Judy Blank: “Wie ben ik nou eigenlijk zonder mijn liedjes?”

Zondag 10 februari 2021, de dag dat het maar bleef sneeuwen, kwam mijn zoon binnen om even op te warmen. Hij was samen met een vrolijk en spontane jonge vrouw, Judy. Ze vertelde dat ze zong en zelf haar nummers schreef. Samen lieten ze nog even de hond uit en dronken een biertje op straat met de jongens van het studentenhuis naast ons die een après-ski event op straat hadden georganiseerd. Later kwamen we er achter dat Judy Blank aan tafel had gezeten.

We luisterden haar nummers en waren onder de indruk van haar stem. Steeds vaker kwamen we haar naam tegen, ze is een rising star in de popwereld. Zoals zoveel artiesten kampte zij, de afgelopen tijd, ook met concerten die niet doorgingen of op het laatste moment gecanceld  werden. Vorige week vond haar voorlopig laatste optreden plaats in de TivoliVredenburg. Paradiso en optredens in Engeland zijn weer uitgesteld. In de Ronda speelde Judy ook haar nieuwste liedje “Karaoke”. “Karaoke” verschijnt op 10 december december digitaal, en is de eerste single van haar EP ‘Saddies’ die in het voorjaar van 2022 zal uitkomen op EP en op een cassettebandje. Ik spreek met Judy af bij haar thuis en nadat ze koffie heeft gezet, laat ze mij het liedje horen. Ze schreef deze song over het sombere gevoel dat velen hebben, over het gemis van dingen die zo normaal waren. Zelfs liedjes van anderen zingen in een karaokebar kan niet meer. Het gemis dat vooral artiesten zoals Judy, hebben die genieten van optredens en de interactie met het publiek. Het pakkende refrein “Wouldn’t it be nice to do some living before I die?” werd, die donderdag in de Ronda, door het publiek spontaan veranderd in “before WE die”. Het is een song die je ondanks de melancholiek niet somber achterlaat, ze hoopt mensen een beetje troost te bieden, net zoals ze zelf troost vond in het schrijven ervan.  

“Muziek is mij niet met de paplepel ingegoten, we hadden niet eens een platenspeler thuis”

Judy Blank(26): “Ik groeide op in Aalst, in een dijkhuisje aan de rivier de Maas, met twee jongere broertjes. De Maas speelde een grote rol in mijn jeugd, zwemmen in de rivier en zodra we oud genoeg waren kregen we een bootje waarmee we naar onze neefjes en nichtjes voeren die aan de overkant van het water woonden. We hebben een hele hechte familieband. Zo’n hechte band heb ik nu weer met mijn “stadsfamilie” hier in Utrecht, veelal muzikanten die ik in het voorbijgaan heb ontmoet. Muziek is mij niet met de paplepel ingegoten, we hadden niet eens een platenspeler thuis. Maar wel een piano die mijn vader ergens op de kop had getikt. Wij waren een familie van rommelmarkten en kringloopwinkels. Waar andere gezinnen naar een pretpark gingen, was voor ons een rommelmarkt het ultieme uitje. Mijn vader had ook altijd van die oude auto’s waar ik mij voor schaamde. Hij stond dan weer voor school in een oude Mercedes 280 SE, die een grote zwarte wolk uitblies als hij de motor startte. Maar nu heb ik zelf ook een stokoude Jeep, een oldtimer Jeep uit 1995, tevens mijn eigen bouwjaar. De liefde voor oude dingen heb ik wel meegekregen.”

“Ik was een jaar of tien toen die grote piano bij ons binnenkwam en raakte gefascineerd door het instrument. Ik zocht zelf uit wat leuk klonk en leerde mezelf piano spelen. Er kwam wel een pianojuf, maar ik oefende niet genoeg. Ik heb een “notendyslexie”; al die zwarte punten dansen voor mijn ogen. Om te voorkomen dat de juf boos zou worden omdat ik weer niet had geoefend, bedacht gauw een kort liedje dat ik haar voorspeelde en dan zei zij: ’’Dat klinkt leuk, misschien kunnen we het ook zo proberen. Ik vogelde zelf alles uit, vooral The Beatles vond ik geweldig, hun teksten en melodieën zaten interessant in elkaar. Voor mij zijn zij de koningen onder de songwriters. Ik had al hun albums illegaal gedownload, nooit een plaat gekocht, we hadden ten slotte geen platenspeler. Mijn moeder had wel een cassettespeler in de auto met een oranje bandje van Tracy Chapman, die stond eeuwig op repeat. Ik heb aan die ritjes ook de liefde voor het cassettebandje aan overgehouden: ik heb nog een oude speeldgoedcassetterecorder en een Sony walkman, mede daardoor komt mijn nieuwe EP ook op een cassettebandje uit. Ik hou ervan om de nostalgie te bewaren.”  

“Ik kon een plaat opnemen met Colin Benders, zo’n kans krijg je maar een keer”

“In onze regio in Gorinchem en Sleeuwijk, waar ik op school zat, was een bandjescultuur en langzaam ontdekte ik andere muziek. In Nieuwendijk was een poppodium, Xinix, waar verschillende bandjes repeteerden en optreden. Daar stond ik dan, als vijftien jarig meisje met mijn eerste bandje, tussen de metalheads. Die sfeer, mensen die bij elkaar komen om één ding te delen. Geweldig. Zonder Xinix was ik misschien wel heel iets anders gaan doen. Ik koos als eindexamenvak onder andere Muziek, wilde daar graag iets mee gaan doen, het liefst zelf liedjes schrijven. Maar kon ik dat wel? Ik besloot Engels te gaan studeren, maar daar vond ik eigenlijk niks aan, ik miste de spanning. De bus die vanaf station Tilburg naar de hogeschool reed stopte ook bij het conservatorium, maar ik moest altijd blijven zitten. Ik stopte met de opleiding Engels, oefende een paar maanden keihard op muziektheorie en deed auditie voor het conservatorium in Rotterdam.

Het voelde daar goed; ik was gerustgesteld, ook al wat noten lezen niet mijn sterkste kant. Ze hadden mijn muziek gehoord en vonden mij muzikaal genoeg voor de opleiding. Ik ging in Rotterdam wonen, maar dat was niet mijn stad. Gideon Karting, boeker bij Mojo en van Kyteman, kwam op mijn pad. Hij wilde mij wel helpen. Ik kon een plaat opnemen met Colin Benders (Kyteman), een dacht meteen zo’n kans krijg je maar één keer. Ik was drie weken lang in Utrecht en dat was een eyeopener voor mij. Een stad die minder massaal voelde voor het dorpsmeisje dat ik ben, een mix tussen een dorp en een stad. Ik liep over de Oudegracht en besloot dat ik hier wilde blijven. Ik zat in de laatste fase van mijn opleiding tot muziekdocent, speelde shows tot diep in de nacht en stond de volgende ochtend om half negen weer voor de klas omdat ik óók goede stagecijfers probeerde te scoren.

De release van de plaat met Colin en het afronden van mijn opleiding was bijna niet te combineren, het was zo’n drukke tijd.”  

“Ik mis de blijdschap van iemand die tegen mij zegt dat een zin uit een liedje hem of haar raakt”

“De plaat met Kyteman deed helemaal niks. Ik wilde weg, en kon gelukkig stage lopen op een basisschool in Louisiana. Daar heb ik gitaar leren spelen en begon ik voorzichtig weer met schrijven. Mijn liedjes werden eerlijker: . ik kon met vier akkoorden op die gitaar veel beter verwoorden wat ik voelde dan met honderd akkoorden op de piano. Ik speelde op open mic-avonden en daar kwamen mensen op af, en ik werd zelfs uitgenodigd om op de radio te komen spelen.

Zat ik dan aan de andere kant van de oceaan, waar mensen mijn liedjes blijkbaar wel wilden horen. Dit voelde beter dan de geflopte instore-optredens in Nederland. Eenmaal terug in Nederland trad ik alleen nog maar op met gitaar. Ik wist wat ik wilde zeggen belangrijker was dan hoe het moest klinken

nu dat het belangrijker was wat ik wilde zeggen dan hoe het moest klinken. In 2018 ging ik terug naar Nashville om mijn tweede plaat op te nemen. Ik had nog maar vijf nummers gespeeld toen ik een contract kreeg aangeboden door V2 records. De plaat “Morning Sun” werd de eerste plaat waar ik echt trots op was en toen werd hij ook ineens aan in Nederland. Op de radio werd “Mary Jane” een Radio 2 Top Song en er volgden interviews met grote kranten en optredens op televisie. Ineens vond de wereld het wel leuk wat ik deed.”

“In Nashville kwamen al mijn dromen uit”

“Toen ging het hard. Er kwam niet alleen een nieuwe plaat, maar ook een Europese tour in het voorprogramma van de Amerikaanse band Susto.

Al mijn dromen kwamen uit, ik speelde op bizar gave plekken en ontmoette superveel coole mensen. Ik werd als eerste Nederlandse artiest gevraagd om te spelen op het AmericanaFest in Nashville. Het was de bevestiging dat ik op de goede weg was. Ik was met Sam Lewis op tournee in Wenen toen de shows werden afgeblazen in verband met Corona. Uiteindelijk kon ik daar gelukkig in berusten.

Het ging zo lekker, ik had zo hard gewerkt, alles had moeten wijken voor mijn carrière. Ik nam nooit een pauze, maar nu stond de hele wereld op pauze en kon ik daarin berusten. Ik dacht dat het niet langer dan drie maanden zou duren, maar inmiddels zijn we twee jaar verder. Je weet niet wanneer je dingen weer kan gaan plannen, wanneer je weer kan gaan spelen. Ik mis de blijdschap van iemand die tegen me zegt dat een zin uit een liedje hem of haar raakt. Komt dat nooit meer terug? Een muzikant heeft een egocentrisch beroep, maar je kan niet leven zonder de feedback van anderen. Wie ben ik nou eigenlijk zonder mijn liedjes? Muziek wordt voor mij mooier als ik het kan delen met anderen, wanneer we samen iets mooi vinden en begrijpen, dat is zo krachtig. En daar schrijf ik dan weer een liedje over.` 

De keuzes van Judy

Muziek 

 “ Motown. Superieure treurigheid en dan vooral Sam Cooke, ik kan er altijd naar luisteren: in de sportschool en als ik aan het werk ben in mijn studio in Den Dolder. Otis Redding, Aretha Franklin, Smokey Robinson. Van deze laatste komt ook de inspiratie voor mijn nieuwe EP “Saddies”. Ik kies er vaak voor om mijn  emoties niet te laten zien en dat is precies zoals Smokey Robinso die zingt: “The tears of a clown,  when there’s no one around”. En dat is precies zoals ik ben.” 

Artiest 

“De mooiste plaat die ik in tijden heb gehoord is “Beginners” van  Christian Lee Hutson. Een singer songwriter en een gitaarvirtuoos. Zijn teksten zijn soms kleine gesprekjes de je hoorde en waar je stiekem naar luisterde. Je vind daar vaak de inspiratie om de dingen te zeggen hoe ze zijn. Hij is voor mij de meester van de kleine liedjes. De winkels waren dicht vorig jaar november. Maar ik wilde de plaat zo graag hebben dat ik hem zo snel mogelijk heb besteld en afgehaald bij Plato op de Voorstraat. Wat een tijden waren dat.’’

Zaal 

“Ekko, ik heb daar zoveel vette dingen zien langskomen. Ik stond daar zelf in het voorprogramma van Langhorne Slim en maakte daar zoveel nieuwe fans. Ik ontmoette er Susto, de band waar ik mee getoerd heb, dat was zonder Ekko niet gebeurd. Het is een hele inclusieve plek, waar ik mij erg op mijn gemak voel. Het is voor mij een thuishaven, met fijne mensen en een hele toffe crew.” 

Boek 

“Nu lees ik Sally Rooney “Beautiful World where are you”. Een geestig boek met eigentijdse karakters, heel herkenbaar. Leest heerlijk, alsof je een inkijkje krijgt in het leven van mensen, zoals zij denken en de emoties die zij voelen. Hoe zulke verschillende mensen hun levens vormgeven. Het zijn gecompliceerde personages die in de wereld buiten hun hoofd van misverstand naar misverstand hobbelen. De een vindt het leven van de ander maar saai en heeft heel andere verwachtingen. Ik lees het in het Engels, dat geeft mij ook inspiratie voor mijn songteksten. Ik vind het ook mooi vormgegeven, in pasteltinten, die ik ook voor het ontwerp van mijn nieuwe cassette heb gekozen.”

Film 

“Met een aantal vrienden hebben we een Cineville-clubje, we gaan altijd naar Louis Hartlooper, een veilige plek. Soms zien we wel twee films achter elkaar, dus ik onthoud niet alles. Laatst zag ik “Spencer”, het drama rond Diana, je hart gaat uit naar die vrouw. Ik zit dan te denken: “kan iemand die vrouw niet even een knuffel geven!” Een film kan je soms die emotie geven. Maar mijn favoriete film blijft toch wel “The Shining”. Iedere keer zit ik weer op het puntje van mijn stoel wanneer Jack Nicholson met de bijl op de deur staat te hakken. Ik weet precies wat er gaat gebeuren maar de shots blijven akelig spannend. Ik hou van thrillers, enge verhalen en een beetje luguber. Het moet net niet kloppen, liefst een beetje absurdistisch.” 

Restaurant 

“Héron, bij mij om de hoek. Ik was er vorige week nog en iedere keer vind ik het daar zo fijn hoe ze met eten omgaan, er wordt niets verspild. Ze weten precies waar alles vandaan komt, alles lokaal. Een klein bedrijf dat het goed doet, met liefde en aandacht. Het is er gezellig, met vriendelijk personeel en een fijne sfeer. Ik ga er niet vaak eten, het is best duur, maar een date mag mij daar altijd mee naartoe nemen.” 

Drank 

“Salmari, je bent een liefhebber of een hater. Het is een luxe ”dropshot” en het heeft een hele foute status. Als iemand Salmari uit de kast haalt dan gaat het bij mij helemaal mis. Met een ijsklontje erin is het gevaarlijk lekker en de volgende dag heb je dan erg veel spijt dat je het hebt gedronken. Café De Zaak heeft het, als je het een keer wilt proeven.” 

Stad  

“Utrecht, ik heb hier leuke vrienden en de sfeer is niet te evenaren. Ik voel mij op mijn best als ik in Utrecht ben, wanneer ik hier in de Parkstraat de deur uitstap. Dan loop in langs de Singel, over de brug naar de sportschool Herenstraat 33. Ik zie de reflectie van de bomen in het water en als de zon daar ook bij schijnt dan voel ik mij thuis.” 

Utrechter 

“Bram Prins. Toen ik hier zeven jaar geleden kwam wonen was hij de beheerder van dit pand. Hij hing meteen lampen voor me op. En dat is altijd zo gebleven, ik hoef maar te bellen of hij komt het fixen. Niet alleen hier thuis, maar ook stond hij meteen klaar om mijn studio te schilderen. Hij is mijn trouwste fan of ik nu optreed in Tivoli of op Pinkpop, hij is er altijd. Ik ben altijd welkom hem, bij zijn vrouw Barbara en hun hond Lily.” 

Als ik burgemeester van Utrecht zou zijn

“Al die bezorgservices, zoals Gorilla’s en Flink, met pek en veren de stad uit. Je hebt op iedere straathoek een AH of een Jumbo-City en dan binnen 8 minuten je boodschappen thuisbezorgd krijgen, wat een onzin. Levensgevaarlijk die lui op hun snelle fietsen: optiefen!”