Personeel gezocht

Laatst liep ik voor een paar boodschappen de Nachtegaalstraat op en neer. Over het zuidelijk trottoir heen en over de noordelijke stoep weer terug. De beoogde aankopen waren succesvol, dat wil zeggen, de blauwe grootgrutter en de daar tegenover gevestigde scharrelslager hadden wat ik zocht. Dat ik vervolgens licht verbaasd huiswaarts keerde, had dus niets met de boodschappen te maken, maar met de mededelingen die ik onderweg tegenkwam. Bij maar liefst zeven (7!) zaken waaraan ik voorbij was gelopen zocht men personeel. ‘Wij zoeken personeel’, ‘we are hiring’, ‘word onze collega!’ stond op de ramen van die zeven bedrijven te lezen. Je ziet dergelijke oproepen trouwens overal, bij de horeca, bij de detailhandel, bij loodgieters, bij transportbedrijven. Op winkelruiten, op driehoeksborden of achterop de vrachtauto. Het is niet te begrijpen dat er überhaupt nog mensen zonder werk zitten (maar ik ben dan ook geen econoom).

Op Schiphol komen ze honderden mensen tekort, zo werd onlangs weer pijnlijk duidelijk. In de zorg komen ze duizenden handjes-aan-het-bed tekort. Het onderwijs piept en kraakt bij gebrek aan personeel, de kinderopvang ook en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Tegelijkertijd wemelt het van de shitbanen. Duizenden vooral jonge mensen verdienen een onderbetaalde boterham als flitsbezorger voor een van de zogeheten darkstores of rijden als pizzakoerier maaltijden rond (voor zover je een pizza een maaltijd kunt noemen, maar die discussie doen we misschien een andere keer). Het moeten toch wel begerenswaardige bijbanen zijn, want anders deed niemand het, dat jakkerende rondfietsen op e-bikes, gehuld in lelijke roze of oranje jacks. Hoe komt het toch dat onze maatschappij zo is afgegleden dat we met z’n allen te beroerd zijn om zelf even onze boodschappen te doen of om zelf een eenvoudige maaltijd te bereiden? Om desnoods een diepvriespizza in de oven te schuiven (voor zover je een diepvriespizza een maaltijd kunt noemen, maar nu verval ik in herhaling).

Hier is dus iets onevenwichtigs te zien. Aan de ene kant roept de hele maatschappij om werkkrachten, aan de andere kant zijn er duizenden mensen bezig met volstrekt onzinnig werk. Die zouden ook best iets anders kunnen doen, in plaats van een paar zakken chips en een sixpack bier naar een studentenhuis brengen of met een langzaam afkoelende pizza in een rugzak door de stad te fietsen. 

De gemiddelde jakkerkoerier ziend, lijken me dat geen mensen die niet ook iets anders zouden kunnen doen. Het zou niet alleen een deel van het personeelstekort oplossen, het zou de stad voor de voetgangers en de normale fietsers ook een stuk veiliger maken. Voor henzelf ook trouwens, want jakkerkoeriers zijn onevenredig vaak bij ongelukken betrokken. En dan komen ze in het ziekenhuis terecht waar ze beter zelf hadden kunnen werken.