Marjolein Starreveld: “Ik verveel mij niet, creatieve mensen vervelen zich nooit”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijf. Marjolein Starreveld: “”In de rustige zijstraatjes hier in de buurt ben ik straat-yoga gaan geven. Iedereen blijft voor zijn/haar voordeur en ik sta op de stoep op veilige afstand.”

Wat ben je aan het doen?

“Ik zit op de bank een boek te lezen van Charles Dowding over zijn No Dig methode, een nieuwe manier van groente en fruit telen, die in Engeland in zwang is geraakt. Ik ben het aan het bestuderen omdat ik het misschien wel wil toepassen in mijn moestuin. Als het mooi weer is dan word ik onrustig en moet ik naar buiten. Op mijn balkonnetje trek ik de plantjes voor, ik heb talloze potjes staan met tuinbonen, sla en rode kool. Ik ben veel in de moestuin en kan de groente wel de grond uit kijken. Dat ik zo graag buiten ben heeft mij ook op het idee gebracht om buiten yoga te gaan geven. In december begon ik met een Yoga Teacher Training en nu zou ik bezig moeten zijn met het pedagogische aspect: leren om yogales te geven. Hoe gaan we dit oplossen? Via Zoom geef ik mijn lessen, ik verbouwde mijn halve kamer tot studio compleet met lampen en geluid. Dat gaat goed en ik heb nu zelfs een leerling uit Canada die mee kan doen. Maar dat buiten blijft trekken.”

“Dat ik zo graag buiten ben heeft mij ook op het idee gebracht om buiten yoga te gaan geven.”

“Buren die elkaar nauwelijks kennen maken contact en iedereen doet dapper mee”

“In de rustige zijstraatjes hier in de buurt ben ik straat-yoga gaan geven. Iedereen blijft voor zijn/haar voordeur en ik sta op de stoep op veilige afstand. Zo kan ik toch dingen voordoen en ik kan zien wat iedereen doet. Buren die elkaar nauwelijks kennen maken contact en iedereen doet dapper mee. Deze buiten-yoga is zo anders dan op het beeldscherm, je hebt toch persoonlijke aandacht voor al je leerlingen, net even dat beetje extra. Ik heb toen ook bedacht dat ik best op veilige afstand 1op1 en maximaal 1op 2 yoga kan geven in het park. Daar moet je je wel even voor aanmelden en ik vraag een kleine bijdrage waar ik dan op mijn beurt weer Ginger Hair mee support. In het park kan ook iedereen meedoen, zo kwam er laatst een Marokkaanse dame op mij afgestapt of zij ook mee mocht doen. Klaarblijkelijk is er buiten geen drempelvrees. Ik pas mijn lessen aan, als het kouder is dan bewegen we meer en trekken we warmere kleren aan. Het is een kwestie van schakelen, door de buiten-yoga ben ik ook op het idee gekomen om, in de toekomst, yoga te gaan geven op Koningshof.”

“Ik verveel mij niet, creatieve mensen vervelen zich nooit”

“Ik hoop dat ik met al deze ervaring in oktober toch examen kan doen. Ik verveel mij niet, creatieve mensen vervelen zich nooit. Ik heb natuurlijk mijn machinaal geborduurde werk en laat mij steeds weer door iets anders inspireren op het ogenblik zijn dat mythische figuren, vreemde goden die mij inspireren. Mijn werk zit vaak op het grensvlak, ik maak geen mooie plaatjes maar een impressie. Het is hoe ik naar iets kijk, juist de rafelrandjes fascineren mij. Ik heb een paar opdrachten om portretten te maken teruggegeven omdat ik de vrijheid wil hebben en geen concessies wil doen. Mensen willen een mooi portret terwijl ik juist de rariteit of het karakteristieke zoek. Het flatteren is niet waar ik mee bezig ben. Ik kan mij soms verbazen over tijdsverschijnselen als Kim Kardashian, die alles doet voor het mooie plaatje. Hoe ver kun je gaan en wat klopt er eigenlijk nog? Zo zag ik op Netflix een documentaire over Damien Hirst, waar hij een schat ging opduiken. Dit was volledig in scene gezet, compleet met archeologen en duikers, ze vonden van alles: de schat maar ook een Mickey Mouse beeldje. Niets is wat het is, wat je ziet is ook wat je niet ziet. Je fantasie gaat met je aan de haal: wat is waar en wat is niet waar. Zo ervaar ik deze tijd ook: onwerkelijk, wat is waar en wat is niet waar. Een tijd met een rafelrand, maar waar toch iets moois zoals een zekere solidariteit uit voort kan komen.”

Je kunt je opgeven voor de yogalessen van Marjolein via mstarreveld@gmail.com

Het werk van Marjolein kun je vinden op haar instagram @olein1

Lees hier het interview met Marjolein dat eerder op De Nuk stond.