Slakken

In ons tuinderscomplex tussen de Zonstraat en Abstederdijk zien we de laatste jaren in het natte seizoen steeds vaker plassen ontstaan. Op de paden maar ook in sommige tuinen. Met het langste natte seizoen in de ruim 40 jaar dat de tuindersvereniging bestaat,  was het niet echt verrassend dat we meer plassen water hadden dan ooit.

Dat zoiets een aantrekkingskracht heeft op slakken verbaasde evenmin. Maar de hoeveelheid was de afgelopen weken wel heel extreem. Eind februari had ik 5 rijen tuinbonen in de grond gelegd en begin maart het eerste veldje raapstelen gezaaid. Raapstelen ontkiemen lekker snel en ik zat me al op een maaltje te verheugen toen ik ze richting de 10 centimeter zag groeien. Maar twee dagen later kon ik zelfs geen worteltje raapsteel meer in de grond vinden en de tuinbonen hebben zich nimmer boven de grond vertoond.

Met een handharkje haalde ik een beetje grond weg: er bleken zoveel babynaaktslakjes in de grond te liggen, dat er bijna geen verschil te zien was tussen een korrel aarde en een slakje. I.p.v. nieuwe gewassen te zaaien plaatste ik lege yoghurtemmertjes van een liter in de grond en goot er een laagje van 3 a 4 cm bier in. Een paar dagen later zat er vrijwel geen druppel bier meer in de emmertjes, maar was het een dikke laag dode slakjes geworden. Van het eerste emmertje dat ik leegde op de composthoop maakte ik een foto die ik plaatste in de groepsapp van de tuindersvereniging. Wekenlang ging het in die groepsapp alleen nog over slakken. Een greep uit de tips die de tuinders elkaar gaven om onze planten te beschermen:  dikke laag eierdoppen, cacao doppen, koffieprut, zand, zout, gier van uien en knoflook, slakkenvallen met dakjes tegen de regen die het bier verdunnen, een mengsel van gedroogd gist met suiker i.p.v. bier enz. enz.. Niets hielp echt en ik bleef mijn emmertjes bier verversen. Vorige week kwam de eerste tuinder met het bericht dat de slakkenvraat in zijn tuin leek te stabiliseren en ook mijn vallen zitten voor het eerst  minder vol. Nu het eindelijk droger lijkt te worden, ga ik deze week maar eens flink zaaien. En het zaaigoed beschermen tegen slakken en.. vogelvraat 😉

Eigenlijk ging ik er vanuit dat de extreme hoeveelheid slakken een nationaal probleem was. Maar navraag bij tuinders elders in het land en bij diverse tuindersverenigingen in en rond Utrecht leerde dat het niet het geval is.

Toen een paar weken geleden een bewoner van de Zonstraat zijn huis moest verlaten en tijdelijke huisvesting elders betrok, viel het kwartje. Zijn huis op de begane grond bleek namelijk onbewoonbaar geworden door een hoge grondwaterstand.  Ik vrees dat meer bewoners aan de Zonstraat daar last van hebben of gaan krijgen.  De tuinen van de Zonstraatbewoners grenzen aan ons tuinderscomplex, een laag gelegen stuk grond langs riviertje de Minstroom, waarvan het water ook al maandenlang zeer hoog staat. 

Klein en groot leed begint ook in onze stad de klimaatverandering te illustreren.