Robin en Jelle: “Net als Charlie houden we van een hapje en een aai”

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de serie “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Robin van Essen en Jelle Raap zijn de ochtend-ouders van Charlie, een donker bruine Labrador. Iedere dag van de week, behalve in het weekend, lopen ze hun rondje Zocherpark met Charlie. Om half negen stipt, weer of geen weer, laten zij zich binnen op de Nieuwegracht om Charlie op te halen.

Even voorstellen.

Robin van Essen, verhuisde slecht tweemaal in zijn leven. Van Zeist, waar hij opgroeide, naar een studentenhuis in de Kerkstraat en van daaruit naar zijn huis aan de Werf onder de Twijnstraat. Hij liep ‘s nachts, net afgestudeerd aan de HEAO in Amsterdam met een baan bij de ABN, licht aangeschoten langs een makelaar op de Maliebaan toen hij zijn huidige huis in de verkoop zag. Hij kende de plek aan de Werf omdat een oud schoolvriendinnetje aan de overkant woonde: in de stad maar aan het water. Hij was op slag nuchter, ging kijken en belde de volgende ochtend de makelaar net zolang tot er opgenomen werd. Hij nam een “optie”, zonder te weten wat dat betekende en werd eigenaar van het huis waar hij nu al tweeëntwintig jaar woont. Langzaam raakte Robin betrokken bij de buurt. Er werden altijd al veel sociale activiteiten, van borrel tot barbecue, georganiseerd door het Buurtcomité Twijnstraat en omstreken. Het sociale gebeuren was belangrijk: bij het overlijden van een buurtbewoners werden erehagen gevormd. Er was veel achterstallig onderhoud, waar Robin en andere buren zich op storten. Dat onderhoudsgroepje ging samen met het Buurtcomité. Ook werd de herinrichting van de Twijnstraat mogelijk gemaakt met auto’s aan één kant, lantaarns aan de muur. Onlangs vond de herinrichting van de Tolsteegbrug en -barrière als sluitstuk plaats. “In de 22 jaar dat ik hier nu woon hebben we aardig wat met elkaar bereikt, maar je kunt het niet iedereen naar de zin maken”.

Jelle Raap, komt uit Zwolle en maakte als jongen al filmpjes van zijn skatende vriendjes en wist al snel dat hij hiermee wilde doorgaan. De keuze was de filmacademie in Amsterdam of de HKU hier in Utrecht. Hij koos voor Utrecht omdat hij de stad vriendelijker vond dan Amsterdam. Hij vond een studentenkamer onder de rook van de Douwe Egberts fabriek, maar sinds hij Robin leerde kennen, nu twee jaar geleden, zit hij meer aan de Werf dan in de koffielucht. Het was liefde op het eerste gezicht. ” Leeftijd technisch was het makkelijker geweest wanneer Robin tien jaar jonger was geweest en ik tien jaar ouder. Maar we hebben het erg gezellig samen, het is goed zo”. Jelle studeert AVM (Audiovisual Media) zeg maar “Film” aan de HKU. “Ik werk aan grotere producties mee, maak lange dagen van soms wel zestien uur, maar de passie blijft. Ik mocht stage lopen als belichter bij “Mocro Maffia”, dat vond ik erg leuk. Maar ik hou ook van kortere projecten en niet alleen film of fotografie gerelateerd, zo doe ik nu een cursus machinaal borduren. Ik hou ervan om het beeld het verhaal te laten vertellen, uitdrukking te geven aan een bepaalde emotie. Ik wil door middel van film en fotografie een laag aanraken die je met woorden niet kan bereiken”.

Hoe komen jullie aan Charlie?

Zowel Robin als Jelle wilden graag een hond toen zij nog thuis woonden, maar verder dan een hamster en een goudvis kwamen zij niet. Robin had met zijn ex-vriend een donker bruine labrador die ze als pup hadden gekregen. Zij heette Sosa maar luisterde eigenlijk naar alles. ”Toen wij uit elkaar gingen en een co-ouderschap voor Sosa hadden, luisterde zij zelfs naar “hond van gescheiden ouders”, tot verbazing van mensen in het park. Drie jaar geleden is zij overleden en een gedeelde hond kun je moeilijk vervangen omdat dat nu eenmaal zo is gegroeid. Jelle en ik maakten iedere avond een wandeling en we zagen Annemiek, die wij kenden van het “Gastheerschap & Cultuur” (clubje Museumkwartier bewoners dat met elkaar rondleidingen, borrels en etentjes organiseert, red.) bijna als een oud vrouwtje in de regen strompelen. Ze had een hernia en een pup, een donker bruine labrador die naar de naam Charlie luistert. We hadden elkaar een tijdje niet gezien en de aanschaf van de pup gemist. We vroegen of we haar konden helpen en de volgende dag stonden we al voor haar deur om de hond uit te laten. Dat hebben we zo gehouden ook toen de hernia genezen was. Het is een stok achter de deur om het huis uit te gaan ook als het regent en koud is. Om half negen de hond uitlaten, daarna een kopje koffie met Annemiek en haar vriend Henk en om tien uur achter de laptop.

“Charlie begint de dag met ons omdat wij haar uit haar bench laten en is daar helemaal aan gewend. We passen ook op Charlie wanneer haar “baasjes” weg moeten en nemen haar dan mee naar huis. Het is niet alleen heel handig voor Annemiek en Henk, maar wij zijn heel blij dat we haar mogen lenen. Door Charlie hebben we er hele goede vrienden bij gekregen. Bij het kopje koffie na het uitlaten worden zware gesprekken niet gemeden, maar vaak ook een luchtige praatjes over van alles en nog wat. Als tegenprestatie voor de zorg voor Charlie kookt Annemiek af en toe voor ons en dat is een heerlijke beloning want zij kan fantastisch koken”.

Waar laten jullie Charlie uit?

“ Niet zo ver weg: meestal rondje Singel en dan naar het hondenveldje onder de “Sonnenborgh”, eigenlijk iedere dag hetzelfde. Met Sosa gingen we naar de Hilversumse hei, naar het strand of naar het Zeister Bos. Wandelen met een hond is niet echt doorstappen en dat zou wel mogen met de nodige Corona-kilo’s”, zegt Robin op zijn buik kloppend.

Lijken jullie op Charlie of Charlie op jullie?

“Jelle: ”Jij zegt ook nooit nee tegen een lekker hapje.” “En jij wordt graag geaaid’, voegt Robin eraan toe. “We lopen alle drie in het park om te socialiseren: wij leren steeds meer mensen kennen en Charlie krijgt ook steeds meer hondenvrienden. We kennen inmiddels alle namen van de honden en van de meeste baasjes. Er zijn Charlie vriendjes en Robin en Jelle vriendjes, mensen waar wij naar uitkijken en honden waar Charlie graag mee speelt en helemaal gek op is. Zij kan soms een ongeleid projectiel zijn, maar het is een heel lief beest waar geen greintje kwaad bij zit en daarin lijken wij op elkaar. Door Charlie zijn we ook bevriend geraakt met enkele zwervers in het park en wanneer ze ons zien lopen zonder de hond dan roepen ze: Waar is Charlie?’’