Het mooiste meisje van de stad: Nicolet van Eerd (63)

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Nicolet van Eerd:“Ik heb de balans gevonden tussen werk en privé, ik heb meer momenten waarop ik denk zo is het goed.”

Nicolet van Eerd groeide op in Zaltbommel, toen een stadje met niet meer dan zes duizend inwoners, waar iedereen alles van iedereen wist. Ze koos, in tegenstelling tot haar op Brabant georiënteerde vrienden, voor een opleiding in Utrecht:” Ik was er nog nooit geweest”. Ze had geen idee wat ze wilde studeren dus dan maar de opleiding tot directiesecretaresse bij Schoevers: ”Vreselijk! Ik zat, als halve jongen, tussen meisjes met plooirokken en penny loafers.” Ter compensatie was het iedere avond feest voor Nicolet. “Ik kon absoluut niet met geld omgaan en na twee dagen was mijn geld voor de rest van de week op en leefde ik op het goedkoopste brood met Saksische leverworst.” Ze haalde haar diploma, had verschillende baantjes en besloot aan de Sol de leraren opleiding Gezondheidskund te volgen: praktisch en werken met mensen. ”Ik studeerde, danste, werkte in de horeca en de catering, sliep nauwelijks en verhuisde zo vaak dat ik de dozen nauwelijks nog uitpakte.” Punk en New Wave waren haar muziek en ze begon een management bureautje voor bandjes. Ze reisde in haar eentje een half jaar door Spanje en Italië.

“Ik hou van veranderingen mits ze op een goede manier gebeuren”

Terug in Utrecht ging ze lesgeven op de lerarenopleiding.” Ik vond lesgeven te traag en te weinig aansluiten op de praktijk. Ik ging freelancen en reisde het land door met mijn koffertje om voorlichting te geven over Aids. Ik gaf trainingen bij grote bedrijven en werd gevraagd voor staf-en managementfuncties. Rond mijn dertigste kwam ik Eric, mijn man, tegen. Ik zag hem bij een optreden van de NOVO Band waar hij zanger was.  We kregen al snel drie kinderen. Toen de jongste nog een baby was werd ik gek van het geregel. We besloten dat ik voortaan het geld binnen zou brengen en dat Eric, die beeldend kunstenaar is, voor de kinderen en het huishouden zou zorgen. Mensen vonden het geweldig wat Eric deed. Maar mij heeft het altijd bevreemd dat ik, juist van vrouwen, zoveel commentaar kreeg op onze beslissing. “Wat zul je je kinderen missen” en dan liep ik eens mee met de Avondvierdaagse en dan hoorde ik “Oh, ben jij nu de moeder van”. Maar wij hadden juist de perfecte balans gevonden tussen werk en privé. Toen ik 42 was besloot ik voor mijzelf te beginnen. Ik begon zonder ondernemingsplan en verhuurde mij als interim- manager aan bedrijven om veranderingsprocessen te begeleiden, te coachen en te trainen in alle lagen van een organisatie. Ik hou van veranderingen mits ze op een goede manier gebeuren, ik kan mijn opleiding en werkervaring toepassen en ik sta open voor de wensen van anderen. Samenwerken op basis van wederkerigheid, relativeren en vooral humor, want met een beetje humor krijg je er iedere verandering doorheen.”

Hoe is het om ouder te worden?

“Ik moet het doen met wat het is en daar gelukkig mee zijn. Ik ben er wel mee bezig dat ik ouder word en omdat ik veel met jonge mensen omga ben ik mij wel ervan bewust dat ik ouder ben. Ik ben verstandiger geworden, ik heb meer ervaring en ben zelfverzekerde geworden. Maar ik twijfel wel eens aan mijn “houdbaarheidsdatum”, ben ik niet te oud en wordt er niet over mij gezegd “die is wel oud” en ben ik niet overbodig? Tegelijkertijd werken we samen op basis van wederkerigheid en komen we met elkaar tot nieuwe inzichten en werkvormen.”

Wat zijn de voordelen van ouder worden?

“Ik heb de balans gevonden tussen werk en privé, ik heb meer momenten waarop ik denk zo is het goed. Ik heb besloten toch echt minder te gaan werken: ga meer op vakantie en ook langer. Ik bof met mijn man, kinderen en vrienden. Om dat te vieren zijn Eric en ik drie jaar geleden getrouwd waarbij onze kinderen mij hebben weggegeven. Ik realiseer mij dat wij in een geweldig land leven: veiligheid en welvaart zijn hier gemeengoed en mensen die altijd iets te zaniken hebben moeten eens ophouden. Ik prijs mij gelukkig dat ik gezond ben en dat realiseer je je wanneer je, zoals ik, een dierbare vriendin verliest aan een afschuwelijke ziekte zoals ALS. In mijn bedrijf Zip Company werk ik samen met drie vrouwen die ik alle drie heel graag mag. Dat is ook een voordeel van ouder worden: ik ga niet meer werken met mensen die ik niet echt leuk vind.”

Wat is je geheim?

“Bezig zijn en bezig blijven, letterlijk en figuurlijk. Ik heb mijn hele leven gestudeerd en studeer nog.  Ik eet gezond, drink met mate. En zing in een koor in Utrecht en iedere woensdagavond zing ik in een koor in Amsterdam. Ik zwem, ik tennis en ga af en toe naar een kuuroord. En niet stil blijven staan: blijven veranderen! Veranderen is nu eenmaal mijn levensmotto! We wonen heel fijn, maar er is geen huis op Funda dat ik niet bekijk.”

Is je stijl veranderd?

“Ik was als jong meisje altijd een beetje “jongensachtig” een stoer meisje met een spijkerpak. In mijn punk en New Wave-tijd had ik punkhaar en droeg altijd een schaar op zak om iedereen die dat wilde, tegen betaling van vijf gulden, ook een punkkapsel te knippen. Ik heb ook gewerkt bij Popocatepetl, een Mexicaans restaurant, toen droeg ik zwierige, kleurige kleding, grote oorbellen en lappen. Nu vind ik mijzelf een beetje stijlloos, ik weet niets van merken en vind dat wat ik draag een beetje bij elkaar geraapt zooitje. De grote oorbellen draag ik ook niet meer, ik wil geen oude kerstboom lijken.”

Wat vindt je van de Utrechtse vrouw?

“Ik vind niet zo gauw iets van mensen, ik sta open voor iedereen. Maar nu ik er zo over nadenk, mag het van mij wel iets gekker iets afwijkender, dat zie je niet zoveel in Utrecht.”

Aan wie geef je het stokje door?

“Ik had het stokje graag doorgeven aan Suus Bloemendaal, als zij niet te jong aan ALS was overleden. Zij gaf aan haar leven een dappere en grote wending door op latere leeftijd te besluiten om yogalerares te worden en omdat ze origineel, geestig en liefdevol was. Nu draag ik Dieuwke Talma voor, ik ken haar al veertig jaar en zij heeft kans gezien om al op heel jonge leeftijd zelf de stroom van haar leven te bepalen. Ze is haptotherapeute met een eigen praktijk, schrijft boeken en blijft vernieuwen en openstaan voor de mensen om haar heen.”