Op de bus in coronatijd

“Inmiddels staan de telefoons bij de vakbonden roodgloeiend en eist men terecht een veilige werkomgeving”

Elke week de belevenissen van een buschauffeur in Coronatijd.

Ook op Terschelling was nieuws niet te ontwijken want alle zendmasten waren nog intact. Op 4 mei zag ik Grünberg en Willem-Alexander… indrukwekkend. Twee fietsdagen later, waar ik opvallend veel vlaggen half,- en topstok zag, kwamen Rutte en Irma in beeld. Ik was blij dat er weer wat adem in de maatschappij kon komen… 

“Als!”

Daarna las ik de interne mededeling van U-OV. Vanaf 1 juni wordt het, naar het zich laat aanzien, mondkapjes en schouders eronder. Schouders eronder, we staan achter jullie! Het credo van alle mededelingen en vooral geen passagiers weigeren omdat de verantwoordelijkheid bij hen ligt. Alleen samen? Ik neig steeds meer naar de woorden NPO 1 columnist,  Marcel van Roosmalen: Samen alleen. Een dag later lees ik dat niet-medische mondkapjes, 5 tot 10% effectief zijn, volgens Van Dissel van het RIVM. Zelfs mijn zoon van zes kon de optelsom maken. 

Zijn bus was leeg en hij droeg een knalgele bandana voor z’n luchtwegen

Reacties van collegae liegen er niet om op sociale media waarvan geen enkele positief. Zeer begrijpelijk maar ik ga me er niet in mengen vanaf Terschelling. Lekker fietsen op een zeer rustig eiland. Bij West-Terschelling zaten we even te genieten op een bankje bij een bushalte met verse kibbeling… en daar zag ik een collega. Zijn bus was leeg en hij droeg een knalgele bandana voor z’n luchtwegen. Ik fronste. 

Daar zijn en er te fietsen was goed voor de mentale accu maar mijn zorgen verdwenen er niet helemaal door. Ik snak ernaar dat straks mijn voordeur weer open kan en ik ‘gewoon’ mijn werk weer kan doen maar het lijkt er vooralsnog op dat economische belangen het beginnen te winnen van de volksgezondheid hoewel Rutte het duidelijk stelde: 

“Als!”

Krijgen wij zo meteen de opdracht onze kinbegroeiing eraf te scheren?

 Volledige (zomer)dienstregeling met 40% capaciteit. Best veel niet-medische mondkapjes, rond de 35 om precies te zijn, op een gewone bus. Bijna alle stoelen bezet in een tijd waar in landen als Duitsland en Zuid-Korea, de R weer boven de 1 uitkomt na enige versoepelingen…  Passagiers zitten vaak hooguit een half uur in een bus maar de robot aan het stuur mag er de hele dienst in werken. Waarvan velen in bussen waar de airco niet uitgezet kan worden. Robots waaronder brildragers, astmapatiënten, rokers, etcetera. We hebben ze allemaal in het ‘korps’ van ruim 1000 chauffeurs in het U-OV. Nog maar te zwijgen over de mannen met een baard, waaronder ik. Krijgen wij zo meteen de opdracht onze kinbegroeiing eraf te scheren omdat het niet-medische mondkapje anders niet genoeg afsluit? Inmiddels staan de telefoons bij de vakbonden roodgloeiend en eist men terecht een veilige werkomgeving.

Naar mijn bescheiden mening kan het voor de essentiële chauffeur simpel en veilig opgelost worden… met plexi-glas. Net als in vele winkels waar vele klanten, commerciële kassa’s passeren. Ik durf het wel aan (maar ook velen begrijpelijk niet) om zonder mondkapje achter plexiglas, mijn passagiers met mondkapje weer ‘normaal’ te kunnen begroeten, als een kassière haar klanten. Grote klus met honderden bussen maar haalbaar als men de schouders eronder zet, dan komt ‘t goed. 

Good night & good luck!

Michael Herman Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

Auteur Michael Hermanus Schuurmans
Auteur

Michael Hermanus Schuurmans

A working class artist, dat is hij. Niets meer, niets minder. In 1986 bracht hij een bezoek aan de Kunstacademie Rotterdam na de HAVO. Als de realist die hij toen al was en wenste te blijven, vond hij zich niet in het getoonde aldaar (veelal conceptuele en abstracte werkstukken). Tekenleraar werd het ook niet en na een mislukt avontuur op de Grafische School was het uit met scholing. De schoorsteen moest gaan roken dus hij ging werken en in zijn vrije tijd creëren. Dat is de rode draad die weinigen ontdekt hebben omdat er geen vaste, immer terugkerende stijl te zien is. De goede kijker ziet toch drie zuilen met regelmaat terugkomen: muziek, politiek en sensualiteit. Door zelfscholing, naast het uitoefenen van verschillende ambachten, blijft hij zich verder ontwikkelen. ‘A rolling stone gathers no moss’. Middels deze column neemt hij u mee in zijn ambachten en kunsten. Zijn dwalingen en successen. Invloeden, inspiraties en uitstapjes. Oooh ja. Hij is geboren in Rotterdam Noord, getogen in Rotterdam Zuid en sinds 2007 woon-, werk- en schilderachtig in Utrecht. In het Museumkwartier nog wel.

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

  • Caroline schreef:

    Goed opgetekend Michael! Plexiglas is veel veiliger, de schitteringen daarvan daar leren we wel mee werken. Groetjes van Caroline

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *