Het Merk Utrecht

Een rare, nare droom was het. Het was ergens in 2037 of zo. Utrecht had een woningoverschot na covid-23, bijna geen auto’s meer… slechts een enkele op waterstof. Engels was de voertaal geworden en roken was verboden op sommige plekken na. Alleen in het Van Rossem-park in Overvecht waren nog enkele rookbankjes voor degenen die het konden betalen. Ik woonde in Overvecht omdat ik in 2029 de laatste was die uiteindelijk de ‘sociale’ huur niet meer op kon brengen in het Museumkwartier. De Bernhards hadden gewonnen. 

In mijn pauze wandelde ik naar het Van Rossem-park en at een speltsandwich met vegan salami, sla en tomaat uit een tot kassen omgebouwd, leeg kantoorpand. Lot kwam naast me zitten en stak een illegale, Chinese sigaret op en bood mij er één aan. Ze vroeg: zullen we gewoon Nederlands praten? Toen begon de grond te trillen waardoor Lot’s sigaret uit haar mond trilde… en ik werd ruw uit deze droom gerukt door een boorinstallatie die om 07:15 tergend langzaam door onze straat rolde.

Nog beduusd van deze rare droom en chagrijnig door het brute ontwaken, was ik op weg naar de school van mijn zoon. Ik zag een merkwaardig stel mensen aan de achterkant van het Willem Arntz Hospitaal. Twee heren in smoking, inclusief vlinderstrik en witte bouwhelm en twee lieden, gewapend met een microfoon en camera. Je ziet hier wel meer vreemde knakkers, dacht ik… maar waarom een helm op je hasses, op een plek waar alleen een meeuw op je kop kan schijten?

“In de buzz van de stad en toch rust in uw huis, met uw eigen overdekte parkeerplaats”.

Op de weg terug had het gezelschap zich verplaatst naar een galerij aan de Vrouwjuttenhof. De grote meneer in smoking, stond luidkeels te verkondigen hoe mooi en fijn de nieuwe bewoners van de Vrouwjuttenhof het wel niet zouden krijgen:

“In de buzz van de stad en toch rust in uw huis, met uw eigen overdekte parkeerplaats”. Ik kon het niet laten om er iets tussendoor te roepen met m’n zoon aan de hand…

“Slechts af en toe een menselijke drol voor je deur, naast studentengelal en schreeuwende Arntz-klanten… en een prachtig uitzicht op de grote, knalgele gevel van Willem Arntz, vooral als de zon er op staat!”

Dikke deur keek me woest aan. Take 2, dacht ik. Mooi!

Ik word nerveus als ik chique lui met clipboards in mijn straatsie zie, turend naar onze huizen. Wat zijn ze van plan? Hoe lang is onze huur nog te betalen? 

Inmiddels is het tweede huis (bewoonster overleden aan covid-19) naar vrije huur gegaan

We huren van Mitros (klik hier voor een lijst artikelen van Cees Grimbergen) en met Mitros weet je het niet, met hun politieke ‘zakenrelaties’ in de gemeente en de projectwereld. Staan onze woningen op een grijze lijst? Op naar de €4.000.000.000,00 vermogen? Ik vrees het ergste want inmiddels is het tweede huis (bewoonster overleden aan covid-19) naar vrije huur gegaan en is de huur van diezelfde huizen met 33% gestegen. Poefff… ineens zijn de bakstenen in waarde gestegen. Het begint klein…

Ik huiver van deze ontwikkelingen en vrees dat het er niet beter op gaat worden zolang sparen niets oplevert en de rijken dan maar vastgoed gaan verzamelen zodat ze nog meer geld krijgen dat ze niet op kunnen maken. En over ‘New U’, die peperdure huizen verkoopt die nu gebouwd worden, ben ik ook niet bijster positief. De straat trilt, mijn pc alsmede terwijl ik dit typ, door de werkzaamheden. Scheurtjes ontstaan in muren bij de buren. Met regelmaat worden we wakker gebonkt en geronkt door zware diesels vanaf 07:00 ’s ochtends. Nog maar twee jaar…

En dat voor een paar villa’s voor expats, yuppen of studenten met stinkend rijke ouders… want Utrecht is hot! Mensen met smaak zullen het niet worden, gezien het uitzicht op de knalgele gevel, die New U vreemd genoeg nergens toont op het internet. Misschien hebben ze al kennis over Willem Arntz… over die oerlelijke gevel die misschien veranderd gaat worden? Ik hoop het voor de nieuwe Vrouwjuttenhoffers… of anders dat ze bij aankoop van een villa, een zonnebril cadeau krijgen.

Michael Schuurmans.

2 juni 2021.