Gisteren liep ik over de Neude. Achter een tijdelijke omheining van bouwhekken stond daar een aantal pallets met daarop stoeptegels in de bekende maat van 30 x 30 centimeter. Kennelijk is men ergens in de buurt bezig met bestratingswerkzaamheden. De tegels waren aan de bovenzijde wit en voorzien van een aantal ribbels. Het zijn blindentegels, die in stroken in de trottoirs worden gelegd zodat blinden en slechtzienden er met behulp van hun stok een zekere richting aan kunnen ontlenen en ze zich niet in het zichtledige verliezen. Op plaatsen waar men kan afslaan, oversteken of zich naar de bushalte wenden, worden de ribbels vervangen door knobbels. Ik weet niet wie deze ribbel- en knobbeltegels heeft uitgevonden, maar van mij mag deze geniale geest een Nobelprijs krijgen. Of dat dan die voor de Geneeskunde of de Vrede moet zijn, laat ik graag aan het comité in Stockholm over. Je moet je niet overal mee willen bemoeien.
Als je er niet op let, zie je die ribbellijnen tijdens het rondwandelen helemaal niet. Soms voel je ze wel tijdens het lopen – het hangt een beetje af van het soort schoeisel dat je draagt. Maar normaliter loopt de wandelaar zonder er veel erg in te hebben door de stad. Dat kan totaal geen kwaad, integendeel, je kunt niet op alles letten. We lopen ook door de stad zonder erg te hebben in elke plak kauwgom, iedere pol straatgras of elke studentenfiets.
Maar hier wil ik een nuance aanbrengen: je moet er juist wél op letten zodra je je fiets ergens wilt wegzetten of wanneer je een vuilcontainer aan de straat zet. Opvallend vaak staan die dingen namelijk niet naast, maar óp de blindenstrook. Vreemd is dat. Toen ik er met iemand over sprak, vertelde ze mij dat het soms wel lijkt alsof die ribbelstroken kleverig zijn. Als een ouderwetse vliegenstrook. Als dubbelzijdig plakband. Als de helft van het klittenband, het deel met de haakjes, waar kledingpluisjes hardnekkig op blijven vastzitten. Het is zo geen blindenstrook, het is een plakstrook. Alleen kleven er geen dode vliegen aan en geen kledingpluisjes, maar zijn het rijen fietsen, groepjes vuilniscontainers, uitgestalde driehoeksborden, auto’s, gemeentelijke bloembakken en ander urbaan zwerfgoed.
Wat kun je er tegen doen? Ik zou het niet weten. Je zou de blindenstroken knalgeel kunnen maken, net als wegmarkeringsstroken tijdens werkzaamheden. Dat zal wel niet veel helpen. Je kunt er bordjes bij zetten: BLINDENSTROOK VRIJ LATEN AUB. Dat zal ook niet helpen want de gemiddelde wandelaar leest niet elk bordje (trouwens, als je dat wel zou doen, duurde een ommetje twee keer zo lang). Je kunt een aantal gemeentelijke handhavers laten rondlopen en alle zooi er telkens van af laten zetten. Daar is geen budget voor. Je kunt er een stukje in De NUK over schrijven, met wat foto’s erbij. Dat doe ik dan maar. Maar of het helpt?
Wat kan helpen is als meer burgers het initiatief zouden nemen, om zo’n fiets op te pakken en die ergens anders neer te zetten. Dat voorkomt helaas niet dat uitgerekend de gemeente op zulke ribbels gaat staan, maar alle beetjes helpen.
Zelf doe ik het met enige regelmaat op de Twijnstraat. Daar zijn weliswaar geen ribbels voor visueel gehandicapten (geloof ik) maar ik wind me er ook over op dat lieden hun fiets pontificaal op het trottoir parkeren zodat iedereen er omheen moet lopen. En als je tijd hebt, is het ook vermakelijk om op gepaste afstand de paniek in de ogen te zien als men de AH uitkomt, en de fiets ‘kwijt’ is.
Ja, er zou hier veel beter op gehandhaafd moeten worden.
Het is triest om te zien hoeveel “voorwerpen” op de blindengeleidestrook worden geplaatst en inderdaad ook door medewerkers gemeente. Terwijl die stroken zoveel kunnen betekenen voor slechtzienden en blinden mensen.
Een strenger beleid zou hier op z’n plaats zijn.
Ik denk niet dat veel mensen zich hiervan bewust zijn. Het is dus goed dat er in dit artikel op gewezen wordt. Of het helpt? Bij mij wel.
Beste Jelle,
Goed dat je hier over schrijft. Je zou ook eens foto’s kunnen maken van invalidenparkeerplaatsen bij winkelcentra. Op de invalidenplaatsen bij de AH (winkelcentrum De Gaard), staan regelmatig mensen die het niet zo nauw nemen met de rechten van gehandicapten. Laatst vertrok een mevrouw pas nadat ik haar beloofde dat ik haar op de foto zou zetten. En weg was ze. Even treuzelde ze nog, ze keek, maar zag dat ik bleef staan. Toen reed ze pas echt weg.
Het is doorgeschoten gemakzucht. Er is plek, dus die plek is er voor mij. Het is een van de manieren waarop mensen laten zien dat belangen van een ander hen geen reet meer kan schelen. Deels is het onoplettendheid, deels is het ‘o, daar staan al fietsen’, maar het begint altijd met bewust geen rekening houden met andere mensen.
Het enige wat m.i. helpt is elkaar aanspreken als we zien dat iemand iets doet wat niet hoort. In de dorpen en wijken van de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw was dat heel normaal. Als je geen rekening met anderen hield werd je aangesproken. Dat was tegenspraak door en van mensen die je kenden, of je familie kenden. Dus trok je je dat aan. Door de versnippering en fragmentatie van de samenleving kennen we in de openbare ruimte niemand meer. Dat heeft de waarde van tegenspraak waar je je iets van aantrekt sterk ondergraven.
Het enige wat we kunnen doen dat we afspreken dat we altijd en iedereen corrigeren. Dat zal heel wat reuring geven, maar als we dat lang genoeg volhouden, wordt rekening houden met elkaar weer ons basisgedrag.
Hufterigheid!!!
En gemeente vergeet daarop te handhaven!
Wel de parkeerplaatsen inpikken! maar helaas niet de handicap!
Wat een egoïsten.,
Wat het beste helpt is een TV-programmamaker eraan zetten die van het met een blindenstok geblinddoekt door de Utrechtse binnenstad lopen een evenement maakt in het kader van een spelprogramma. Of dat studentenverenigingen het deel maken van de introductieweken en ontgroeningsrituelen. Want SOLGU en activistische binnenstadsbewoners neemt de wijkwethouder Klaas Verschuure niet serieus, dus is er rumoer in de media nodig.