Laatste Kerst in de Keizershof: “Ik draag je in mijn hart”

Donderdag 19 december 2019. Vandaag  ga ik de muziek verzorgen bij het Kerstdiner in De Keizershof, de seniorenwoon– en zorgflat aan de Van Vollenhovenlaan in Kanaleneiland waar de bewoners eind oktober werden opgeschrikt door het bericht dat zij binnen een paar maanden moesten verhuizen. In de onrust en ontreddering van deze gedwongen exodus heeft het personeel hard gewerkt om herplaatsingen en verhuizingen in goede banen te leiden. Samen met vrijwilligers zullen zij vanavond hun beste beentje voorzetten om de nog niet vertrokken bewoners en hun kinderen in positieve sfeer een mooi Kerstdiner voor te zetten en zo gezamenlijk afscheid te nemen van de vertrouwde woon– c.q. werkplek. Senioren die al verhuisd zijn, zijn ook welkom.    

Piano spelen en zingen in De Keizershof, de gasten entertainen, in een goede stemming te brengen en aanmoedigen hier en daar mee te zingen, dat heb ik vaker gedaan. Mijn moeder woonde er zeventien jaar, van 1995 tot 2012, zij werd 99. Ik was kind aan huis in De Keizershof, ook om muziek te maken. De mogelijkheid van levensbestendig wonen kwam overigens niet zonder slag of stoot tot stand. In 2002 dreigde soortgelijk scenario voor de toenmalige bewoners als zich nu in sneltreinvaart voltrekt voor de huidige populatie. De oorspronkelijke eigenaar bleek leegstand te hebben geforceerd door geen nieuwe huurders meer aan te nemen. Een grote speler uit de vastgoedarena hapte toe om dit aantrekkelijke object te kopen, bestaande uit 100 ruime appartementen waarvan al een aantal leeg. Men nam er en passant ook de aldaar gevestigde senioren met hun zorg/servicecontracten over. Er werd op gespeculeerd dat de originele doelgroep plaats zou maken voor gewone kopers of huurders zonder specifieke zorgvraag, waar de vastgoedreus geen enkele ervaring of affiniteit mee had. Met een slinkend bewonersaantal was het aannemelijk dat service en zorg steeds moeilijker geleverd zou kunnen worden en De Keizershof binnen afzienbare tijd niet meer zou bestaan.   

De koper had niet gerekend op een assertieve cliëntenraad, versterkt met een strijdlustig kindercomité dat van geen wijken wist. Het bedrijf voerde ruim twee jaar tegen heug en meug overleg met deze luizen in de pels. Uiteindelijk werd De Keizershof eind 2005 van de hand gedaan met de toezegging dat de nieuwe eigenaar de zorg garandeerde. Een organisatie die wèl affiniteit en ervaring met zorg en service had deed zijn intree. De eenmans 24 uur noodoproep maakte plaats voor een compleet zorgteam en er volgden jaren van grondige renovatie. Appartementen werden aangepast naar de nieuwe maatstaven. Er kwamen meer liften, een mooi en gezellig restaurant, een nieuwe keuken. De hal en recreatiezalen werden stijlvol aangekleed. De rust keerde weer. Ineens woonde mijn moeder ‘levensbestendig’! Haar gevleugelde uitspraak was: “Ik zit hier fantastisch”. Ze noemde haar appartement ‘mijn paleisje’.  

Nu heeft er dus opnieuw een overname plaatsgevonden door een vastgoedbedrijf dat meer haast heeft om aan de slag te gaan in een ander lucratiever segment. Aangezien ik als lid van het bovengenoemde Kindercomité de dreiging en de perikelen in de beginjaren van het nieuwe millennium van nabij meemaakte, maar daarna samen met mijn moeder nog een aantal jaren de geneugten van de renovaties en de geboden zorg in De Keizershof mocht ondervinden, begrijp ik geen snars van uitspraken als “De flat uit de jaren 60 moet dringend gerenoveerd” en “Het huidige pand voldoet niet meer.” Vanuit de bewoners is er verzet geweest, maar ditmaal is er geen georganiseerde weerstand al worden huurrechten met voeten getreden. Enkele bewoners hebben van zich laten horen in de krant. Er wordt schande van gesproken, het tv-programma Radar besteedde er aandacht aan en er waren Kamervragen. Het zorgpersoneel krijgt een baan op andere locaties buiten Utrecht aangeboden. Voor personeelsleden die in de buurt wonen en geen auto hebben of voor hun werk aangeboden krijgen is het einde verhaal. 

Maar goed. Vandaag is het feest. Ik trek straks een mooi jurkje aan met glinsterende sieraden en ga de Kerstsfeer verhogen.   

Vaarwel Keizershof, ik draag je in mijn hart.  

Heleen Schuttevaêr is pianiste en zangeres en was eerder journalist bij het Utrechts Nieuwsblad.  

Zij maakte deel uit van het Kindercomité dat met de Bewonersraad van De Keizershof van 2003-2005 succesvol streed tegen plannen van de toenmalige nieuwe eigenaar waarin geen toekomst was voor de bejaarde bewoners. Nu herhaalt de geschiedenis zich in sneltreinvaart.   

Hieronder enkele beelden van het kerstfeest. Het personeel zorgde voor een geweldige avond waar kinderen en vrijwilligers volop van genoten.