Het mooiste meisje van de horeca/Maartje Muizers (42): vasthouden aan je concept

Maartje Muizers werd voorgedragen door Jacqueline Fagel voor mijn rubriek. “Maartje verdient het om eens in het zonnetje gezet te worden. Zij is veel te bescheiden en zonder twijfel de beste gastvrouw in de Utrechtse horeca.”  Maartje is met haar 42 jaar is natuurlijk te jong om aan te vragen hoe het is om ouder te worden. Toch ging ik langs bij haar, voor deze keer, het “Mooiste meisje van de horeca.” 

Maartje had in alle drukte voor de feestdagen toch nog even tijd kunnen vrijmaken voor haar verhaal. Als ik binnenkom loopt ze de tafels in de eetzaal nog even na voor de service van die avond. Een dikke zwachtel om haar knie. “Ik ben gevallen en zou eigenlijk veertien dagen met mijn been omhoog moeten zitten maar daar kan geen sprake van zijn. Eigenlijk lijk ik wel een beetje op Jacqueline: altijd doorgaan.” 

Maartje Muizers, geboren in Rosmalen, groeide op in een gezin met twee jongere broertjes. ”Ik ben opgegroeid in een huis waar eten en drinken en vooral gezelligheid belangrijk waren. Mijn ouders werkten allebei. Mijn moeder was docent Handvaardigheid en Maatschappijleer op een VMBO en Leerlingbegeleider. Soms hielp ik haar met het nakijken van proefwerken en rekende ik iets fout wat zij dan weer goed rekende. “Het is maar net hoe je het leest. Deze leerling blijft zitten bij een onvoldoende en dan zien we hem of haar nooit meer terug.” Mijn vader was psycholoog en werd later directeur bij verschillende instellingen voor verstandelijk gehandicapten. Ik heb lieve en zorgzame ouders, die altijd klaarstaan om daar waar nodig bij te springen. Ze zijn nooit thuis, passen op de kinderen van mijn broers en doen volop vrijwilligerswerk. Ik was een vrolijk kind, tenniste en hockeyde en fietste iedere dag vijftien kilometer heen en terug naar het Gymnasium in Heeswijk. Op vrijdagmiddag spijbelden we vaak het laatste uur om met ons vriendinnenclubje in Den Bosch iets te gaan drinken. Café de Oetel was onze favoriet, het was de tijd dat je nog als veertien jarige met een sigaretje en een biertje in de kroeg mocht zitten. Ik stond toen graag aan de andere kant van de bar. Nachten doorhalen met vriendinnen die elkaar dekten met een ogenschijnlijk water dicht systeem: we logeerden zogenaamd bij elkaar. Helaas, ging het een keer fout en kreeg ik een maand huisarrest.”

Met de meiden van het UVSV

“Heb je een vriendje?” Nee! “Hou je van een biertje?” Ja! Dan ben je aan genomen.”

“Ik deed Gymnasium met Economie en Aardrijkskunde en had bedacht dat ik psychologie wilde gaan studeren. Maar volgens mijn vader viel daar geen droog brood in te verdienen en het werd Rechten. Ik keek in die tijd veel Amerikaanse series en zag mijzelf als strafpleiter zaken winnen. Een vriendinnetje dat een jaar eerder eindexamen had gedaan ging studeren in Utrecht was lid van het UVSV en ik volgde haar voorbeeld. Ik heb in mijn studententijd heel erg genoten maar niet van het harde studeren. Die Rechtenstudie bleek toch niets voor mij en strafpleiter al helemaal niet. Ik zou iemand waarvan ik wist dat hij een misdrijf had gepleegd nog liever meteen door de rechter laten veroordelen. Edelachtbare, hij heeft het wel gedaan hoor! Ik stapte nog even over op de wat economischer georiënteerde variant maar ik werd gek van alle eindeloze arresten. Ik werkte al sinds mijn dertiende in de horeca, in de pizzeria in Rosmalen en had het daar reuze naar mijn zin. Zo begon ik in Utrecht eerst bij de Goedheyd en later bij het Bolwerk van Tonnie de Winter. Ik zat aan de bar en Tonnie vroeg of ik horeca ervaring had. “Meer dan jij”, antwoordde ik. Toen hij mensen zocht voor zijn nieuwe zaak “Het Winterhuis”, had ik het kortste sollicitatiegesprek ooit. “Heb je een vriendje?” Nee! “Hou je van een biertje?” Ja! Dan ben je aan genomen. Ik heb daar elf jaar full time gewerkt en werd bedrijfsleider.”

Maartje in het Winterhuis

“Ik vond Sidney een pedante man maar hij bleek de liefde van mijn leven”

“In Het Winterhuis had ik Sidney Rubens leren kennen. Ik vond hem een pedante man. Liet vrienden waar hij mee had afgesproken zitten en vond dat de eerste fles wijn die ik voor hem open maakte altijd “kurk” had. Ik maakte dan een tweede fles voor hem open en dan durfde hij niets meer te zeggen. En omdat ik wist dat hij altijd een tweede fles bestelde kreeg hij dan weer netjes de eerste met “kurk” uitgeschonken. Ik gaf hem, geheel tegen mijn principes in, mijn nummer om met hem te gaan lunchen. Maar hij belde nooit. Het Horeca Beach Volleybal Toernooi, vergat hij steevast ieder jaar. Ik kan wel zeggen dat ik een behoorlijke hekel aan hem had. Nu tien jaar geleden op 20 november kwam ik hem tegen in de Potdeksel tijdens “Het Smartlappen Festival”, we raakten aan de praat en van het een kwam het ander. Tegen Erik Derksen zei ik:” Dat jullie het maar even weten, ik ga zo met Sidney mee naar huis.” “Dat zal wel bij één keer blijven”, antwoordde hij. Vier jaar later trouwde ik met de liefde van mijn leven en Erik was getuige. Erik had inmiddels het Winterhuis overgenomen en ik zou mede-eigenaar worden. Sydney had natuurlijk ook de nodige horeca-ervaring met Rubens Proeflokaal, De Stadhouder en Dikke Dries in Oost. Toen kwam dit pand aan het Janskerkhof, waar een uitzendbureau in had gezeten, op ons pad. De gemeente had haar beleid ten aanzien van horecabestemmingen gewijzigd en wilde juist van het Janskerkhof een autovrij plein maken met horeca eromheen. Het voormalige kantoorpand moest drastisch verbouwd worden en dat hebben we gedaan.”

“Ik heb altijd vastgehouden aan het bedachte concept”

“Veel van mijn oude gasten kwamen bij ons eten en waren teleurgesteld dat we geen saté op de kaart hadden staan. Ik heb altijd vastgehouden aan het bedachte concept. Dit is wat het is en daar ga ik niets aan veranderen. We hebben, middenin de crisis, wel eens met het hele personeel tijdens de lunch voor het raam gestaan. Waar blijft iedereen? Ik ben blij dat ik niets heb aangepast, we hebben “oude” gasten behouden maar ook veel jonge mensen weten ons nu te vinden. Iedere vijf weken een nieuwe kaart en het verrassingsmenu waarbij je alleen hoeft zeggen waar je wel of niet van houdt. Voor elke gang zoek ik zelf de bijpassende wijn uit. Veel lezen, veel proeven en veel ontdekken. Ik zou graag de Vinologen Opleiding hebben gedaan, maar die is alleen op maandag en mijn vrije maandagen zijn mij heilig. Ik heb ook geen hotelschool en dat is maar goed ook want de mensen die ik ken met deze achtergrond werken geen van allen nog in het hotelwezen. Na de verplichte stages in een hotel haakt iedereen af. Misschien is dat ook wel de reden dat we onbevangen een hotel boven het restaurant beginnen. We hopen volgende week open te gaan. We hebben tien kamers met ieder een aparte inrichting. Onze werktitel voor de verbouwing van Brass was “Oud en Nieuw” en dat is ook de sfeer van de kamers van ons hotel. Strakke moderne meubels en lampen gecombineerd met oude stukken. Er zijn kamers die uitkijken op het levendige Janskerkhof en kamers waar je onder de vijftiende-eeuwse balken slaapt. En overal planten van Anneke Kapteyn en een Nespresso op de kamers. Ontbijt serveren we niet, er zijn genoeg gelegenheden in de buurt waar je heerlijk kunt ontbijten.” 

Al weer tien jaar samen met de liefde van haar leven

Hoe is het om samen met je man te werken? 

“Bij voorkeur zo min mogelijk! We zijn allebei nogal eigenwijs en dat maakt dat we niet samen op de vloer moeten staan. Hij heeft Roost aan de Singel, komt invliegen wanneer dat hier nodig is en hij heeft zich bezig gehouden met de verbouwing van de bovenverdiepingen tot hotel. Maar Brass is echt mijn ding en ik houd van iets opbouwen en dat voor de langere termijn. Sidney houdt ervan om iets op te zetten en wanneer het af is iets anders te verzinnen”.  

Waar eten jullie met de Kerst? 

“Hier, we zijn kerstavond, Eerste en Tweede kerstdag gewoon open. Net zoals met Oud en Nieuw, onze gasten hebben een avondvullend diner en om 12 uur gaan we naar buiten met champagne, mini-oliebollen en vuurwerk. We doen het een beetje zoals in het buitenland gebruikelijk is. Ook voor buitenlanders is het prettig dat wij open zijn want waar moet je naartoe? Nederlanders vieren de jaarwisseling meestal thuis. Het is zo’n succes dat ik de Janskerk wilde af huren maar dat stuitte op bezwaren van de beheerder. De eerste keer dat Sidney bij mijn ouders at met de Kerst vergeet ik ook nooit meer. Mijn moeder kan heel goed koken en had een fantastisch vijf gangen diner gekookt. Toen ze vroeg of het Sid had gesmaakt, kreeg ze een analyse van alle gerechten. Dit kon hoger op smaak en dat had ze beter weg kunnen laten. Als je schoonmoeder je om je mening vraagt dan antwoord je: heerlijk!” 

Waar eten jullie zelf graag in Utrecht? 

“We eten veel buiten de deur, maar op maandag gaan we graag lunchen bij Het Wilhelminapark.” 

Aan wie geef je het stokje door?

“Ik zou het graag door willen geven aan Claudia Juffermans. Zij is echt het mooiste meisje van de stad en daarbij vind ik het heel knap hoe ze alle ballen in de lucht heeft gehouden na het overlijden van haar man Jan. Zowel zakelijk als privé.”

We hebben aan de keukentafel ons gesprek gehad. Als we aan het afronden zijn schuift de brigade aan met grote borden dampende pasta: het personeelseten voor de service begint. Fijne feestdagen!  

Even bladeren door het fotoalbum

Maartje met haar moeder

Met haar vader

Haar broers

Feesten met vriendinnen in Rosmalen

Collega’s en nog steeds vriendinnen van het Winterhuis

Met de dochter van Ton en Christa de Winter