Het mooiste meisje van de stad/Carolien de Bruin (55): Puur Utrechts

Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Carolien de Bruin:”Prima, ik heb er geen last van. Voor mij geen botox, fillers of liften.”

Carolien had mij al horen rommelen met mijn fietsslot en staat mij op te wachten bij haar voordeur in de Korte Koestraat. Zij en haar man, Frans van Wieren, hebben altijd boven hun zaak “Chez Jacqueline” gewoond, waar nu de “Spaghetteria” zijn deuren heeft geopend. Binnen, op de glanzend gepoetste tafel, staat een schitterende bos rozen. “Bloemen moet je altijd op zaterdag kopen bij het eerste stalletje rechts over de brug op de Oude Gracht.” 

Carolien de Bruin werd geboren in de kraamkliniek Huize Ooievaar “het Ooievaartje”. Bij vertrek werd het gezinnetje uitgeleide gedaan door een van de kraamverzorgster die tegen vader de Bruin zei:” Nou mijnheer de Bruin, tot ziens”. Waarop de jonge vader, die bij de bevalling aanwezig was geweest, antwoordde: ”Je ziet mij nooit meer, echt nooit meer.” Carolien lachend: ”Misschien ben ik daarom enig kind gebleven.” Carolien woonde met vader en moeder, de eerste twee jaar van haar leven, bij opa en oma in de Noteboomstraat. Daarna kregen ze  een eigen huis in de Hyacintstraat, een zijstraat van de Amsterdamsestraatweg.

Moeder en dochter

“Ik groeide, als enig kind, op in een heel warm gezin waar altijd alles kon. Familie en vrienden vierden hun verjaardagen bij ons thuis en met Kerst stond mijn moeder dagen te bakken en te braden. We woonden in een piepklein huisje waar dan zoveel mensen binnen waren dat er zelfs geen plek meer was voor mijn marmot.” Het beestje moest dan maar naar buiten, werd vergeten en de volgende ochtend zwemmend teruggevonden. “ We hadden een marmot met een zwemdiploma”, herinnert Carolien zich lachend. “Ik heb mij nooit eenzaam of alleen gevoeld, we hadden altijd dieren, poezen, honden, kuikentjes en ik had mijn beste vriendje Gerard Verschraagen. We zaten samen op de Nederlands Hervormde Gemeenteschool en waren onafscheidelijk. Me and my shadow, we hadden dezelfde fiets: ik een rode en hij een blauwe, we zwommen samen bij de “Utrechtse Watervrienden” en  gingen op dansles bij Janssen”.

“Als je diep in mijn hart kijkt dan ligt mijn hart niet bij de horeca maar bij het kappersvak”

Vader de Bruin werkte als kraandrijver bij Ballast Nedam en moeder Stien in het Glazen Huis bij haar zusje en haar man. “Mijn moeder ging haar zus helpen in de zaak en is nooit meer weggegaan uit de horeca. Toen ik dertien was verhuisden we naar de Zaagmolenkade en daar wonen mijn ouders nu nog steeds. Ik ging naar de Huishoudschool in Zuilen en toen ik zestien was naar de Kappersvakschool, De Gildevaart, in Nieuwegein. Drie dagen school en twee dagen werken in de salon van Theo van Geenhuizen, die toen nog hier in de Korte Koestraat zat. Ik bleef tien jaar bij hem werken en niet alleen doet hij nog iedere week mijn haar maar gaan we ook elk jaar samen met zijn vriend een week naar de Canarische Eilanden. Inmiddels had ik Frans leren kennen, die bij mijn oom en tante in de zaak werkte. Toen zij in 1978 “Chez Jacqueline” openden in de voormalige garage van Pordon hier beneden, gingen Frans en mijn moeder ook mee. In 1982 kon Frans de zaak overnemen, omdat hij nog geen eenentwintig was en dus de benodigde papieren niet kreeg, werd hij samen met mijn moeder eigenaar. Frans en ik konden in het appartement boven de zaak gaan wonen. Ik bleef nog vijf jaar in de salon werken, die inmiddels in Hoog Catharijne zat. Tot vijf uur in de zaak van Gerard, dan snel opfrissen en naar beneden om daar tot na de service te werken. Als je diep in mijn hart kijkt dan ligt mijn hart niet bij de horeca maar bij het kappersvak, ik heb daar de mooiste tien jaar van mijn leven beleefd.”

“Nog steeds bellen we elkaar iedere ochtend en ik kan zeggen dat mijn moeder mijn beste vriendin is”

Culinaire vrienden: Ramon Beuk, Leon Mazairac, Ralph Bond, Tommy en Frans van Wieren en Carolien

“Zoon Tommy werd geboren en hoewel het “beneden” soms vijf uur werd stond ik altijd om half zeven op om hem naar school te brengen. Fris gewassen, schone gestreken kleertjes en lekker luchtje. “Juffrouw Irma  van de Montessorischool, knuffelde hem bij binnenkomst en riep dan :’’Wat ruik je toch weer lekker.” Tommy, nu zesentwintig, wilde zijn ouders niet opvolgen in de zaak: ”Jullie gaan altijd zo laat naar bed.” En dat was ook zo, vaak kwamen na de service, de andere mensen uit de horeca nog even hier aan de bar nakletsen met een hapje en een drankje”. Leon de Mazairac, Jeroen Robberegt, Ralph Bond en natuurlijk Rik de Jonge behoorden tot de jonge chefs die Frans als de pater familias van de Utrechtse horeca beschouwden. We hebben moeilijke jaren gehad: de crisis en acht jaar een bouwput voor de deur waardoor klanten ons nauwelijks konden bereiken. We zaten soms samen aan de bar in een verder leeg restaurant en konden wel huilen. Toch hebben we onze laatste centen in een “opfrisbeurt” van de zaak gestopt en langzamerhand trok de klandizie weer aan. Tot Frans begin vorig jaar aan de bar zat met Onno Splinter, mede-eigenaar van de Spaghetteria. “Is deze zaak niks voor jullie?” ”Nee”, antwoordde Onno, “veel te groot.”

“Burgemeester van Zanen, ook een vaste gast, deed de deur op slot”

Frans met Jan van Zanen in de keuken

Nog geen week later was Onno terug met de andere eigenaren en was de zaak beklonken. Toen het nieuws naar buiten kwam dat wij gingen sluiten hebben we drie maanden ramvol  gezeten. “Hè, wat jammer dat jullie gaan sluiten”, hoorden we dan vaak. Dan kon ik niet nalaten om te zeggen: ”Hadden jullie maar eerder moeten komen.” In april 2018 sloten we de deuren na een geweldig afscheidsfeest. Iedereen was er: alle trouwe klanten, de hele familie Geesink, Rik ging met de bitterballen rond en Niek van Wegen stond achter de tap. Burgemeester van Zanen, ook een vaste gast, deed de deur op slot. Hij overhandigde de sleutel aan de nieuwe huurder Onno en toen hebben mijn moeder en ik toch wel een traantje gelaten. Mijn moeder heeft tot haar drieënzeventigste in de horeca gewerkt. Samen met haar dochter en schoonzoon, zonder wanklank, een restaurant gerund. Nog steeds bellen we elkaar iedere ochtend en ik kan zeggen dat mijn moeder mijn beste vriendin is. Mensen vinden dat wel eens vreemd, je moeder je beste vriendin, maar bij wie kun je alles kwijt en wie kun je zo vertrouwen?”  

Hoe is het om ouder te worden? 

“Prima, ik heb er geen last van. Voor mij geen botox, fillers of liften. Ik heb het, in het begin, wel moeilijk gehad met de sluiting van de zaak. Ik had zo mijn vaste ritme en dacht wel eens:” Hoe kom ik de dag door?” Ik solliciteerde als gastvrouw in de horeca, bij Ici Paris, Douglas en als receptioniste in een kapperszaak, maar ik hoorde niets of het was toch mijn leeftijd. In augustus vorig jaar viel ik boven van de trap en landde op mijn rug. Volgens de dienstdoende huisarts was mijn rug gekneusd en moest ik kalm aan doen. Ik heb anderhalve dag gehuild van de pijn en toen, ik weet nog niet hoe, naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik direct na de foto’s volledig gestabiliseerd. De orthopeed sprak over twintig engeltjes op mijn schouder: het scheelde een haartje of ik had een dwarslaesie gehad. Frans paste zich beter aan na al die jaren “Chez Jacqueline”. Hij begon als zzp’er “Chez Jacqueline on Tour” en kookt nu bijvoorbeeld iedere thuiswedstrijd van FC Utrecht voor het elftal: de pannenkoeken van de chef zijn favoriet. Samen met chef Vito Reekers kookte Frans in de keuken van Karel 5 nog één keer zijn fameuze Tournedos Stroganoff met gebakken aardappeltjes en haricots verts met spek omwikkeld. Alles wel in de stijl van Karel 5 en weer was iedereen aanwezig. Ik kan nu ook genieten van een boek of een serie op Netflix. Vaak gaan we met Rik de Jonge, de chef van Madeleine, een dagje naar Amsterdam en dan bedenkt hij waar we gaan eten en drinken. We lopen dan achter Rik aan te hollen die ons van een nieuwe wijnbar in het centrum naar een loods in het Havengebied brengt. Van zo’n dag kan ik echt genieten.” 

Is je stijl veranderd? 

“Nee, niet echt, altijd het zelfde gebleven. Ik had vroeger wel kort haar en nu lang, maar dat is het enige. Nooit iets geks, geen gothic of punker. Ik heb het uiterlijk en de genen van mijn moeder, maar hat haar en het karakter van mijn vader. Ik kan soms wel helemaal klaar zijn met iets of iemand en dan scherp uit de hoek komen. Frans zegt ook wel eens tegen mij: “Kalm mijnheer de Bruin.”  

Tennis, bridge of yoga? 

“Vroeger zwemmen en turnen bij Fraternitas.” Frans komt net binnen wanneer Carolien het over turnen heeft. “Dat turnen is wel verdomd lang geleden”, lacht hij. “nu niets meer.” 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw? 

“Grappig, recht door zee en het hart op de tong. Maar soms loop ik wel eens door de stad en denk ik: ”Ga eens naar de kapper of er kan best wel een lippenstiftje op.” Ik heb mijn hele leven in Utrecht gewoond en zou er niet weg willen. Onze zoon Tommy is net zo: hij moet de Dom kunnen zien. Hij werkt in de ICT in Amsterdam, maar woont samen met zijn Coosje op de Lijnmarkt boven Bond en Smolders.” 

Aan wie geef jij het stokje door? 

“Aan Caroline de Bruin, geen familie hoor. Zij organiseert “EET met je hart”, een initiatief dat wij in “Chez Jacqueline” ook altijd hebben gesteund. 

Even door het fotoalbum bladeren

Pa en ma De Bruin

Frans met Rik de Jong

Carolien met een jonge Tommy

De eerste jaren in de keuken

Tranen op de laatste avond

Frans en Carolien, al 38 jaar een dreamteam