Jan van Zanen in het Stadhuis

‘Hé Hermanus’, kom binnen’! Ik werd meteen vrolijk van deze ontvangst. Niet in de laatste plaats omdat ik Hermanus werd genoemd terwijl mijn ‘gewone’ naam Michael is. Jawel… ik word genoemd!

Het was fijn om zo vriendelijk ontvangen te worden na het trotseren van storm Corrie, met een nogal windvangend schilderij van 60 x 60cm achter glas. Het was een pittig wandelingetje. Met witte knokkels rond de randen van het schilderij, dat in een grote vuilniszak zat tegen de regen. Artiest tegen de elementen. 

Ik was keurig op tijd. Maandag 31 januari om 11:00 moest mijn werk ingeleverd zijn voor de fotograaf en om 10:59 zette ik in een windstil hoekje voor het Stadhuis mijn mondkapje op. Waarschijnlijk een erfenis van mijn jaren als buschauffeur. Timing zit met die ervaring inmiddels op het irritante af, in mijn genen. 

Om 00:23 had ik mijn signatuur gezet en na een verkwikkende nachtrust, zat Jan van Zanen om 10:29 achter glas. Ik was dankbaar voor mijn ervaring met inlijsten, zodat ik zeker vier extra dagen had om me op het belangrijkst te kunnen richten: het schilderen.

Al met al was het een boeiende reis, beginnend met de poseersessie op 13 oktober en eindigend op 31 januari. Niet slechts een portret maar Jan in een surrealistisch, Utrechts landschap met verwijzingen naar het burgemeesterschap van Jan in de details. Zijn favoriete restaurant, de tramaanslag, FC Utrecht, zijn favoriete plek in Utrecht en nog wat dingetjes die de goede kijker kan vinden. Ik kijk trouwens zelf ook maar dan uit het schilderij… maar daar moet je erg goed voor kijken. 

Terwijl ik dit schrijf, voel ik een leegte. Ik ben er zo mee bezig geweest dat ik ermee verstrengeld raakte. Het werd een stukje van mezelf. De prominente plek die het innam op onze eettafel. Het eerste en laatste wat ik dagelijks zag. Omgeven door acht verschillende borden met tientallen tinten van de basiskleuren, penseeltjes van 0 tot 8, de tubes gouache… het is weg. 

‘We hebben weer een tafel!’ zei mijn vrouw verheugd. Maar ik moet er nog even aan wennen. Het is goed dat er een eind aan kwam maar ik mis m’n Jantje. Klinkt wellicht raar maar ik voelde een band met hem. Ook weer niet getreurd want er wachten nog wat andere Bijzondere Utrechters op mijn potloden.

En nu hangt hij in het Stadhuis, in goed gezelschap tussen vele andere Jannen. Vandaag nam ik een kijkje en ik was verbluft, in positieve zin. Wat een verscheidenheid aan benaderingen, stijlen en materiaalkeuzes. Ik ben blij dat ik niet in de jury zat want er zitten pareltjes tussen, waaronder die van de winnaar Nico Heilijgers. Ik raad het aan om deze bijzondere expositie te gaan bekijken. Dagelijks te bezichtigen van 08:30 tot 17:00, tot 25 februari 2022. Gaat dat zien! 

Hermanus,

2 februari 2022.