Edward Lodewijk (Eddie) van Halen (1955-2020)

Een schok ging door me heen toen ik dinsdagavond laat, op facebook vernam dat één van mijn grote gitaarhelden is heengegaan. Eddie van Halen was niet meer. De gitarist van de eerste hardrock-LP die ik kreeg op mijn 11e verjaardag van ome Ron. Het debuut van Van Halen. Ja… ik had een passief muzikale familie en kreeg van alles mee maar dit overdonderde me. Ik hield van gitaarmuziek maar dit knalde! Dit was anders… had er de ballen verstand van maar ik wist wel dat ik dit errug gaaf vond. Later leerde ik het dat het door zijn two-hand tapping techniek kwam (bestond al maar hij zette het op de kaart) waardoor hij als een wervelwind door m’n kop ging. En z’n originele, herkenbare gitaar. Knalrood met witte en wat zwarte strepen. Door de jaren heen ben ik Van Halen altijd blijven draaien en zal nooit vergeten hoe blij mijn moesie ermee was…

Als adolescent van rond de 16 lentes, vond ik het fijn om des ochtends even playback-gitaar te spelen om wakker te worden. Geen luchtgitaar maar een echte nepperd die ik zelf uit een eiken deur had gezaagd, gevijld, geschuurd en geverfd. Voorzien van dikke vislijnen van mijn vader zodat het net echt was. Eruption vond ik altijd een fijn opwarmertje en zette op een dag m’n koptelefoon op. Helaas vergat ik de versterker goed in te stellen. Een oude Pioneer met keuze uit Speakers A, B, AB, headphones en AB + headphones. Ik had het goed met een platenspeler, tapedeck èn vier speakers in een kamer van drie bij vier meter… en stond er klaar voor. Gitaar om mijn nek met een oude riem, koptelefoon op, volume alvast op maximaal. De naald liet ik in de groef vallen, precies in de bredere groef na het eerste nummer en BAM! Daar ging ik! Ik was Eddie! Probeerde even snel m’n vingers over de hals te laten vloeien als ik noten kon onderscheiden. Imaginair voor 20.000 fans, solerend met m’n ogen dicht. Het bleef echter bij één toeschouwer… Mijn moeder, die ineens in de deuropening stond met twee handen tegen haar oren. Ik was stomverbaasd en deed nieuwsgierig mijn koptelefoon af om te vernemen wat er aan de hand was. Het werd me al snel duidelijk dat de versterker op AB + headphones stond. Om 07:30 met m’n raam open, in een doorgaans erg stil straatje…

Ik kreeg nog net geen draai om m’n oren maar ze had wel zwaar onweer in haar blik. Een blik die ik nooit meer ben vergeten en deze ochtend ook niet. Eddie kan het niet lezen maar als nuchtere Nederlander die hij volgens mij was, denk ik dat hij er wel om zou kunnen lachen. M’n moeder en ik gelukkig wel als het weer eens boven komt. 

Ook nu draai ik Van Halen nog steeds met regelmaat op m’n MP3-speler. 41 jaar later verveelt z’n gitaarwerk (en de rest van de band) nog steeds niet. Sterker nog. Eruption is al jaren de ringtone van m’n slimfoon. En als ik op de bus werk, gaat ie wel eens af. Foei… okay… ik hoor hem uit te hebben staan. Mijn excuus is dat ik niet opneem maar em altijd wel lekker lang af laat gaan. Dus… bel me gerust. Right now! And Eddie… thanks for making me dream! Rust in vrede. You really got me!

Michael Schuurmans

7 oktober 2020.