een missie: de Vuelta. Ondersteuning van cultuur staat niet meer op de agenda. Dat is vermoedelijk niet supergaaf genoeg.

  • Bart schreef:

    Gezocht: directeur Utrecht Marketing met visie.

  • Loes schreef:

    Mooi stuk en zo is het

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *