Na de expositie in de Centrale Bibliotheek met een mooie verkoop, begon het te gonzen over een nakende crisis. Na mijn koperplaat van de bassist, maakte ik nog twee gravures zonder soldeer. Één van een trompetterende collega die ik later aan hem schonk en nog een klein plaatje met een sensuele dame.
Vanwege de herrie, ging ik weer es wat anders doen en ik kreeg tijd zat want de crisis sloeg toe en na een jaar bij Stinkens had ik net twee maanden een vast contract maar werd nummer twee voor ontslag door een teruglopende orderportefeuille. Begin 2009 werd zo het UWV mijn ‘werkgever’. Mooi klote.
Wat wel leuk was, dat ik rond die tijd een mooie opdracht kreeg. Een prachtige opdracht… Kaassie! Iemand had na de opening mijn werken gezien, of beter gezegd haar man, nam contact met me op en een afspraak werd gemaakt. Ze wilde haar man met een schilderij verrassen voor zijn 50ste verjaardag en hij was een groot fan van Neil Young. Niet zomaar een fan van zijn muziek maar ook van zijn leven en interesses. Ze wilde enkele items erin verwerkt zien. Een jonge en oude Neil Young, Crazy Horse, een Harvest Moon, een modeltrein, zijn zelf omgebouwde 1959 Lincoln Continental (tot elektrische auto) en de tent waarin hij elk jaar belangeloos speelde voor gehandicapte kinderen, the Bridge School Benefit.
We kwamen een opdracht overeen voor een vast bedrag op basis van een inschatting van het aantal uur wat ik er bezig mee dacht te zijn, met carte blanche voor het ontwerp en uitwerking. Heerlijk sleutelen, stoeien, vloeien en weven waarvan ik het schilderklaar maken, het schetsen, het leukste vond. Ze had er vertrouwen in. Zeker na mijn voorstel om progressiefoto’s te mailen om te voorkomen dat het de ‘verkeerde kant’ opging. Klant is koning en ik wil graag dat de klant tevreden is. De klant moet er naar kijken dus ik dan wil ik wel graag iets leveren waar ze naar willen blijven kijken. Moderne media zijn nuttig om dat te bewerkstelligen maar toen was het nog een digitale camera, inpluggen op de pc, bewerken in Photoshop en e-mailen. Slimfoons waren er nog niet.
M’n ‘Hermanus’ was een keer verkeerd gevallen en ging kapôt… en werd gedwongen vreemd te gaan met een plastic surrogaat vulpotlood op een mooi stuk, dik papier. Na het schetsen en mailen waren we tevreden. Tijd om er een gouache van te maken.
Alles verliep naar wens. Behalve solliciteren dan. Productiewerk wilde ik niet meer en oriënteerde me binnen de zorg, onderwijs en facilitair werk. Iets met een human touch. Bij- of omscholen had ik geen moeite mee en solliciteerde me aanvankelijk suf maar de 4 voor mijn leeftijd was niet gunstig en HAVO bleek helaas niet genoeg te zijn om als betaald zij-instromer in het onderwijs te komen.
Neil vorderde gestaag en ik had er plezier in maar zoals vaker in het verleden, sneed ik mezelf in de vingers qua verwachte arbeidstijd maar door het prettige contact met de klant en het plezier in het schilderen, voelde dat niet als een probleem. Ik hoefde er niet van te leven en dat is een voordeel als amateur.
De klant had het blijkbaar ook door en na voltooiing kreeg ik een dikkere envelop dan afgesproken. Ze was zeer tevreden en we spraken ook af om samen een lijst uit te gaan zoeken. De lijstenmaker die ook kunst, posters en kaarten verkocht, gaf goed advies en bleek eveneens een grote fan te zijn van Neil Young… We raakten aan de praat en ik liet tussen neus en lippen door merken dat ik werk zocht.
Schitterend!