Paul van Rompu en Miles: “We zijn allebei knap eigenwijs”

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de serie “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Een paar maanden geleden kwam ik Paul van Rompu tegen met zijn jonge witte herder Miles. Ik stelde onze hond aan hen voor: “Dit is Crosby, naar David Crosby. Hij schreef het liedje “Almost cut my Hair”. ”Dit is Miles, naar Miles Davis”, antwoordde Paul . Hij vertelde dat hij nog iemand heeft ontmoet met een hond die Art heet en ook een baasje met een hond die luistert naar de naam Louis. “Ze kunnen wel een combo met elkaar gaan vormen.” “Dan ken ik nog een Bowie”, wist ik eraan toe te voegen.

Even voorstellen:

Paul van Rompu (1954), geboren in Delft als jongste kind in een huisartsengezin, ging fysiotherapie studeren in Utrecht en woonde in zijn studententijd aan de Nieuwegracht 79. Nu is hij weer terug op de gracht, schuin tegenover het pand waar hij als student woonde. ”In mijn studententijd was ik lid van de Utrechtse Smalfilm Amateurs, we filmden met grote VHS-camera’s en schreven zelf de scenario’s. Ik studeerde af en werkte als fysiotherapeut, maar was niet tevreden, ik miste de creativiteit in mijn werk. Ik besloot om van het filmen mijn beroep te maken, volgde een opleiding en begon met kinderprogramma’s, later informatieve programma’s en Schooltelevisie voor de publieke omroep. Ik maakte semi-wetenschappelijke programma’s waarin ik topsporters volgden, niet alleen hun trainingen en hun voeding, maar ook de sociale en de wetenschappelijke componenten van het topsport bedrijven.

Het zou de aanloop worden tot mijn huidige coachingspraktijk. Wat beweegt mensen en wat remt ze af? Ik had jarenlang een eigen productiebedrijf. In 1999 werd ons tweede kind geboren, ik was nooit meer thuis altijd op locatie aan het filmen of aan het monteren. Ik volgde al programma’s over leiderschap en besloot om trainingen te gaan geven en te gaan coachen. Ik begon een eigen praktijk en dat gaf meer balans. Ik was meer thuis voor de kinderen en er kwam nog een derde kind. Ik ben wel altijd een filmmaker gebleven, maar nu kleinschaliger en vaak ook voor privégebruik. Ik ben nu bezig met een docu over het herstel van de werven, maar wil daar geen aanklacht van maken. Mensen kunnen vaak mopperen en klagen maar dat wil ik juist niet in beeld brengen. Je kan snel vervallen in “het is niet goed”, maar ik wil denken vanuit positiviteit, mogelijkheden en groei. Precies zoals ik in mijn praktijk ook te werk ga.”

Wat heb je met een hond?

“Samen met mijn moeder had ik iets met honden in ons gezin. Hoewel wij ook wel eens botsten, deelden wij de liefde voor honden. De liefste hond die wij hadden was Moustache, een kruising tussen een poedel en een staander. Ik nam hem ook wel eens mee naar Utrecht in mijn studententijd. We hadden altijd honden, soms kwam er eentje aanlopen en die bleef dan zoals onze spaniël Jaap. Wanneer mijn moeder mij een kaart stuurde was dat altijd met de afbeelding van een hond, ik heb ze allemaal bewaard. Mijn moeder kreeg vasculaire dementie en wanneer ik fotoboeken meebracht bekeken we samen de foto’s van haar oude honden. Dan wist ze zich weer feilloos te herinneren hoe zij aan de hond gekomen was, hoe ze heetten en hoe ze zich gedroegen.”

Hoe kom je aan Miles?

“In mijn “vorige leven” heb ik katten gehad, maar nooit een hond. Mijn ex-vrouw was geen dierenliefhebber. Marijn en ik wonen nu anderhalf jaar samen en we spraken meteen over een hond. De man van Joan, een vriendin die ik al vanaf ’78 ken van het huis aan de Nieuwegracht, heeft altijd herders gehad en nu hebben zij Ace een witte herder. Hij is zachtaardig, intelligent en ziet er mooi uit. Het ras sprak ons aan en we zijn gaan zoeken op de Vereniging van witte herders en zijn vervolgens fokkers aan gaan schrijven. We schreven een soort motivatiebrief waarin we uitlegden waarom we een witte herder wilden hebben, wie we zijn en waar we wonen. Een fokster reageerde, we hadden beet, maar er zou pas na een jaar een pup voor ons zijn. Een half jaar eerder dan verwacht werden we gebeld, er was iemand die niet langer belangstelling had voor een pup en of wij hem wilden hebben.

We zijn meteen in de auto gesprongen. Als naam hadden we Yazz bedacht, de combinatie van de voornamen van de ouders van onze pup. Maar op de weg terug speelde op de radio Miles Davis, we keken elkaar aan en besloten dat onze pup Miles moest heten. We zijn begonnen met een puppy-cursus in Maarssen toen Miles een week of tien was, maar de cursussen liggen nu stil. Toch wilden we met Miles blijven trainen en vonden een één op één training van Will Lutters. Mensen noemen haar wel de “hondenfluisteraar” van Utrecht, zij leert ons luisteren en kijken naar de hond. Eerste paasdag vierden we de eerste verjaardag van Miles, compleet met een speciaal taartje voor de hond. Wij voelen ons niet de ouders van Miles maar de houders en dat vieren we met hem.”

Waar laat je Miles uit?

“Natuurlijk langs de Singel, maar ook op de Hoorneboegse heide, het Panbos, Houdringhe en op het strand van Bloemendaal. Toen ik mijn coachingsgesprekken niet “live” kon voeren ging ik zeker drie keer per week met hem het bos in. Nu “live” mag probeer ik dat toch vol te houden.”

Lijk jij op je hond of je hond op jou?

“Nieuwsgierigheid delen we samen. Elk mens en elke hond is interessant en fascineert ons. Miles speelt graag en ik sta ook “spelenderwijs” in het leven. Ik zie dat hij dingen doet die mij ook aanstaan. Ook zijn we allebei knap eigenwijs. Alleen verhaart Miles heel erg en dat heb ik nu weer niet.”