Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.
Judo is de beroemdste hond van Utrecht. Iedere avond maakt hij met zijn baasje, fotograaf Michael Kooren, een Corona avondwandeling door het Museumkwartier. Tijdens de wandeling neemt Michael een foto van Judo op een mooi plekje in deze buurt. De foto’s plaatst Michael op zijn Facebook en de reacties zijn talrijk. Mensen vragen ook wel eens om foto’s, genomen in andere wijken, maar dat kan niet. Judo is een heer op leeftijd, van dertien en een half, die geen lange wandelingen meer kan maken.
Even voorstellen:
Michael Kooren(1953), geboren in Emmastad op Curaçao. “Mijn vader was een Nederlander en mijn moeder kwam uit Jamaica, ze hebben elkaar op Curaçao ontmoet. Mijn vader werkte voor Shell en vanzelfsprekend woonden we in een Shell-compound. Daar woonden geen locals, dat realiseer je je niet als kind, maar later zag ik documentaires en viel het mij op. Begin jaren zestig zat de klus bij Shell er voor mijn vader op en gingen wij terug naar Nederland. Voor mij en mijn broer was de overgang groot: van de zon en de blauwe zee naar de kou en de grijze Noordzee. We woonden in Zoetermeer en mijn vader werkte voor de TU in Delft. Later verhuisden we naar Giessenburg en ging ik naar de middelbare school in Gorinchem. In 1973 ging ik Engelse Taal-en Letterkunde studeren in Utrecht. Ik mocht naar Florida in het kader van een uitwisselingsprogramma.
Daar had ik vrienden die fotografen waren en ik raakte gefascineerd door wat zij maakten. Ik ging fotograferen voor de studentenkrant en later voor lokale bladen. In 1980 kwam ik terug en kon fotograaf worden bij het Utrechts Nieuwsblad. In de avonduren, op de redactie, maakte ik mijn studie Engels af. Ik specialiseerde mij in sportfotografie, ontmoette mijn vrouw Loeky en samen kregen we twee dochters en een zoon. Door mijn beroep reisde ik veel: EK en WK voetbal, Tennis toernooien als US Open, Wimbledon, Roland Garros. In 1992 ben ik voor mijzelf begonnen en werkte ik voor het NRC en het AD als eerste sportfotograaf . In 2000 werd ik gevraagd door Reuters en daar heb ik 20 jaar voor gewerkt .
Het was een prachtbaan maar je moest keihard werken: 24 uur on call en altijd sjouwen met camera’s. In 2019 Reuters maakte schoon schip met hun oude fotografenbestand, er moesten meer vrouwen in genomen dienst worden. De Amerikaanse firma was daar gevoelig voor en voor mij hield de samenwerking helaas op. Ik heb toen het jachtige bestaan van nieuwsfotograaf vaarwel gezegd en nu doe ik waar ik zelf zin in heb en nog steeds zijn er oude klanten die mij weten te vinden”.
Wat heb jij met een hond?
“Toen wij op de Antillen woonden hadden wij altijd een hond, maar ook in Nederland herinner ik mij een hond. Zelf was ik veel te veel weg en te druk voor een hond. Ik vind dat je de zorg voor zo’n dier niet aan iemand anders moet overlaten, het wordt een deel van je familie, van je gezin. Ik zeg vaak wanneer je een hond overweegt, neem hem dan met iemand samen. Dan heb je ook geen probleem wanneer je een weekend weg wilt of op vakantie. Ik zie nu tijdens ”Corona”, zoveel mensen die een pup aanschaffen, maar wanneer we straks weer uit deze crisis zijn wat dan? Mensen willen meteen weer gaan vliegen en dan heb je een hond. Je hebt een hond niet voor een jaartje maar voor tien en als het meezit voor vijftien jaar.”
Hoe kom je aan Judo?
“Aanvankelijk was Judo ook een “deelhond”. Antar de eigenaar van Gurus in de Twijnstraat nam Judo mee uit het Ubica kraakpand op de Ganzenmarkt. Hij was een cadeautje voor zijn vriendin. Judo was als pup al tweemaal teruggebracht naar de krakers, voordat Antar hem meekreeg.” Ik weet niet hoe hij aan zijn naam gekomen is, ik denk omdat hij graag een robbertje vecht” vertelt Michael lachend, “het zou mijn naam niet zijn”. In het begin ging het goed een pup in de winkel onder de toonbank, maar hij groeide en groeide. Michaels zoon Kenzo was een handeltje begonnen: hij liet honden uit tegen betaling en zo ook Judo. Kenzo raakte zeer gesteld op Judo en nam hem vaak mee naar huis. Een paar uurtjes werden dagen en van lieverlee was Judo door de week bij familie Kooren en in het weekend bij Antar en zijn vriendin. ”Hij was bij beide gezinnen op zijn gemak, maar Antar en zijn vrouw kregen een baby en steeds vaker was Judo ook in het weekend bij ons. Sinds een jaar of vijf is Judo nu permanent bij ons. Voor zijn “echte” baasje is hij een hond en voor mij is hij mijn vriend. Maar wel een met een rugzakje”.
Is het waar dat Judo Jos Stelling heeft gebeten?
“Dat is een verhaal dat de ronde doet, maar nee! Jos is gebeten door de witte bulldog van mijn zoon in onze tuin. Kenzo had een herplaatser gevonden, een witte Old English bulldog, die door de dierenbescherming bij zijn vorige eigenaar is weggehaald. Ze werd, zo hoorde ik, slechts tweemaal per dag uitgelaten en verder sleet zij haar dagen op een piepklein plaatsje. Dat plaatsje was van haar en dat bewaakte zij ook fel. Zo was zij bij ons in de tuin en die bewaakte zij ook als “haar” plek. Jos kwam bij mij iets ophalen en liep door het tuinhek onze tuin in. Voor Jos het in de gaten had, hing de Bulldog aan zijn bil. Nu zijn volgens Jos alle honden van Michael Kooren vals, maar dit was een witte en Judo is bruin”, lacht Michael.
Hoe zou je Judo willen beschrijven?
“Judo is een kruising tussen een husky en een Duitse herder, ik weet niet of dat zo’n gelukkige combinatie is. Zelf heb ik het niet zo op “Duits”. Judo is waakzaam opgevoed: hij kent verschillende verdedigingscommando’s. Een puppy cursus heeft hij nooit gedaan, helaas. De vriendin van Antar voelde zich wel veilig met de hond wanneer zij met het geld uit de kas naar haar auto liep. Maar Judo is geen allemansvriend, geen speelhond. Ik had het leuker gevonden wanneer hij wel zou spelen met andere honden. Er was ooit een vrouw die mij zei dat ik Judo los moest laten. “Ik zie uw spanning, u houdt uw hond angstig”, zei ze “het corrigeert zich vanzelf!” Om van deze “Cesar Millan”, af te zijn liet ik Judo los en die hapte meteen naar die andere hond. Zo erg dat we direct naar de dierenarts moesten. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik houd Judo gewoon aan de lijn”.
Lijk jij op je hond of lijkt je hond op jou?
“Daar moet je Loeky maar even over bellen. Ik vind het wel prettig wanneer een hond een beetje slim is. Een bulldog is misschien wel liever en speelser, maar wat zijn die dom. Ik moet nu harder tegen Judo gaan praten omdat hij een beetje doof wordt. Hij heeft last van zijn heupen en zakt af en toe door zijn achterpoten. De gehoor-en gewrichtsklachten, die een mens op leeftijd ook krijgt. Wij hebben allebei nog steeds goed haar en een grijs baardje.
Nee, nu zal je het krijgen. Ik belde aan bij M.K. te U. gewoon aan de voordeur (wist helemaal niet dat M.K. een tuin had). Ik moest n.l. een ingelijste (geweldige) foto van hem ophalen. Zijn zoon doet open en zegt dat ik zelf de foto wel even kon pakken in de keuken. Ik ga naar binnen en word van achter de deur besprongen door een soort pit-bul. Ik heb een week niet kunnen zitten. Zeer pijnlijk. De excuses waren: “hij is nogal waaks en dat doet hij anders nooit”. Soi. M.b.t. de andere hond Judo (rechts op de eerste foto). Er gaat een hardnekkig gerucht dat van twee kanten wordt bevestigd: op een wandeling heeft n.l. Judo zich op weg naar de flessenbak vergrepen (twee happen met fatale afloop) aan het hondje van Hans G. (voormalig ambtenaar bij culturele zaken en fanatiek fan van het toenmalige ’t Hoogt). Hoe zit dat eigenlijk M.? Jos Stelling (verder een groot hondenliefhebber). p.s. dat van die ‘flessenbak’ heb ik verzonnen.
Leuk stuk over mijn sympathieke buurman. N.a.v. de reactie hierboven, zou ik toch de Rijdende Rechter inschakelen om voor eens en altijd duidelijkheid te krijgen. Ik hoor de dreigende achtergrondmuziek al.
Grappig zelfde start van onze jonge jaren op Curacao, respect voor onze hond (en) en woonachtig in Utrecht. Herkenbaar! Mijn ex-opvanghond Quando in 2012/2013 was ruim 1 jaar bij mij en ook een mix husky herder, super sociaal naar mensen, wat minder gecharmeerd van andere honden en een echte kattenhater. Helaas is Quando een paar maanden na succesvolle adoptie 6 jaar geleden aan een levercirrose overleden. Oorzaak slechte start als pup bij een verslaafde – kreeg pizza e.a. te eten, deze verslaafde is aan een overdosis overleden en zo kwam Quando in het dierenasiel. Hij is inmiddels 6 jaar geleden overleden. Ik zou graag een foto willen laten zien maar ja dat kan niet op deze website. Net zo fotogeniek als Judo!
Een deelhond? Ik weet het niet… is niet voor iedere hond de oplossing. Als vrijwilliger ben ik actief bij Dierenasiel in Amersfoort en als hondentrainer.
Trees mijn huidige jack russel uit het dierenasiel, is net als Judo, voor mij een vriend en met een rugzak (je) laat ik maar weg…. na 3 x pogingen tot plaatsing heb ik haar geadopteerd.
Verder maak ik mij net als Michael enorme zorgen over de vaak impulsieve aanschaf van honden in de huidige corona tijd. Alsof honden maar ook andere dieren consumenten goederen zijn! Eng…………..
Wat een leuke reactie, Kerstin . Zeker grappig dat we dezelfde ‘roots’ hebben en dezelfde hond . Ik herken veel van je verhaal. En goed werk wat je doet in het asiel . Complimenten.