Het mooiste meisje van de stad/Ineke Heijliger (76): All that Jazz

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Ineke Heijliger:”Je moet niet op je kont blijven zitten en niet wachten tot iets op je pad komt.”

Ineke Heijliger, Zeeuwse roots maar geboren in Breda. ”Mijn ouders woonden in Middelburg en mijn vader vond werk in Breda, nadat hij de Kweekschool had afgerond”. Ineke groeide, samen met twee broers, op in een muzikaal gezin. Vader zong, speelde klarinet en tenorsaxofoon in orkesten in Middelburg en later in Breda. “Mijn moeder en ik zongen altijd tweestemmig bij de afwas en dat er opgetreden en gezongen werd was voor ons de normaalste zaak van de wereld. Toen Ineke tien jaar oud was verhuisde het gezin naar Utrecht. Vader werkte bij een verzekeringsmaatschappij en het kantoor van het district Midden–Nederland was gevestigd op de Maliebaan. Een kamer werd gebruikt voor de administratie en de familie woonde in de rest van dit grote en comfortabele huis. Ineke ging naar de Utrechtse School Vereniging in de Frans Halsstraat. “Ik sprak met een zachte g en die leerde ik wel heel snel af toen klasgenootjes mij nadeden. Ineke kreeg wel meteen de hoofdrol in de jaarlijkse musical “De Sneeuwkoningin”. “Van de moeder van een klasgenootje mocht ik een hermelijnen pelerine lenen, wit met kleine zwarte staartjes,” herinnert Ineke zich, “ik voelde mij echt de koningin”. Na de lagere school ging Ineke naar de HBS op de Asch van Wijckskade, maar na drie vreselijke jaren op die school ging ze naar de Werkplaats in Bilthoven. “Wat heb ik daar genoten: toneel en muzieklessen en fijne docenten. Mijn eigen kinderen gingen later daar ook op school en nu weer mijn kleinkinderen.” Ineke was een sociaal bewogen meisje en wilde iets zinnigs doen.

“Ik werd min of meer het podium opgeduwd om mee te zingen”

Ze begon de opleiding Heilgymnastiek en Massage en wilde werken met kinderen met spasticiteit. Op een avond ging ik uit met Han Slee, op het feestje speelde een bandje met Frans Kruis en Martin Oliemuller. Ik werd min of meer het podium opgeduwd om mee te zingen. Ik kende de nummers van Ella en Louis en zong mee. Na afloop vroeg de band of ik niet vast bij hen kon komen zingen en dat heb ik gedaan. We traden op bij het Loosdrechts Jazz Concours en daar kwam iemand van Phonogram naar mij toe. “Of ik niet een Nederlandstalig plaatje op wilde nemen?” Nee, ik zong Jazz: Goodmann, Hawkins en Nat King Cole, de muziek waar ik mee was opgegroeid. Een avond speelden we in de Jazzkelder Persepolis en daar speelde ook het trio van Gijs Went, Marijn de Rijk en Han Bennink. Zij vroegen mij om bij hen te komen zingen. We speelden regelmatig in jazz clubs en voor de radio. We deden auditie om te kunnen spelen op een overtocht van de Holland Amerika Lijn. Op een schip, anderhalf uur spelen tijdens borreltijd, drie hele dagen in New York en dat in 1961.Toen raakte het aan met Gijs. We trouwden, ik was nog geen eenentwintig, en we gingen wonen op een woonboot aan de Da Costakade in Utrecht. Gijs studeerde Tandheelkunde, ik zei mijn studie vaarwel en ging werken. Na zijn studie begon Gijs een tandartsenpraktijk in Baarn, ik werkte mee in de praktijk en kreeg twee kinderen. We hadden veel jazz muzikanten in de praktijk, ik noem maar Rita Reys, Pim Jacobs en Rob Madna. Vaak bleven ze na de behandeling bij ons eten en werd er met elkaar gespeeld en gezongen. Toen ik zesendertig was liep mijn huwelijk op de klippen. Ik kende Peter Nieuwerf, hij was jazzgitarist en behoorde tot onze vriendenkring. Hij speelde bij Wim Sonneveld, en Jasparina de Jong en  met Dizzy Gillespie en Toots Tielemans en was later de vaste begeleider van Greetje Kauffeld. Als studiomuzikant speelde hij op nummers als Kijk Omhoog Sammy van Ramses Shaffy en ’T Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer van Gerard Cox. We werden verliefd en samen met zijn twee kinderen en die van mij, vormden we een gelukkig en druk gezin.

In 1979 startte in Hilversum en in Den Haag het Jazz Conservatorium en Peter, didactisch en pedagogisch geschoold met zijn MO-B Frans op zak, werd daar gevraagd als docent. In 1982 begon de opleiding docerend musicus zang in Hilversum. “Dat had moeten bestaan toen ik 20 was” zei ik.” “Waarom zou je dat nu niet alsnog doen,” zei Peter. Ik was veertig deed toelatingsexamen en ging weer naar school. Ik wilde mijn liefde voor Jazz muziek doorgeven aan een jongere generatie. In mijn vierde jaar werd ik gebeld door de op één na grootste muziekschool van Nederland in Enschede. “Of ik les kon komen geven?” Dat heb ik drie jaar gedaan. Op het Conservatorium in Den Haag vroeg Marjorie Barnes mij regelmatig om haar te vervangen als ze op tournee was. Zodoende kende men mij en ik werd na mijn eindexamen als docent Jazz zang en methodiek gevraagd. Ik heb daar tot mijn eenenzestigste lesgegeven en tot mijn zeventigste nog een aantal modules. Ik heb het docentschap altijd fantastisch gevonden. De afgelopen acht jaar heb ik samen met mijn zoon Arjan Went, die ook jazz-gek is, de muziek uitgezocht en teksten geschreven voor Jazz in Morning (later Jazz in the Evening) van omroep Max gepresenteerd door Edwin Rutten. Dit programma is helaas eind 2018 gestopt, maar de muziek in mij stopt nooit”.  

Hoe is het om ouder te worden?  

“Ik ben heel realistisch, er komen plooien en vouwen bij, maar daar zou ik nooit iets aan laten doen. Het hoort bij het ouder worden en juist de rimpels laten zien dat er iets gebeurd is in je leven. Ik schilder mezelf wel : kleurtje hier en kleurtje daar. Met je lijf is dat anders, als dat het nog maar blijft doen. Ik maak het goed en ik vind mijzelf een mazzelaar. Peter is nu vier jaar geleden overleden en er gaat geen dag, geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk. Maar ik heb het geluk gehad om zevenendertig jaar met de liefde van mijn leven te kunnen leven en gelukkig te zijn geweest en wie kan dat nou zeggen?”   

Wat is je geheim?  

“Ik heb een optimistisch karakter en geen aanleg voor depressiviteit. Je moet niet op je kont blijven zitten en niet wachten tot iets op je pad komt. Ik heb veel sociale contacten en ga veel op pad: Tivoli, BIM-Huis en Bellevue in Amsterdam. Ik heb elf kleinkinderen en die komen vaak langs bij oma-ien. Sinds dertien jaar woon ik in een appartementencomplex aan de Nieuwe Kamp, daar wonen mensen  van alle leeftijden en beroepen. Zomers zitten we regelmatig met elkaar in de tuin met een glas wijn. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar je hoeft nooit eenzaam te zijn. Bovendien geef ik nog altijd zangles onder andere aan mijn kleindochter Lotje die komend schooljaar aan de vooropleiding van de toneelschool begint”. 

Yoga, Tennis of Bridge?  

“Bah, ik haat clubjes en ben absoluut niet sportief. Ik ga wel tweemaal per week op de fiets naar zwembad Blauwkapel, het water is daar lekker warm en ze hebben een programma onder leiding van een fysiotherapeut. Verder doe ik alles op de fiets.”  

Is je stijl veranderd?  

“Ik hou van een beetje sportief, ik draag altijd broeken en eigenlijk nooit een jurk. Met een jurk voel ik mij “mevrouwig” en een beetje verkleed. Vroeger droeg ik wat in de mode was: beetje Audrey Hepburn of soms Brigitte Bardot. Nu draag ik wat bij mij past en niet te strak. Ik ben dol op linnen, dat mag en moet een beetje kreukelig zijn.”  

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?  

“Zijn die anders dan? Ik let er niet zo erg op.”

Aan wie geef jij het stokje door?  

“Aan Mariëlle Frumau, zij werkt bij ProRail , zit in de ondernemingsraad en vliegt altijd van hot naar her. Zij is iemand die iets heeft te vertellen!! “