Iets minder nuchter

Maandag, 16 maart 2020

Het begint langzaam tot me door te dringen dat dit historische tijden zijn en dat dit niet zomaar even overwaait. Het surreële is realiteit geworden en zal het nog wel ‘even’ blijven volgens Rutte. Ik voelde me onrustig vandaag ondanks dat de sfeer goed is in huize Schuurmans. Door de omstandigheden wist ik niet wat voor dienst ik zou moeten rijden op woensdag als mijn weekend over was vanaf vrijdag. Het laatste wat ik van vrijdag weet, is dat mijn bus bij binnenkomst subiet onder handen genomen werd voor het aanbrengen van knaloranje afzetlinten vanaf de eerste stoelen.

Onze zoon van 6 ziet het als een soort vakantie hoewel hij wel degelijk in de gaten heeft dat er iets niet helemaal pluis is. Hij ziet ons vaker dan anders het nieuws volgen via diverse media en hoort ons erover praten maar vond het toch wel fijn dat hij om 19:00 even op z’n tablet mocht spelen. Hij had zijn eerste, digitale huiswerk ook goed gedaan en zo konden wij premier Rutte goed volgen.

Hiervoor had ik net een interne mededeling van U-OV ontvangen met het slechte nieuws dat er vanaf deze week geen uitzendkrachten ingezet zullen worden en dat er voor iedereen deeltijd-ww door de werkgever is aangevraagd. Het geruststellende is dat we in dat geval wel in dienst zullen blijven. Onzekere tijden dus, nu ook voor het openbaar vervoer en nu dus ook voor mij… en natuurlijk niet alleen voor mij. We rijden vanaf vandaag de dienstregeling van de kerstvakantie wat waarschijnlijk over zal gaan in alleen zondagsdiensten. Van chauffeurstekort naar een overschot.

De pest is… of beter gezegd het virus… dat ik bang ben om mijn nuchterheid te verliezen. Die nuchterheid waar Rotterdammers bekend om staan, al wonen ze 13 jaar in Utrecht en zijn ze licht verkouden. Eerder op de dag sommeerde ik (het voordeel van de tactvolle buschauffeur) al iemand achter me in de rij voor de kassa van de AH in de Twijnstraat om afstand van me te nemen en onderweg naar huis hield ik m’n pas in voor een halve zool die een meter of drie voor me, aan het provoceren was bij elke vrouw die hij tegenkwam door even extra naar ze toe te buigen bij het passeren. Mijn nuchterheid begon langzaam om te slaan naar een angst voor het onbekende in deze bizarre tijd die het beste èn slechtste in de mens naar boven brengt. 

Dinsdag, 17 maart 2020

Na een goede nachtrust in mijn zoons bed (hij bleek toch te onrustig te zijn geworden al kon hij niet verwoorden waarom) kroop ik voor m’n pc met een mok koffie om het nieuwe nieuws door te nemen. Op facebook zag ik collega’s posten dat er ‘ineens’ veel meer mensen een kaartje willen pinnen en in het AD vraagt iemand zich af waarom de coffeeshops weer open mogen. Zelf verwonderde ik me waarom ze überhaupt moesten sluiten en ook nog binnen een half uur. Typisch gevalletje paniekvoetbal. Ondertussen gaat het leven door en heeft dat thuis leren van Ian best iets gezelligs. Boodschappies met hem gedaan en een grote pan met roti van rundvlees gemaakt… je mot toch wat? 

Ik zie ook een wedloop ontstaan in de farmaceutische industrie. Wie komt er als eerste met een vaccin? Een prima wedloop, dunkt me, maar ik hoop niet de VS winnen in verband met de prijzen. Zullen die achter de schandalige prijzen van insuline aan gaan? Het is nu gewoon afwachten en doorgaan. Voor morgen en donderdag zijn mijn diensten bekend. Wat het vrijdag wordt… geen idee. Het wordt sowieso een eenzame bedoening waar ik waarschijnlijk met lede ogen moet toekijken hoeveel mensen ‘ineens’ een los kaartje willen kopen.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)