Mijn hond en ik

Pidras is de gouden medaille die Ingrid den Daas verdient

Ingrid en Pidras

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Binnen de hondengemeenschap in het Zocherpark kenden we allemaal Ingrid en Simon den Daas met hun hond Higgins. Wij vonden dat Ingrid een gouden medaille verdiende voor het geduld dat zij met haar Higgins had. Wilde de hond niet door het park maar aan de overkant van de singel lopen dat deed Ingrid dat. Wilde Higgins niet uit zonder haar man Simon dan liepen ze met z’n drietjes. Higgins was als pup opgevangen in een shelter in Bulgarije en via de stichting RSRD( Rudozem Street Dog Rescue) naar Nederland gekomen. Maar zoals zoveel honden die uit het buitenland komen bleek hij niet de schattige pup te zijn die Ingrid en Simon in huis haalden, maar een angstige hond die niet goed gesocialiseerd was en ongewenste trekjes vertoonde.

Na zes jaar moest afscheid van Higgins genomen worden

Hij was dol op ons maar wij waren de enige mensen die hij vertrouwde

”Ik had de hoop en de overtuiging dat het mij ging lukken, maar Higgins bleek een hond te zijn, die veel te waaks en te beschermend werd. Hij was dol op ons maar wij waren de enige mensen die hij vertrouwde en voor bezoek en zelfs voor onze kinderen was het een enge grommende hond. Na zes jaar was het genoeg, de dierenarts adviseerde ons om hem in te laten slapen. Maar daar hebben we over geaarzeld en gelukkig vonden we een plekje bij zijn voormalige baas waar hij nu buiten leeft in een roedel van vijf honden en hij maakt het goed. Ik vroeg mij vaak af of ik het allemaal wel goed had gedaan, maar dat heeft Simon mij verboden. “Jij hebt alles geprobeerd wat je maar kon bedenken maar Higgins was geen normale hond, het bleef water naar de zee dragen.  Daarna wilde ik geen hond meer, maar Simon bleef maar zoeken naar een hondje ditmaal van een gerenommeerde fokker. Onze dochter belde: “Ik heb een klein hondje voor jullie gevonden, maar jullie moeten wel meteen gaan kijken anders is hij weg. Samen stapten we in de auto naar Almere, waar een nestje Havanezers opgroeide met hun moeder. Je komt, ziet en gaat overstag .De mensen die aanvankelijk het hondje wilden hebben, hadden zich teruggetrokken en wij waren dolblij. Zo kwam Pidras bij ons.” 

Met dalmatiër Timme

Ben je opgegroeid met honden? 

“We woonden in Lochem en toen ik nog een baby was hadden we een hond Juno die ik alleen maar ken van foto’s en verhalen. Daarna vond mijn moeder het te druk in een gezin met drie opgroeiende kinderen. Direct na mijn middelbare school ben ik als au pair gaan werken in de buurt van Londen. Toen ik daar was kreeg het gezin een zwarte labrador pup en hij groeide samen met de kinderen op. Daar dacht ik, wanneer ik op mijzelf woon dan wil ik ook een hond. Ik ging verpleegkunde studeren in het AZU aan de Catharijnesingel, ontmoette Simon en we trouwden. We kregen ons eerste kind, onze dochter Barbara en namen een bastaard dalmatiër, Timme. Ik had geen kaas gegeten van een hond opvoeden, maar het bleek een hele lieve hond. Hij vond alles goed wat de kinderen met hem deden, zelfs krulspelden in zijn korte vacht. Hij is vijftien jaar bij ons geweest en daarna werkten we allebei en was er domweg even te weinig tijd voor een hond.”

“We kwamen in rustiger vaarwater en het werd weer tijd voor een hond”

“Na de geboorte van Barbara was ik even gestopt met mijn werk als verpleegkundige om daarna de draad weer op te pakken in het Ooglijdersgasthuis, Ik realiseerde me dat ik deze zware baan niet tot mijn vijfenzestigste zou volhouden en ben ik sociale pedagogiek gaan studeren. Na mijn doctoraal doceerde ik psychologie aan de opleiding verpleegkunde van het Academisch Ziekenhuis en werd projectmanager bij het onderzoek naar baarmoederhalskanker. Toen ik achtenvijftig was hield deze baan op te bestaan en besloot ik iets heel anders te gaan doen, Geschiedenis had altijd al mijn interesse en ik werd gids bij Kerken Kijken Utrecht. Als voormalig manager nam ik zitting in het bestuur van Oud Utrecht en schreef de cursussen “Leer mij Utrecht kennen” en Leer mij Utrecht beter kennen voor het “Gilde Utrecht”. In 1998 verkocht Simon zijn drukkerij aan de Oude Kamp en we verbouwden de drukkerij tot woonhuis. We kwamen in rustiger vaarwater en het werd weer tijd voor een hond. Toen kwam Higgins op ons pad en nu, na zes jaar, hebben we Pidras.” 

Waarom een Havanezer? 

“Eigenlijk kozen we niet bewust voor het ras maar hij kwam op ons pad. Het zijn vrolijke, aanhankelijke en vooral zachtaardige honden. Maar ook heel slim en leergierig. Ze zijn erg op menselijk gezelschap gesteld en Pidras verdraagt kinderen prima. Dat konden we wel even gebruiken na Higgins. Hij is nu vier en een halve maand en hij schoof moeiteloos in ons huishouden. Zijn naam, hem gegeven door de fokker: Petrus is waarschijnlijk Grieks.  Zo heb ik nu een Simon en een Petrus in huis. We twijfelden even over een pup, we zijn tenslotte niet meer zo piep, maar onze dochter beloofde ons Pidras te nemen mochten wij niet meer voor hem kunnen zorgen. We zijn dolblij dat er weer een hond bij ons is.” 

Hondenetiquette 

“Het valt mij wel op dat er zoveel nieuwe honden in het park lopen de laatste tijd. Nieuwe honden met nieuwe baasjes, die duidelijk geen “hondenervaring” hebben. Het lijkt wel alsof men de “hondenetiquette” nog niet kent. Pidras was nog een heel kleine pup, die schrok wanneer er een grote hond op hem afvloog. Ervaren baasjes weten dat zo’n pup nog heel kwetsbaar is, maar nu moest ik hem optillen. “U moet hem niet optillen”, werd mij dan vaak verweten, maar dat maak ik zelf wel uit! Let op je hond, loop niet te bellen en zorg niet voor overlast, dat moest ik even kwijt.”   

Lijk jij op je hond of je hond op jou? 

“Het is een mannetje, hè? ”lacht Ingrid. In het begin trok hij erg naar mij, maar hij gaat nu ook naar Simon toe, dat komt helemaal goed. Waar we allebei erg van houden is wandelen, de stukken worden steeds langer nu. Pidras voelt echt als een cadeautje.” Hij is de gouden medaille die Ingrid verdient na Higgins, voeg ik aan haar verhaal toe. 

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *